Ik zat op de trein en ik las een boek. Of beter: ik probeerde een boek te lezen, terwijl ik me vertwijfeld afvroeg waarom ik mijn afspraak in hemelsnaam op woensdagvoormiddag had gezet. Had ik dan niet kunnen voorzien dat de kans groot was dat ik daarna de woensdagmiddagtrein terug zou moeten nemen? Wist ik dan na al die jaren nog steeds niet dat dat die overvolle trein is vol puisterig gespuis dat zich bezig houdt met veel te luid alles “beire” te vinden en zich aan te stellen terwijl ik een boek probeer te lezen? MAN TOCH.
Voor mij aan het raampje zat een jongeling van een jaar of veertien die een serieuze case van Gilles de la Tourette met zich meesleurde, of zich gewoon ongelooflijk ongemakkelijk voelde. Dat zag ik aan zijn bles, en de bijzonder agressieve manier waarop hij die telkens uit zijn ogen sloeg met een bijna kopstoot in mijn richting. Ik werd er samen met hem compleet ongemakkelijk van, maar ik zei er niks over. Een jaar of veertien zijn is op zich al moeilijk genoeg.
De trein stopte. Ik hoopte dat het oerkreten makende zootje ongeregeld achter mij ergens in de omgeving van de desbetreffende halte huisde, maar niks bleek minder waar. Zij bleven staan. Er stapten zelfs nog meer zwaar met hun puberteit worstelende adolescenten op, waardoor de wagon begon te ruiken naar talg en sigaretten waarvan de rook alleen werd ingetrokken als er iemand keek. Iemand heette Tjorven, mocht ik vernemen, en hij had een nota in zijn agenda. En hetzelfde kapsel als Alana Dante, in den tijd.
In het volgende station kwam een rij giechelende tienermeisjes binnen, met een rode draad om u tegen te zeggen. Gigantische combovers, meerbepaald, startend aan hun ene oor en op lachwekkende wijze over hun voorhoofd gedrapeerd en opnieuw vastgespeld achter het andere. Om puisten te camoufleren, dacht ik. En dat jonge meisjes van tegenwoordig vast niet meer weten die Donald Trump is, en wie Marla Maples.
Ik merkte dat ik al drie keer dezelfde pagina in mijn boek had gelezen zonder ook maar één woord te hebben gezien. Ik begon dan maar opnieuw. Achter mij zei iemand echt beireveel beire. Maar dan echt wel beireveel te veel.
Ik ook, maar ze zullen in die tijd waarschijnlijk ook wel over mij geblogd hebben. Op teletekst ofzo. :/
Hilarisch! Ik erger mij belachelijk hard aan pubers die hun pet zo bovenop hun hoofd zetten, zonder die echt ‘aan te trekken’. Moet altijd weerstaan aan de drang om dat ding keihard naar beneden te trekken.
Doe eens normaal seg.
Hé zeg, zijn jullie nooit jong geweest ofzo? Wij waren minstens even belachelijk in onzen tijd.
:-D
Allez, ik zal voor mezelf spreken: ik toch.
Ooit stapte ik op een wagon tjokvol zestienjarigen en dacht ik: dit komt niet goed van Gent naar Leuven.
Bleek het een dovenschool te zijn. Kalmste. Treinrit. Ooit.
Hahaha…:-)
Ik vraag mij dat ook altijd af als ik mij zit te ‘ergeren’ aan die tienermeisjes: “was ik vroeger ook zo erg?!” Maar ik vind het meestal toch heel plezant om ze in actie te zien en ze hun wijsheden te horen verkondigen. Beire gewoon ;-)
tja, misschien voortaan een trijnbewijs verplichten.
vanaf 18 pas natuurlijk
“BAKVISALARM!”, roepen mijn Lief en ik altijd naar elkaar in bovenstaand geval. Geweldig stil is het daarna. :-) Trouwens, combovers heb ik 3 keer moeten lezen voor ik doorhad waarover het ging. Word ik nu oud?
@Christa: het is niet direct een Ieperse term, hoor. ;) Het komt van “to comb over”, je haar over je hoofd kammen om je kaalheid te verbergen. Zoals Donald Trump, dus.
Ik weet ook niet wat combovers zijn, k heb nochtans lang in t ieperse gewoond, nieuw woordje???
Hihi, hilarisch! Ik had vorige week een gelijkaardige ervaring toen ik in zo’n “beestenbak-skilift” gepropt zat, samen met een groep KUL-studenten, eerste jaar rechten (allemaal meisjes). Alles was daar kei! En overdrijven en giechelen en gewéldig druk en interessant doen. Praten of Rihanna en of die nu al dan niet cool is, en over de hoeveelheid alcohol die gisteren soldaat was gemaakt, over de stomme gasten van de chalet onder hun die hen altijd maar lastig vielen (maar had je die blonde gast gezien, écht om op te eten, zeiden ze).
Toen pas snapte ik dat mijn moeder mij ooit, toen ik zo’n 18 jaar was, zei dat ik maar eens normaal moest doen. Ik riep dat dus ook bijna in die skilift tegen de bakvissen. Help, ik word oud!z:)
Dat je hen überhaupt begreep vind ik al sterk. Het hangt een beetje van school tot school en studieniveau af maar tegenwoordig spreken die jongeren (in A althans) allemaal een soort tussentaaltje lonkend naar Arabiturks, Albaoekrainees, Pools en Nederwerps.
“Die aar müder wazz quaad amai, diezzeizzo…”
Voor alle duidelijkheid: óók kinderen voortspruitend uit een Frank en een Nancy.
Hilarisch! Maar zo herkenbaar…!