“Hemeltjelief, wat zijn de rokken hier kort”, zei ik tot mijn lief, die net als ik tegen de muur van een discotheek geleund stond waar vrouwen komen die enkel gekleed gaan in witte marcellekes met een riem rond. Mijn lief maakt naast websites ook pasjessystemen voor discotheken waar wulps gedanst wordt, en dus ging ik voor de zekerheid maar mee. Je weet maar nooit wanneer zo’n mannelijk hormoon beslist om finaal op hol te slaan.
Terwijl ik een beetje stond mee te wiegen op foute schijven waar ik anders voor van radiozender zou switchen bekeek ik de stomende massa. Ik keek naar dames van maximum achtentwintig kilogram die zich op pijnlijk hoge naaldhakken zo aantrekkelijk mogelijk maakten richting mansmensen in felwitte broeken. Soms werd er naar mij teruggekeken door mannen met polo’s waar een hemdskraagje bovenuit kwam gepiept, waardoor er gedachten door mijn in wijn gemarineerde hoofd gingen als “Alsof ik ooit zou vallen voor de combinatie fluo polo en hemdskraagje, maat” en “ik sta hier toch met mijn lief? Heb ik een homoseksueel uitziend lief, misschienst?!”.
Naast mij zag ik een opvallend jonge witte broek een whopping dertig euro neertellen voor een drankje of zes, wat nog in het niets bleek te vallen bij de prijs voor een fles van zes liter champagne die ook op de kaart stond. (ZEVENHONDERD EN IETS EURO :aah:) Toen hij zijn pas ingeslagen buit ging brengen naar zijn makkers en er een toffe kwinkslag aan toevoegde begrepen ze hem niet omdat de muziek veel te luid stond.
Iets van dat all the crazy shit die ze die nacht deden de beste herinneringen zouden zijn. Ze lipten het mee. Ik zeg: in witte broeken veel geld betalen voor alcohol die geen vlekken mag maken terwijl de muziek veel te luid staat, dat is geen crazy shit. Twee meter bier drinken voor de prijs van één meter tijdens de happy hours in de café’s waar ik vroeger zat, waar je het ongelooflijk zatte geleuter van je maten zo goed kon horen dat de quotes nog jaren meegingen, en dat allemaal in zwarte broeken die het aankonden om even later bijna samen met jou in de Ieperse vestingen te vallen.
Dat waren pas de beste memories, mijn gedacht. Dat en die keer dat we Vanacker zijn wenkbrauwen finaal hebben weggebrand met een opgedreven aansteker. Daar kan geen fles champagne van zevenhonderd euro tegenop.
Ik ben nog nooit in zo’n crazy discotheek geweest en zal daar ook nooit komen, wegens te oud. Maar het doet me een béétje denken aan de Manhattan in de jaren ’80, waar ik een keer geweest ben op een Flair-avond. Iets met modeshows, toen nog, en Iris Van De Kerckhove, toen nog, en Caro.
Seg, en ik heb je gezien, gisteren, bij de Pfaffs. Kelly In Gesprek met De Kelly en De Sam. Je komt heel erg “volwassen” over op tv, of was dat een act?
@Marleen: laat ons zeggen dat er zoiets bestaat als een professionele versie van mezelf. En daar komt soms een klein beetje acteren bij kijken, dat geef ik toe. ;)
Jammer van dat “homosexueel ” maar u wilde natuurlijk grappig zijn.
In foute muziek kan ik mij nog terugvinden maar in foute kledij helemaal niet.
En u kwam helemaal niet streng over bij de pfaffs.
Ik heb u ook gezien bij de Pfaffs en vond u de coolste Kelly van de twee ! Ik had alleen een ander accent verwacht :-)
Herkenbaar, die discotheken. Al is het echt jaaaaaren geleden hier. Die kroegen van jou klonken veel gezelliger.
Ben ook benieuwd naar de Pfaffs maar wij lopen in Nederland vast jaren achter…
Jaaa zeg Kelly, ik had ook een ander accent verwacht op tv. Is dat hoe je normaal spreekt of heb je het een beetje aangepast aan Antwerpse normen (om niet uit de toon te vallen naast Kelly en Sam, haha)?
Hmm, nou word ik nieuwsgierig. Kan ik dit ergens terugkijken als Hollander?