Ik vertelde ooit dat ik nooit te laat kom voor mijn trein. Nu ik erover nadenk vrees ik dat het gewoon mijn manier van vertellen was dat ik een dwangneuroot ben. Zo van: zeg niet ‘ik ben me toch een controlefreak van jewelste’, zeg ‘ik kom nooit te laat voor mijn trein’. Het klinkt positiever, en je doet er de treinbestuurders een groot plezier mee. Die mensen hebben het al niet makkelijk met al die zelfmoordenaars die vanachter de struiken plotsklaps onder hun wielen kunnen springen. En dus kom ik graag op tijd, uit respect.

Wel, dat was vandaag wel even anders. Doordat ik net iets te lang was opgehouden (Het Kruidvat. Wel 25 procent korting op alle gelaatsverzorgingsproducten. Aan de kassa.) zag ik tot mijn grote paniek dat de trein al op het spoor stond toen ik het station binnenstapte. Dat overkomt mij dus NOOIT. Ik sta erop dat ik elke trein die ik in heel mijn leven genomen heb, neem en nog zal nemen het station zie binnenrijden. Maar deze middag stond hij er dus al. Op de grote stationsklok zag ik dat de trein binnen vier minuten zou vertrekken. Ik ben een dusdanige neuroot dat ik vind dat ik te laat ben voor mijn trein als hij al op het spoor staat als ik aankom en als hij al binnen vier minuten vertrekt. ‘Fuck‘, denk ik dan, ‘Trein gemist‘.

Na twee minuten nadenken over hoe ik het best het uur kon vullen dat zich eindeloos voor mij uitstrekte eer de volgende trein er zou zijn (een cola light drinken tussen de marginalen in stationscafÈ ‘Pegasus’? weer beginnen roken? witte oortjes tellen?) kwam ik plots tot een inzicht: ik kon ook nog proberen om deze trein, die er nog steeds stond, gewoon te halen. Het was een beetje gewaagd, maar ja en?

Ik besloot het erop te wagen.

(ja, dit is een deel ÈÈn. Maar wat voor ÈÈn!)