‘De leerkracht komt zo meteen hoor’, zei de dame van vorige keer achter de balie terwijl ze ons aanwees waar de eerste les Spaans zich zou voltrekken. Samen met mijn -zo zou even later blijken- nieuwbakken bruggepensioneerde vrinden zocht ik mij een plaatsje uit. Ik koos een plekje dicht bij het raam en ver van de deur, zodat ik niet in de weg zou zitten wanneer de mensen met prostaatproblemen voor de zevende keer op rij een sprintje richting de mannentoiletten zouden inzetten.

Druppelsgewijs (pun so totally intended!) kwamen er nog andere medemensen op leeftijd binnengewaaid, die de andere bruggepensioneerden ook nog eens bleken te kennen van in andere cursussen! Man, de hilariteit alom die zich toen in het lokaaltje ontspon, ik zou ze niet in woorden kunnen vatten if I tried! Het gekakel en gegier van het lachen was zo meedogenloos dat ik zelfs een klein prostaatopstootje bij mezelf meende te ontwaren, maar zeker was ik daar niet van. De les was nog niet begonnen of ik was al mijn zekerheden kwijt.

‘Tis topen dat dat ier even leutig is als vorig joare!’ knipoogde de vrolijke Frans van ons gezelschap terwijl hij met zijn elleboog ostentatief in de zij van zijn buurvrouw porde, en uit de anekdotes die als watervallen op mij af kwamen gerold kon ik uitmaken dat de helft van de cursisten helemaal geen Spaanse beginner was, maar vorig jaar al bij een andere lerares Spaans had gevolgd. En dat was helemaal niet eerlijk, want dit was Spaans voor beginners en er was geen grotere beginner dan ik, besefte ik plots keihard. Hier en daar lieten nog enkele andere bruggepensioneerden weten even dom te zijn als ik.

‘Die leraresse van vorig joare, da was nog een beetse een toffe ze!’, sprak mijn buurvrouw vol lof tegen mij persoonlijk. ‘Da was allemaal spelenderwijs é, nie gelijk int schole ze. Mee dienen nieuwn goat zekers allemoale serieus zijn, gelijk int schole? Mee werkwoordn en al?’ Ik had geen idee, en dat zei ik ook. De andere cursisten van vorig jaar dachten vervuld van heimwee luidop terug aan alle cd’s die de juffrouw had meegebracht en alle liedjes van Julio Iglesias die ze hadden mogen vertalen. Ik verlangde heel hard naar kurkdroge grammatica. Vol uitzonderingen en al.

‘Buenos dias!’ klonk het plots van uit de gang, en iets specifieker van uit de mond van een John Lennon-look-a-like die zich even later voorstelde als onze leraar Spaans. ‘Buenas Dia’, antwoordde de mevrouw die ons net in geuren en kleuren had verteld hoe goed ze haar lessen van vorig jaar had kunnen gebruiken toen ze haar portefeuille had laten liggen in een winkeltje in Benidorm. Het volgende half uur hield ik me vooral bezig met verschrikt om me heen kijken terwijl vijftien bruggepensioneerden erg hard hun best deden om de sfeer erin te houden door opmerkingen in de groep te gooien als ‘ge zijt ier in een oudemanuis terechtgekomen é jongskes!’ (richting mij en John Lennon), ‘ek komme vooral om mij ’t amuseren ze, al de reste es bijzoake!’ (breed grijnzend richting de andere gepensioneerden) en mijn persoonlijke favoriet ‘Oud mor nie versleten, ze!’.

Zevenendertig dooddoeners later kon ik mezelf voorstellen in het Spaans, en dat zonder dat ik met een balletje heb moeten gooien. Met mijn gooitalent zouden er toch maar valse tanden zijn gesneuveld, probably. Volgende week, unidad 2!