“Grrrrrmhhhhhmzzzzssssst” zei de baard.

Eerst twijfelde ik nog of het de baard was of de trein die zich langzaam op gang trok, maar toen ik opkeek was het duidelijk dat de strenge rochel zeker weten vanonder de baard vandaan kwam. Ik vond het niet echt gezellig in deze wagon, en stilletjes begon ik mezelf te berispen omdat ik beter de rechterwagon had uitverkoren. Daar rook het misschien tenminste niet naar rottend fruit, slechte lichaamshygiÎne en onheil. Zo zie je maar weer dat de zetels werkelijk altijd groener zijn in de andere wagons. Zeker als ik over de wagon mag beslissen.

Ik keek nog eens op en kwam tot een ijzingwekkende ontdekking. Ik zag het aan zijn baard, aan de vorm van zijn rechterwijsvinger en vooral aan zijn uniform. De man met de baard was wel heb je ooit de kaartjesknipper! Mijn hart maakte een sprongetje en ik begon me nog ongemakkelijker te voelen dan ik al deed. Wat deed hij hier? Moest hij niet knippen? Of bij de machinist zitten en praten over de evoluties in het treinwezen enzo? Wat dacht hij eigenlijk wel dat hij hier deed, man?!

“Grrrrrmhhhhhmzzzzssssst” zei de baard opnieuw. Ik zocht oogjes onder al het gezichtshaar en toen ik ze uiteindelijk had gevonden zag ik dat ze rolden. In mijn richting. Onbegrijpend keek ik in de oogjes van de kaartjesknipper, en toen ik streng werd terugbekeken voelde ik hoe ik ongecontroleerd begon te blozen. De ogen draaiden zich weg en ik werd getuige van een geÔrriteerde zucht in de richting van het meisje dat naast mij de Fancy zat te lezen. Ze hoorde het niet omdat ze te erg verdiept was in een artikel over masturbatieproblemen. De kaartjesknipper was duidelijk een meerwaardezoeker, en ik begon me steeds oppervlakkiger en ongemakkelijker te voelen op de trein die ik eigenlijk had moeten missen.

Toen werd ik me bewust van alles. Het was als bij een LSD-trip. Ik voelde mijn iPod bonzen in mijn oppervlakkig rode tumtum-draagtas. Ik rook de geur van mijn broodje Hollandia honderd keer sterker dan anders, maar ik durfde er niet van eten omdat ik plots niet meer wist of dat wel mocht op de trein. Ineens was ik gigantisch bang dat ik suddenly zou vergeten dat ik was gestopt met roken, en dat roken al weer een eeuwigheid verboden was op de trein. ‘Niet roken, lilith, niet roken meis!’ sprak ik mezelf paniekerig toe, nog steeds bang voor een plotse berisping. Ik moest naar het toilet maar ik kon me niet meer herinneren of dat nu verboden was als de trein reed of als de trein stilstond. Ik ervoer alle symptomen van een major blackout, en de kaartjesknipper bleef meedogenloos negatieve signalen de wagon insturen. ‘Aaaaaargh!’ had ik willen schreeuwen. Aaargh. En toen gebeurde het!

In ÈÈn ruk zwaaide de deur van de wagon open. ‘Kaartjes asjeblieft’ weerklonk het achter mij. Dit kon niet zijn. Dit was gewoon onmogelijk. Wat was er happening here?! Twee parallelle universen moesten elkaar gewoon gigantisch hard aan het kruisen zijn ofzo. Of was de kaartjesknipper achter mij ook de kaartjesknipper voor mij, maar dan twintig jaar jonger omdat hij net met de Delorean van Doc naar 2005 was geschoten? En als dat zo was, dan was de belangrijkste regel van in de toekomst reizen toch gewoon helemaal overschreden? ‘Kom jezelf nooit tegen’ ijlde ik. ‘Kom jezelf nooit tegen’.

‘Asjeblieft’ gromde de kaartjesknipper van 2005 tegen zichzelf op jongere leeftijd, en hij gaf hem een beduimeld treinticket. Wat voelen ze nu vroeg ik me af? En zou ik het merken als ik mezelf tegenkwam uit de toekomst? En waaraan dan?
‘Uw kaartje!’ sprak de kaartjesknipper uit de toekomst. Ik reikte het hem samenzweerderig aan en knipoogde naar beide heren om duidelijk te maken dat ik het wist. Pas toen we in Wervik aankwamen zag ik dat de kaartjesknipper van het heden geen kaartjesknipper was, maar een postbode.

Even slikken en weer doorgaan. Even woelen en gewoon weer opstaan noemen ze dat.