Lilith krijgt een spuitje

‘Uw naam?’ sprak de dokter strenger dan eigenlijk nodig was.
Daar schrok ik wel een beetje van, want ik had immers geen misdaad begaan, noch had ik een koekje uit de koekjespot gestolen. En toch voelde ik me zo. Ik wist niet precies wanneer, maar ooit had ik alle koekjes van deze dokter opgegeten en daar zou ik vandaag voor boeten.
Nadat ik mijn naam had opgebiecht begon de dokter dubbel zo streng naar haar blad te kijken. Met een gigantische ruk draaide ze haar hoofd in mijn richting. ‘Je naam staat niet op de lijst’ sprak ze venijnig, als was zij Ann Robinson en ik the weakest link die al ooit in haar buurt was gekomen.

‘Fuck’ dacht ik. Niet dat ik echt zoveel zin had in dat anti-griepspuitje van haar, maar ik werd overvallen door het ongemakkelijke gevoel dat ik de kostbare tijd van de boze dokter aan het verspillen was. Ik had niet alleen alle koekjes opgegeten, ik zei ook nog eens een naam die niet op haar lijst stond. ‘Ow’ zei ik dan maar, zo snel mogelijk, zodat het vooruit kon gaan. Oplossingen moesten er komen, nu en wel nu! Vantussen de spleetjes die haar ogen ondertussen waren geworden wierp ze me een blik toe die niet veel goeds voorspelde, en even had ik het gevoel dat ik oog in oog stond met She-who-must-not-be-named. Ik was op consultatie bij dokter Voldemort, en god, wat wilde ik dat ik plots wel op haar lijst zou verschijnen. Een plofje en een wolk, en lettertjes die als uit het niets werden neergepend op haar blad, waarna ze me verontschuldigend zou aankijken, misschien zelfs even lachen.

‘Neen, je staat er niet op’ zei ze terwijl ik haar ogen zag rollen tussen haar spleetjes. Ik had me ingeschreven, dus moest ik er wel op staan, maar op de ÈÈn of andere manier voelde ik dat die mededeling wel eens voor een woedeuitbarsting kon zorgen bij de dokterfiguur. Met snibbige schrijfbewegingen voegde ze mijn naam toe aan haar lijst, duidelijk vervuld van tegenzin. Ik vroeg me even af wat erger was: het vooruitzicht op een paar dagen in bed met griep of een spuitje in je arm geduwd krijgen van een duidelijk ontevreden madam met spleetogen. Twee seconden later had ze mijn mouw al zelf opgestroopt en de spuit in en uit mijn linkerbovenarm bewogen. ‘Als je ziek wordt is het niet van de spuit, maar omdat je al ziek aan het worden was ervoor!’ riep ze me toe, terwijl ze weer achter haar bureau en haar lijst ging zitten. Verbouwereerd keek ik naar mijn arm: het bloedde. Ik keek naar de dokter, en zij naar mij. Het duurde vijf volle seconden van blikken uitwisselen voor ze me zuchtend een pleister aanreikte. ‘Normaal geef ik enkel een pleister aan mannen,’ klonk het kalm, ‘ die denken ook altijd dat ze dood bloeden.’

Reacties

  1. cms

    hmmm…ik hoef ook nooit pleisters! :p
    enne nu ja ik ga sowieso niet om een griepprik, sinds ik een kennis van me heb gezien met een enorme bobbel op haar arm omdat die dokter blijbkaar beetje misprikt had…*gruwel*

Reageer zelf

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

You may use these HTML tags and attributes: <a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <s> <strike> <strong>