“Ben jij niet de broer van G.?”, vroeg ik, terwijl ik samen met de man die mij dra zes uur zou leren autorijden richting autootje van de rijschool wandelde. Als ik op van de zenuwen ben durf ik me al eens schuldig te maken aan small talk en stomme grapjes, dat u dat weet. En geloof me, ik had me al rustiger gevoeld.
“Inderdaad”, antwoordde de rijleraar, “Ken je G. misschien?”.
Even overwoog ik om er een billenkletser als “G.? Nog nooit van gehoord, waarom?” tegenaan te knallen om het ijs nog verder te breken, maar ik hield het bij “Ik heb zes jaar bij G. in de klas gezeten!”. Alsof het toch echt niet te doen was hoe klein de wereld maar was, zeg! En alsof ik niet compleet aan het instorten was bij de gedachte dat ik erg binnenkort met deze mens auto moest gaan rijden. “Ik heb haar ook nog rijles gegeven, in de tijd”, zei de brave man. “Wel een jaar of tien geleden, ondertussen.”
En toen zakte de sfeer compleet onder nul.
Want toen kwamen de vragen. De vragen die ik al tien jaar moet beantwoorden.Heb ik echt mijn rijbewijs nog niet? En hoe oud ben ik? Allez man. Nog altijd geen rijbewijs. En hoe komt dat? Of ik misschien bang ben? Of een beetje achterlijk? Of ik er niet beter binnenkort eens voor zou kijken? Want dat is toch ambetant, zo, geen rijbewijs hebben. Waarop ik glimlach, in mijn hoofd “NO SHIT SHERLOCK” roep, en mentaal instort.
“Oke, start maar, ik ga de pedalen doen, jij mag sturen”, zei de broer van G., eens ik voldoende en herhaaldelijk duidelijk had gemaakt dat ik echt echt echt nog geen rijbewijs had (allez jong, serieus? Ja echt, nog altijd geen rijbewijs!) , en toch echt al achtentwintig was. Voor ik het wist stuurde ik de Nissan over de Ieperse ring, tussen de camions, richting industriezone. Pas toen ik de auto aan de Gamma parkeerde en zag dat de afdruk van mijn vingers voor eeuwig in het stuur zou blijven staan besefte ik dat ik al zeven minuten was vergeten te ademen.
“Wat doe je voor werk?”, vroeg de broer van G., om het ijs nog wat verder te breken. “Journalist”, zei ik.
“Journalist, en toch geen rijbewijs?!”, vroeg de broer van G. Inwendig zuchtte ik zo diep dat ik mijn bloeddruk voelde zakken. “Neen, echt niet”, zei ik met een zo’n vriendelijk mogelijke glimlach. “Allez zeg”, zei de broer van G., en ik zag aan zijn blik dat hij overwoog om even achter een hoekje te gaan staan om de kranten te gaan bellen.
Tien minuten later was ik onderweg naar Langemark, en deed hij de pedalen helemaal niet meer. Plots deed hij niks meer. En ik alles.
(wordt vervolgd)
Ik heb een zoon van 27, eentje van 26 en nog eentje van 24. En ik ben kweetniehoe trots op ze, want geen van hen vindt een rijbewijs echt nodig.
Anderzijds… Een journalìst zonder rijbewijs? Welke zot geeft jou die job gegeven?
Een hoofdredacteur die “geeft jou” schrijft?
Aimé zal ook een bijzonder zwak moment gehad hebben. ;)
she shoots, she scores.
Die zit :-)))
Woehaha, de baas! Ook van de vleuters, zekerst?
Wat een boer, ik ben 32 en heb ook rijlessen moeten volgen, maar mijn instructeur heeft niks gezegd
Twee zomers geleden werd ik er 32 en kroop ik voor het eerst achter het stuur van een wagen. Een maand geleden heb ik mijn rijbewijs gehaald met 25.000 km op de teller. Leeftijd doet er weinig toe denk ik. Ik had nu vooral heel veel goesting om het te doen en merkte ook wel dat die jaren als passagier, voetganger en fietsen me ook wat bijgebracht hadden. Je begeleider ga je hooguit 20 uren zien en daarna kan je rustig je kilometers halen en oefenen. Je gaat dat goed doen.
Ik was 29 toen ik mijn rijbewijs van de eerste keer haalde na 15 maanden geoefend te hebben met mijn voorlopig rijbewijs. Ik reed toen al een half jaar elke dag een uur naar mijn werk. Ik merkte (net als Lamazone) dat al die jaren passagier zijn mij opmerkzaamheid in het verkeer had bijgebracht. Mijn rijinstructrice (ja) zei ook niets over mijn leeftijd. Je gaat dat heel erg goed doen!
Oh wat schrijf je heerlijk.