Eerst moest ik nog heel hard lachen om de crisis.
Compleet met op mijn rechterbil slaan met vlakke hand en alles.
De crisis, haha. Stemmingmakerij van die dekselse Paul D’hoore was het, niet meer dan dat.
Van dezelfde aard als de vogelgriep, de dioxinecrisis, de varkenspest, ons land dat op springen staat en de waaslandwolf: als je je televisie uitzet heb je er compleet geen last meer van. En anders eigenlijk ook niet.
En dus wuifde ik de crisis nonchalant weg met mijn handje, en had ik wel betere dingen te doen dan hamsteren en steenkool inslaan en nog andere dingen die mensen die in crisis zijn doen. De crisis, dat waren de anderen.
Maar toen, toen was er ineens een vergadering op de werkvloer, en daarna nog één. Een heule, heule serieuze vergadering. Er werd een project voorgesteld met een naam die in het begin nog een beetje lachwekkend was, en tussen collega’s onder elkaar werd vergeleken met de titel van een boek van Aspe. Wahaha. Maar toen ze plots lampen begonnen uit te draaien in de gang wegens De Besparingen was de lol er ineens wel af.
De Besparingen zorgden er algauw voor dat mijn bureau in een nog veel grotere puinhoop veranderde dan anders, omdat de schoonmaakster minder vaak komt schoonmaken. En door De Besparingen lopen de vuilnisbakken ineens ook keihard over omdat niemand nog snapt hoe het zit met papier ophalen en wie dat dan wel moet doen. En ik kan me vergissen, maar ik verdenk het keukenpersoneel ervan om sinds De Besparingen ongevraagd minder mayonaise op onze broodjes te doen dan in de gouden jaren 2008. Maar kijk, à la crise comme à la crise, natuurlijk.
Tot twee weken geleden. “Lilith”, zei collega R. “Ik heb slecht nieuws”.
Ik zette mijn gezicht op dat ik altijd gebruik als iemand slecht nieuws voor me heeft.
Een soort “laat maar komen, Grietje”-gezicht, maar dan zonder de warme gloed die verjaardagen en het vallen van groteske dobbelstenen met zich meebrengen.
“Het is de kar”, zei collega R.
Ik voelde hoe het bloed uit mijn gezicht weg trok.
“Ze stoppen met de kar. Door De Besparingen.”
Collega R. keek me bezorgd na toen ik “O neen, toch niet De Kar???!!!!!” schreeuwend door de gang rende, op zoek naar enige vorm van houvast. Die er niet kwam.
Jawel, beste vrienden, als u dit leest moeten wij op Het Bedrijf dankzij De Besparingen zelf achter onze koffiekoeken gaan. Naar de keuken, helemaal beneden. Het begin van het einde.
Sorry, dat vind ik nu eens zo intriest dat ik wel weer moest beginnen bloggen.
En jullie? Moeten jullie ook al Besparen?
En hebben jullie nog werk, eigenlijk?
Babbel er gerust over in mijn kotteken, het is hier volledig crisisproof. ;)
(Volgende keer: ben ik zwanger, of toch niet?)
Ik gok op ja, als antwoord op de laatste vraag. Ik had zo’n onderbuikgevoel dat dit logje daar al over zou gaan, echt. Ben benieuwd.
@Valentijn: ik wil er toch even op wijzen dat de koffiekoeken niet gratis zijn. EN DAT WE ER ZELF OM MOETEN GAAN NU.
God, als ik het zwart op wit zie staan is het zelfs nog pijnlijker.
(en je kan commenten! :) Ik ben zo blij voor ons.)
Zwanger zijn is geen excuus om niet te bloggen ;-)
Om op de crisisvraag te antwoorden:
Op zich heb ik er niet veel last van, hoewel het bedrijf waarvoor ik werk zowat dagelijks in het nieuws is geweest sedert september.
