Na een zeer korte nacht vertrokken we om vijf uur ’s morgens uit ons huisje in Los Angeles, richting Joshua Tree National Park. Het kan daar naar het schijnt nogal warm zijn, en dorstig, en dus namen we de tip van Daphné ter harte om ergens een koelbox te kopen en die vol drank en ijsblokjes te kappen.
Onderweg naar het park kwamen we de meest zotte bergen en rotsformaties tegen, die de Kemmelberg nogal deden verbleken.
Na een uur of drie rijden bereikten we Joshua Tree, en kregen we wat tips van een sympathieke ranger over welke trails en viewpoints we die dag zeker moesten bezoeken. En het moet gezegd: Joshua Tree is cool, en indrukwekkend.
Hier doen Youri en ik een boom na. :/
Onze nieuwe stappers bewezen goed dienst, en onderweg kwamen we ook tal van zotte beestjes tegen, waaronder deze kleine rakkers.
Werd ook weer duidelijk: sommige views kun je onmogelijk vatten in een foto. Maar neem het van ons aan dat het soms wel geweldig indrukwekkend was.
Na Joshua Tree begon de lange tocht naar Williams, Arizona, eentje van 600 kilometer, en we hadden er al 300 gedaan die morgen. Santé ons ratje!
Naar Williams rijden betekent soms meer dan honderd kilometer zo goed als niks tegen komen. Ook geen tankstations, wat het wel even spannend maakte.
En in die middle of nowhere kom je dan ineens het busje van Gus tegen, een oude mens die zelfgedroogde beef en elandenjerky verkoopt aan passanten, en moederziel alleen in de hitte zit te zitten. Speciaal.
Eens in Arizona hebben we een stukje van de route 66 afgereden, en werd er ook gestopt in een diner voor cheesecake en strawberry sundae. Yummers!
Ook wijs: een carpark met honderden retro auto’s waar Youri maar geen genoeg van kreeg.
Na een rit die maar bleef duren kwam Williams eindelijk in zicht rond zes uur ’s avonds. En het moet gezegd: ik heb het voor Williams, wegens dat het in de bossen ligt en tof is, en je er kan gaan eten in cowboyrestaurants waar cowboys speciaal voor je zingen en alles.
Ik maakte er vrienden voor het leven met cowboy 1 en cowboy 2, dat is zeker.
En toen de zon onder ging over de bergen, en de krekels begonnen los te barsten en het voor de rest oorverdovend stil was, toen dacht ik: awel hastn, het is hier precies zo slecht nog niet.
Amaai lijkt me een vermoeiende maar wel mooie tocht die jullie vandaag ondernamen!!!
Zeg maar als cowboy 1 & 2 uw vrienden zijn, hoe komt dat je hun namen dan al vergeten bent :-p
en hoe ist met de snotvalling? :-)
Oh ja cocos m&m’s dat wil kik ook wel es proberen ze :-)
Als Youti zot is van Amerikaanse wagens, moet de Youti volgend jaar in Augustus naar de oldtimermeeting in Wervik komen.
Veel schone karren daar!
Zaaaaalig, zo een roadtrip. In april de Oostelijke kant van het Zuiden van de VS gedaan en als ik dit zo lees krijg ik ten eerste heimwee en ten tweede de neiging om dringend eens een trip langs de westkust te beginnen plannen… Heb de indruk dat er daar waar jullie zitten veel meer desolaat niemandsland is, best wel indrukwekkend! En die kilometers (of beter, miles ;-) ) vreten kruipt niet in je koude kleren he, op het eind van onze trip begon dat wel serieus te wegen.
man dat is een zot schoon kleedje dat je daar aan hebt!!