Ik heb veel gekregen van moeder natuur, maar een bijzonder aerodynamisch lichaam zat niet mee in het pakket. Ik kan me dan ook niet voorstellen dat veel mensen een blik op mij werpen, elkaar aanporren en instemmend van “woowjonk, als die aanzet is het waarschijnlijk gelijk een pijl uit een boog!” doen. Allez, ge weet dat natuurlijk nooit, maar toch. Ik zie mezelf toch ook niet rap door de geluidsmuur gaan, eerlijk gezegd.
En toch, en toch.
Ondanks het feit dat ik een trage lijk enerveer ik mezelf dag in dag uit door niks traag te kunnen doen. Maar dan ook letterlijk niks. Als ik mezelf zou moeten typeren, dan zou ik het niet hebben over mijn bijzonder aaibare karakter of het feit dat ik met dieren kan praten, maar wel daarover. Zet mij op een fiets en ik fiets zo rap als ik kan, tot ik dood val. Lopen, juist hetzelfde. En ja, ik loop pokketraag, maar duidelijk nog veel te snel voor mijn eigen kunnen. Het is zelfs zo erg dat mijn productiefout doordringt in mijn spreektaal. Voor elke actie die ik aankondig tegen mijn naasten heb ik de neiging om “rap” te zeggen. “Zeg Youri, ik ga keer rap bloggen/binnenspringen in die winkel/een klapke slaan met die goudkarper/over en weer naar Antwerpen”. Mensen zeggen dan dat het ook traag mag, hoor, en dan moeten ze lachen. Ik niet.
Het heeft ook wel een paar voordelen, dat kan ik niet ontkennen. Zo ken ik persoonlijk niemand die zo snel een interview kan uittikken als ik. Maar dat is het dan ook eigenlijk. In mijn leven gaat alles gewoon standaard veel te traag, en daar ambeteer ik eigenlijk vooral mezelf mee. Want de mensen voor mij aan de kassa doen niet rap genoeg voort, mijn vent doet er zeven keer langer over dan ik om een aardappel te schillen, en hoe is dat nu toch mogelijk dat dat zo lang duurt om een boterham te toasten, KUTBROODROOSTER?! :aah: Soms ben ik al mijn ongeduld zo beu dat ik mezelf met een hoop geweld tegen de muur kwak en boze dingen roep. “LILITH GIE KALLE”, bijvoorbeeld. En dat is nog niks vergeleken met de echt vuile woordjes.
In een ultieme poging om eens te stoppen met door mijn dagen vliegen als een halve wiewie leer ik mezelf sinds kort slenteren. Niet, zoals ik al heel mijn leven doe, door winkelstraten sjezen met mijn korte maar bijzonder snelle pootjes, maar gewoon tjolen. Traag. Niet opgefokt, en niet al op weg naar het volgende dat ik eens rap ga doen. Niet alsof ik achterna word gezeten door een horde hongerige hyena’s, maar volledig chill en zen. Moeilijk dat ik dat vind, maar moeilijk! Eeuwig respect voor zij die het zo hard onder de knie hebben dat ze hele dagen voor mijn voeten lopen. *thumbs up* Maar ik kom er wel. Ooit gaat den dezen slenteren gelijk de beste.
Soms denk ik dat het aan mijn supersonische botjes ligt.
Oh zo herkenbaar… Ik probeer ook al jaren om de zaken af en toe eens wat rustiger aan te pakken, mij niet als een wervelwind door huis/stad/kantoor te bewegen en mij minder te ergeren aan zij die de zaken trager doen dan ikzelf.. Schrijf je “rap” even een handleiding als je dé methode gevonden hebt?
@Marijke: het erge is dat ik nu pas begin te beseffen dat rapper niet altijd beter is, en dat ik misschien beter zou bezig zijn met iets goed proberen te doen, in plaats van iets zo snel mogelijk proberen te doen. Ik vraag me echt af waar die tic bij mij vandaan komt, maar blij om te lezen dat ik niet alleen ben. ;)
’t Zijn superlilith-botjes!
Als ik alleen wandel heb ik nooit de indruk dat ik snel ga, maar als er anderen bij mij zijn vaak wel. Driekwart van de mensen wandelt trager dan ik, denk ik.
het meisje met de rode laarsjes kon ook niet stil blijven staan é!
@lilith: dat besef is bij mij ook pas de laatste jaren ontstaan. Hoewel mijn immer-trage-maar-immer-grondige-Lief dat al jaren tegen mij zegt… Zijn wijze raad dringt maar langzaam tot me door. En ik kan het nog altijd niet ;)
mijn lief is echt een supertrage. vooral bij het afwassen. echt. Da vuil ga gewoon lopen van zijn traag tempo. en hij beweert dan dat het ’tenminste eens goed gedaan is’. Ik zou mijn hand erbij opeten, zoals gij uw broodrooster. Maar dan blijkt dat het helemaal niet beter afgewassen is!!! ik denk dat rap wel goe is, maar het mag niet ten koste gaan van uw tikker. en dat is vaak waar de rode schoentjes knellen. als ge nu eens relaxed rap kon zijn dan zou iedereen beter af zijn…
maar tegoei kunnen slenteren da’s ook een kunst. zeker. ik zou zeggen: bekwaam u grondig en leer het mij!
Oeioei, dat belooft voor als gij ooit aan kinders zou beginnen. Of dan gaat het juist goed van pas komen, dat rappen.
Trage kinders, dat zou inderdaad niet goed zijn voor mijn tikker, vrees ik.
Ach, zijn er nog mensen gelijk ik dan? Soms heb ik echt de indruk dat iederéén voor mijn voeten loopt van traagheid. Maar dat zal aan mij liggen dan!
En praat jij ook zo snel?
Kinders zijn per definitie traag. En dat lukt mij wonderwel. De rest van mijn leven gaat eigenlijk rap en efficient. Getreuzel bij volwassenen is gruwelijk.:)
Haha, lang geleden dat ik nog zo gelachen hebt met je blog! Merci!
inderdaad. kinders zijn altijd heel traag als het rap moet gaan. hoe vaak dat ik niet naast het toilet sta: heb je nu gedaan? nu ben je toch wel klaar?
en dan kijkt die mij aan en zegt ie, traag en ongestoord: neenee mama. er komt nog veeeeel kaka uit.
aaargh.
Zijn dat de botjes van Mega Mindy of wat?! :-)
Ik heb dat niet alleen met wandelen. Met mijn fiets scheur ik door de straten… Mijn voornemen om traag, tussen de horde stadsfietsers, te pendelen is volledig verdwenen. Hard trappen, tot we erbij neervallen! De kick. Zalig.
je kan het alvast heel mooi zeggen ;-)
succes !
Rood én shiny! Zalige botjes, zowaar.
Ik kan zelfs nog niet slenteren in ’t Stad. Ik steek mensen constant voorbij en zeg dan tegen zoon- en manlief: “Kom, we gaan die voorbij want van die bommaslenteren word ik zot!”
Fietsen doe ik ook altijd of mijn leven ervan af hangt.. ook al heb ik tijd. Soms ben ik echt een konijn op speed.
Maar dat bekoop je dan soms met over je limieten te gaan. Jachtige tik dat ik ben. :-)