Bij ons niet echt zware besparingen, of toch niets van gemerkt.
Ik moet wel al jaren een beetje (veel) uitkijken, twee kleine kinderen “slokken” het overgrote deel van mijn inkomen op.
Een rijke prins op een wet (of zilvergrijs) paard zou dus welkom zijn.
Ik werk in het onderwijs…één van de weinigesectoren die van de crisis vrijwaard is.
On the other hand ben ik nog nen interim en ben ik dus bijlange niet werkzeker.
+ 5 euro op het feit dat je niet zwanger bent.
Gulder zijt toch rotverwend wi, wij krijgen alleen maar koffie en moeten d’er dan nog voor betalen ook!
Een dikke JA op de laatste vraag! Blogland is geïnfecteerd met zwangere blogsters of zwangere vriendinnen/vrouwen van bloggers, dus hier zal ’t ook van dattem zijn! Proficiat;-)
jeeeej! lilith is back!!! Mmh, wat een cliffhanger… Is dit om er voor te zorgen dat we terug elke dag komen checken naar een nieuwe post van je?
Ik gok op “Ja”!
En ik gok op een dochter!
En ik gok op de naam Zsa-Zsa! ;)
Besparen, jawel hoor… Bij ons werden broodjes afgeschaft voor vergaderingen en opleidingen, de receptioniste service is afgedankt en we dit word nu intern opgevangen. Er wordt minder schoongemaakt en de papiermanden moet ook meer papier slikken. De drankjes in de machine zijn 50cent (!!!) duurder geworden. En er zijn nog wel een aantal andere besparingen.
En ik gok “neen” op die laatste vraag.
Toch nummertje 7? Deze zwangere wacht vol spanning af of ’t zo is. Zou het heel leuk voor je vinden.
En van die kar, ik weet hoe gehecht mijn man was aan hun ‘Lufthansa’ kar met broodjes en koeken. Maarja…andere baan + weg kar. Krijg nu wel trek in een koek….
Hier zorgt de ‘benenkar’ al sinds jaar en dag voor de nodige bevoorrading…
Zwanger of niet ? Verras ons eens met iets helemaal anders. (Moest het toch zo zijn, een ‘dikke’ proficiat. Voor tips en weetjes, kan ik jou alvast al iemand aanbevelen.)
Mijn Geliefde is ontslagen, dus een kar met koeken die niet meer langskomt kan me niet meer raken. Niet zijn baan verloren door de crisis maar de crisis is duidelijk voelbaar in de zoektoch naar níeuw werk. Ongeloof kut met peren als je een peuter in huis hebt en je gezinnetje zelfs wel uit zou willen breiden. Denk daar maar aan als je de koeken haalt ;-)
Crisis voel ik niet echt met dat ik ook les geef. Op die laatste vraag… ik denk het niet, maar moest het zo zijn een hele dikke proficiat!
En ook nog een opmerking: proficiat deze week met je mooie reportages in Story! Kelly is heel goed vertegenwoordigt deze week, zelfs in het inleidingswoordje van ‘de Baas’!
Amai, als iedereen elk lik 5 min weg is om koeken te halen, dan is er tegen het eind van de dag toch ook een massa tijd verloren aan koeken halen.
Bij ons in de verkoop voelen we de crisis.
Yup!
Indien ja; proficiat met de zwangerschap.
Groetjes
Volgens mij ben je helemaal niet zwanger. Anders had je dat woord hier niet zo quasi nonchalant laten vallen in de laatste zin…
Onze afdeling is volledig opgedoekt, ons werk is verdeeld over twee andere sites. Dus voor ons was er alleen nog “den dop”… De zonnige zijde van dit alles is dat we voortaan extra lange lunches houden op vrijdag. Zodat we ons verdriet collectief kunnen wegeten/drinken. Tot we (hopelijk) één voor één wegvallen wegens nieuwe job.
Kan ik hier komen schuilen?