Overigens, over paddenfluisteraars gesproken.

Er waren twee vreemde dingen aan de paddenfluisteraar, die zo slinks in mijn ogen tuurde. Ten eerste had hij helemaal geen baard, maar een snor, net als Rudy. Ten tweede leek hij heel sterk op snellen Eddy. Op-val-lend sterk. Hij leek zodanig sterk op snellen Eddy dat ik even twijfelde of ik hier wel met een paddenfluisteraar te maken had. Het laatste dat ik had verwacht is dat een paddenfluisteraar op snellen Eddy zou lijken, namelijk. Eerder Gandalf meets Michel Vandenbosch, ofzo. Mythisch, en voorzien van een monobrauw.

‘Een waar slagveld was het!’ bulderde de paddenfluisteraar naar de groep. Ik schrok op. Terwijl ik had zitten nadenken over de toch wel opvallende gelijkenis met snellen Eddy hadden zich in de zaal blijkbaar onverwachte wendingen voorgedaan. Ik zag hoe de poortwachter, die ondertussen sinaasappelsapjes uitdeelde aan de aanwezigen, huiverde. ‘Heel het kruispunt lag vol met dode padden!’ voegde de paddenfluisteraar eraan toe. In zijn hals verschenen rode vlekken. In de zaal werd geslikt dat het niet mooi meer was, en omdat ik me tijdens emotionele momenten nooit een houding weet te geven deed ik alsof ik iets noteerde in mijn notitieboek met gekleurde blaadjes. Met grote, krullerige letters schreef ik ‘NOTITIE’. Ik onderlijnde het, en sloeg mijn boek dicht.
‘De afzetting moet dus langer, zodat de padden er niet omheen kunnen’ richtte Rudy zich tot de paddenfluisteraar. ‘We praten er straks verder over, paddenfluisteraar.’

(***de aanspreking ‘paddenfluisteraar’ heb ik er zelf aan toegevoegd, omwille van het feit dat ik het redelijk kort en onbeleefd vond van Rudy om de paddenfluisteraar niet bij functie te noemen. Het is algemeen geweten dat groene jongens het niet zo nauw nemen met elementaire beleefdheid, maar in het bijzijn van een paddenfluisteraar mag daar best een uitzondering op gemaakt worden. En daarbij: ik had een vermoeden dat Rudy de paddenfluisteraar wilde afwimpelen. De smeerlap.***)

Opnieuw keek de paddenfluisteraar in mijn ogen. Ik bloosde. ‘De bespreking is afgelopen’ sprak Rudy bars. Ik liep naar de paddenfluisteraar, en als in slow-motion stelde ik me voor. De paddenfluisteraar droeg een sportief ensemble, zwarte mocasintjes en witte tenniskousen. Ik vond hem geweldig. ‘Mag ik u enkele vragen stellen?’ vroeg ik, gespeeld onderdanig. Ik mocht. De paddenfluisteraar heette Marc met een c, want hij was nog te jong toen om te mogen kiezen. Haha! Ik lachtte om de grap van de paddenfluisteraar. Hij vertelde over die ene nacht dat hij padden ging overzetten en het leek alsof ze uit de grond bleven komen. ‘Duizenden, juffrouw!’ vertrouwde de paddenfluisteraar me toe, en hij ging met zijn rechterhand door zijn nektapijt. Ik trok grote ogen. Hij deed het enorm graag, zei hij, maar de emmertjes waren op bepaalde plaatsen te klein, zodat de padden er gewoon uit konden springen. ‘Onbegonnen werk’ noemde de paddenfluisteraar het, en ik meende een zweem van hartzeer in zijn ogen te ontwaren. Ik gaf een kneepje in zijn hand en dacht aan mijn ‘liever een gat in mijn pennezak dan een gat in de ozonlaag’-pennenzak uit de jaren tachtig. Dit moment wilde ik koesteren.

P.S.:

ik heb dit misschien nog niet expliciet verteld, maar het was dus helemaal niet zeker dat er zich onder dit zootje vrijwilligers voor de paddentrek wel een paddenfluisteraar zou bevinden. Ik had het stilletjes gehoopt, dat wel.
Bij nader inzien was het ook niet echt zeker dat er wel zoiets bestond als een paddenfluisteraar! Neen, echtniet. Had u er al ooit van gehoord? Awel, ik dus ook niet. Maar als er ooit ÈÈn heeft bestaan, dan zat hij die avond vlak voor mij op snellen Eddy te gelijken.

Conclusie: Paddenfluisteraars ontmoeten is als verliefd worden: als het gebeurt dan weetjenetgewoon.

(en hey, meer is er dus niet gebeurd, maar ik heb er niet voor gekozen om de paddenfluisteraar te gaan hypen ook niet!)