just another day at the office

dayattheoffice.jpgIk zat op het Bedrijf. Mijn telefoon rinkelde. Ik nam dan maar op. Wat moet je anders?

“Ik heb iemand aan de lijn die een paar vraagjes heeft voor zijn eindwerk”, zei redactiesecretaresse I.
“Zou jij hem even kunnen helpen?”

En doorschakelen deed ze, nog voor ik helemaal zeker was van wel.
“Hallo?”, sprak ik zo professioneel en journalistiek mogelijk.
“Hallo mevrouw, met die en die van die en die school, ik maak een eindwerk over [insert iets waar ik me werkelijk niets bij kan voorstellen]”, sprak de jongen. Hij las het duidelijk af van een blad.
“Zou ik u enkele vragen mogen stellen?”
“Doe maar”, zei ik vriendelijk doch nog steeds professioneel, en ik vroeg me af hoe vaak de jongen dit gesprek had uitgesteld. Als hij een beetje mee had van mij op die leeftijd minstens zeven jaar.

“Wat vindt u van de band tussen PR-bedrijven en de journalistiek?” vroeg de jongen.
Hij deed het op dezelfde toon waarop je “eet je iets mee?” zegt.
Ik voelde mijn mond droog worden. Zweetpareltjes tekenden zich af op mijn fronsende voorhoofd.
“Wat bedoelt u daar eigenlijk precies mee?” vroeg ik om tijd te winnen. PR-bedrijven? Que le fuque?!

“Hoe u de band ziet tussen PR-bedrijven en uw medium”, probeerde de jongen opnieuw.
“Hmmm”, zei ik.
De jongen bleef stil.
Ik ook, maar minder lang dan hij. Anders werd het wel heel ongemakkelijk.
“Ik interview eigenlijk vooral BV’s”, zei ik uiteindelijk, naar waarheid.
“Oke”, zei de jongen beleefd.
“Maar ik heb een collega!”, riep ik, een beetje high van de geniale oplossing die zich plots aan me openbaarde.
“Die doet iets met PR-bedrijven, hoor. Ofzo.”

Desbetreffende collega schoot mij neer met haar ogen toen ik aanstalten maakte om haar door te geven.En het hielp vast niet dat ik de hoorn in haar richting duwde als kon hij elk moment ontploffen. Maar overnemen deed ze, moehaha. Mijn lichaam ontspande zich al na een paar seconden weer, maar de overheersende emotie bleef hangen. “Heel de nacht geblokt voor een examen, en toch geen zak kunnen invullen.”

Na een kwartier haakte mijn PR-collega de hoorn weer in.
“Dat was vreemd”, zei ze.
“Op het einde zei hij: bedankt voor uw zeer interessante antwoorden.”

Ik voelde een gigantische steek van jaloezie door mijn hart gaan, maar liet niks merken.

Reacties

Reageer zelf

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

You may use these HTML tags and attributes: <a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <s> <strike> <strong>