Toen de helft van de wereld volle bak aan het trouwen was om toch maar 07-07-07 op de binnenkant van hun ring te hebben staan zat ik te roepen van de pijn tegen iemand die net een naald door mijn lip had proberen te duwen. Ik roep niet zo makkelijk, en al zeker niet tegen iemand die ik niet goed ken, maar deze keer was het nodig. ‘Je hebt erg veel pech’, zei de man, die eigenlijk van beroep tattoo’s plaatste maar vandaag ook piercings omdat de echte piercer nu eenmaal naar een -jahaa hoor- trouwfeest was. Die pech zat in de vorm van een stompe naald tot de helft door mijn lip geduwd. De volgende helft kreeg hij er met geen mogelijkheid door. En dat allemaal omdat ik zonodig mijn originele piercing had moeten inslikken tijdens het eten van een pistolet met hesp.

‘Normaal groeit het helemaal niet zo snel dicht als bij jou’, zei tattooman, ‘ maar als je je piercing terug wilt moet dit staafje er toch echt eerst door’. Het was duidelijk: hoe graag ik mijn piercing ook terug wilde, het ging niet. De pijn van een in tweeën scheurende lip was niet te harden. Twee maanden had mijn opperste staat van lipcoolheid geduurd, en nu was het over.

‘Er is wel nog één mogelijkheid’, zei de man. Mijn hart klopte in mijn lip.
‘Ik geef je een half uur en laat je er hem zelf doorheen duwen.’
Hoe gek het mij ook leek om hier zo maar eventjes mijn eigen lip te zitten piercen, tegen een deadline dan nog wel, ik nam het aanbod aan.
‘Ik duw hem er nog even door tot waar ik geraak, en dan is het aan jou.’
Ik zette me volledig schrap door keihard in de tafel te nijpen waar ik opzat.
Alles deed pijn en ik voelde vel scheuren en opspannen, ik zag mijn leven aan me voorbijgaan en de hel losbarsten, en toen zat de naald er plots toch helemaal door. De jokkebrok die hij me daar was!

Om maar te zeggen: mijn lip en ik, wij zijn vanaf heden weer cool.