Wie op dagelijkse basis de trein neemt wordt voor hij het goed en wel beseft een ancien. Lang vervlogen zijn de dagen dat het nemen van een trein gepaard ging met zenuwen, buikkrampen en een occasionele angstaanval van jewelste. De tijd dat ik -al had ik het vertrekuur en de bestemming zeven maal zeventig maal gecheckt en gedubbelcheckt op de site van de nmbs, op de borden en tvtjes in het station en bij de machinist- er steevast van overtuigd was dat ik op de verkeerde trein zat. Een rechtstreekse trein naar Transylvanië, vast en zekers, zonder tussenstops! En nu? EN NU?! :aah:

Long gone is de tijd, maar af en toe zie ik mijn oude zelf nog eens terug. In de ogen van paniekerige nieuwbakken treinreizigers, meerbepaald, die op van de zenuwen in elkaar krimpen bij elk koppelingsgeluid of spoorverandering die niet in hun vakkundig uitgeprinte planning staat.

Ik heb de taak op mij genomen om als reddende engel te fungeren voor al deze dolende zieltjes. Dit doe ik door oceanen van rust uit te stralen in de omgeving van Vlaamse stations. Door blikken rond te strooien van “gene paniek”, en “dat is volstrekt normaal”, en alle paniekerige vragen die op mij af worden gevuurd te beantwoorden als was ik buddha zelve. Als ik iemand zwetend het noorden zie kwijtspelen straal ik op subtiele wijze uit dat ik OOK naar GENT moet, en dat we, als we toch op de verkeerde trein zitten, dan toch minstens al met twee zijn hé madam! *slaat op bil yet lacht gemoedelijk* Want zo ben ik nu eenmaal.

Het is iets waar ik niet vaak over praat, dat hoeft ook niet.
Maar ik dacht: ik vermeld het toch maar even.
Dat ik dus zo ben.