‘Wohoahao!’ riep een ietwat rossig jongentje vanuit een geweldige tuin, die zich aan youri en mij aan het openbaren was. In de tuin stond een schommel, en een leuke boom, en even later zou nog blijken dat er ook nog een grote vijver en plaats voor konijnen en kippen was. Maar dat wisten we toen nog niet. Ik keek naar de schommel, en toen naar het jongentje. Met mijn wenkbrauwen spelde ik een ‘wat, wohoahao, joengne?’ in de gezond aanvoelende lucht.

‘ZO EEN STOERE AUTO, MOAT!’ riep hij , met een zware stem die alleen een negenjarige rosse jongen met ADHD kan toebehoren. Het bleek over youri’s zilvergrijze bolide te gaan. Ik weet persoonlijk niet veel over bolides, maar stoer, dat is de onze inderdaad zeker. (Ooit gaan we hem verkopen aan een negenjarige die hem dan tot aan zijn veertigste zal moeten afbetalen, maar zover zijn we nog niet. Het kan natuurlijk altijd snel gaan. Dat dan weer wel.)

Terwijl de rossige ADHD’er over het tuinpad richting onze bolide stormde doemde vanuit de veranda een klein, ietwat rossig vrouwtje op. Ze was hooguit veertig, ze had dezelfde sproetjes als het jongentje en ze zag er al even gezellig uit als het huis waar ze bijstond. Het huis, dat er in het echt nog veel beter uitzag dan op het kleine fotootje in het notarisblad. ‘We komen eens kijken naar uw huis’ zei ik. En waarom het zo belachelijk weinig kost terwijl het hier zo verschrikkelijk mooi is, dacht ik erbij.
Dat kon, ze zou ons zelfs de grand tour geven, en dat terwijl dat officieel enkel de zaterdag kon. We kwamen in een living waar een blond meisje in de zetel naar een tekenfilm zat te kijken.
‘Hallo’ zei ik.
‘Hallo’ zei het meisje.
‘Het is van de onbeleefde kindjes!!’ riep ze.
Ik begon te blozen, maar het bleek over de tekenfilm te gaan.

De living was niet meteen ingericht zoals ik het zou doen (wat hebben mensen toch met eiken meubels en ingebouwde kastjes?) maar het had potentieel. De rest van het huis ook. De grote tuin was volgebouwd met konijnehokken en andere bergingen, maar we zagen onszelf al alles platsmijten en er de coolste ligweide ooit van maken. Een supergrote coole ligweide, ver weg van de bewoonde wereld, in het mooiste stukje BelgiÎ volgens de schaal van lilith.

‘Waarom gaat u eigenlijk weg?’ vroeg ik.
Haar man werkte te ver, en zij eigenlijk ook, om elke dag thuis te komen in het midden van nergens. Youri en ik werkten allebei nog een stuk verder. ‘Het is hier superleuk om te wonen!’ riep het rossige jongentje, dat ondertussen al een beetje was bekomen van het zien van ons gestroomlijnd bakske op de oprit. ‘Kenneth toch’ deed de moeder gegeneerd in onze richting.
Wij lachten en keken mijmerend uit over de vijver, het glooiende heuvelland en verder niks.

We bedankten, en terwijl we over het kronkelende weggetje richting de bewoonde wereld reden straalden we allebei van enthousiasme. Dit zou het worden. We bellen morgen de notaris om een bod te doen. Om direct erna overboden te worden, maar dan hadden we het wel geprobeerd. En als je iets ziet waar je op slag verliefd op bent, dan moet je springen, toch?

Daarin lijken wij dan wel weer op elkaar. Ons hart verliezen en ervoor gaan, nu!
Gelukkig beginnen we dan net op tijd te beseffen dat alle geweldige dingen een andere kant hebben. En deze kant ligt gewoon net iets te diep weggedoken in het niets. Maar: als u iemand kent die ongestoord in de meest geweldige omgeving ooit wil gaan wonen, zonder de eerste drie jaar iemand in het vizier te krijgen vanuit zijn crib, u weet mij wonen!