We draaiden het donkere landweggetje in. De ootoolichten (vrij naar Frank Boeijen) zorgden ervoor dat je nog net een hand voor je ogen had kunnen zien als je een hand voor je ogen had gehouden, for some reason, op het moment dat je het landweggetje opreed. Maar echte real life straatverlichting, daar was dus helemaal geen sprake van, ho maar. Dat is ook best logisch, als je bedenkt dat het landweggetje leidt naar ÈÈn huisje, waarin ÈÈn mensje woont. Het huisje van Youri’s grootmoeder: de zwarte vlek op de lichtpolutiekaart van BelgiÎ. In stilte reden we op de oprit op.

In alle eerlijkheid was ik er niet echt op gevierd, op nieuwjaren met het vrouwtje van het huisje van de vlek. Het vrouwtje dat tijdens onze eerste ontmoeting met een glansrijke opmerking in huis viel over vet en er ook goed inzitten. Achteraf gezien bleek het ÈÈn van die opmerkingen te zijn die mensen die de oorlog nog hebben meegemaakt klasseren onder de noemer ‘complimentjes’, maar op het moment zelf ging bij mij het licht met een grote knal uit. Tijdens de enkele keren dat ik haar daarna nog heb gezien viel ik op door zwijgzaamheid, bang voor alweer een rake opmerking van het anderhalve meter tellende vrouwtje, door Youri ook wel eens meme genoemd.

En dus liet ik Youri vanavond voorlopen, door de deur die altijd openstaat, langs de accordeon op de stoel naar de salontafel en naar haar. ‘Gelukkig nieuwjaar!’ sprak Youri haar onbevreesd toe. Zij wenstte hem hetzelfde, en toen was het aan mij. ‘Gelukkig nieuwjaar’ piepte ik, mezelf pijnlijk bewust van elke sinds vorig jaar bijgewonnen kilo lichaamsvet. Ze wenstte me met de glimlach een gelukkig nieuwjaar toe, en gebood ons om aan tafel te gaan zitten en de nieuwjaarswafeltjes te eten die ze vroeger al bakte, samen met Youri in de keuken. Youri wist het nog. Ze vertelde dat hij altijd de deegballetjes opat voor ze aan de wafeltjes kon beginnen. Ik vertelde dat hij daar nog altijd goed in is, en er ontspon zich een verhaal over Youri’s eeuwige snoepaanvallen. We moesten samen lachen om de herkenbaarheid.

Toen we meer dan een uur en zeven verhaallijnen later via het donkere weggetje de snelweg weer opreden moest ik tot mijn eigen verbazing toegeven dat het best leuk was geweest bij het vrouwtje van de vlek. Mijn grommende maag maakte mij erop attent dat het risico op omkomen van de honger al een uur gigantische proporties aan het aannemen was, maar ik had me niet laten kennen. EÈn nieuwjaarswafeltje heb ik durven nemen, met trillende hand en heen- ende weerschietende blik. In de oorlog kregen ze ook niet meer, en een crisisjaar is gauw gefaket, dat weet u vast ook wel.

*waarna zij met een vette knipoog uit beeld verdween*