Ik heb een nieuwe tic ontwikkeld. Hoewel ja, tic is een groot woord.
Het is niet echt zo’n tic zoals bij Gilles de la Tourette ofzo, dat ik constant met mijn kin tegen mijn knie wil slaan om er dan keihard over te vloeken, maar het is wel iets dat ik de laatste tijd opvallend meer doe dan in alle jaren ervoor samen. Is dat dan een tic, of is dat dan geen tic, dokter?

In elk geval: ik tel de witte oortjes. In stations heb ik er het vaakst last van, omdat stations heuse broeinesten van witte oortjes zijn. Of beter: broeinesten van oortjes. Want witte oortjes zijn de witte raven van de oortjes, namelijk, en daar bestaan simpelweg geen broeinesten van omdat ze dus zo speciaal zijn. En dus tel ik ze. Veel werk heb ik er niet aan, maar onbewust ben je er toch constantly mee bezig, hoor.

Dat begint dus met het speuren. Daarbij kijk ik iedereen op het perron onopvallend in de oorschelp. Natuurlijk wel vanop een afstand enzo, want mensen voelen zich soms ongemakkelijk als ze merken dat je in hun oorschelpen kijkt. Ik vind dat onnodig en getuigen van valse bescheidenheid, want alle binnenkanten van oorschelpen zijn voor mij gelijk, ik ben daar echt niet discriminerend in. Wat mij interesseert, is hoe die schelpen zijn opgevuld. Er zijn drie mogelijkheden, zo weet ik:

a. de schelpen zijn leeg
b. de schelpen zijn voorzien van oortjes, maar geen witte
c. de schelpen zijn voorzien van witte oortjes

De laatste groep is het zeldzaamst, en dus het leukste om te tellen. Bij groep a en b blijf je gewoon bezig. Groep a houdt niet van mp3-spelers of is arm, en groep b heeft geen smaak of geen benul of geen geld om een deftige mp3-speler te kopen. Dat brengt ons bij groep b-bis. Die ik haat. Omdat ze me soms bijna liggen hebben. Groep b-bis vult de schelpen met semi-witte oortjes. Dan denk je: aha, iemand met een iPod! Dan denk je: ik doe de iPod-move, zodat hij weet dat ik er ook ÈÈn heb. (iPod-bezitters scrollen bijna onopvallend even over hun wheel als ze iemand anders met een iPod zien, zoals bij motards. Nu ja, je moet het weten.) Dan denk je: gadsamme, wat is dat stomme zilveren boordje aan zijn oortje? En dan weet je: ik ben er weer ingelopen, deze telt niet mee voor het klassement, dit is een zoveelste FAKER! Koop dan toch een discman, man, denk je dan. Koop dan toch een discman.

Ik denk dat ik iemand ben die tics nodig heeft om de madness te overleven. Zo heb ik een tijdje Deirdre’s verzameld. Dat kwam doordat ik vorig jaar in minder dan ÈÈn maand twee Deirdre’s leerde kennen. Aangezien ik in de 22 jaar daarvoor nog nooit iemand had ontmoet die Deirdre heette vond ik het een goed idee om vanaf dan alle Deirdre’s bij te houden die ik ontmoette. Sinds dat moment heb ik nooit nog een Deirdre gezien.

Pas op: van dat soort ervaringen word je sterker.