Sommige dagen zijn zo mooi dat je ze in een doosje zou moeten kunnen steken, om binnen een paar maanden weer boven te halen als het grijs is en druilerig, en je al heel de dag rondloopt met een hoofd vol snot en een lichaam dat maar niet warm wil worden.

Soms zijn die dagen aan het begin nog een beetje vermomd, met een afspraak die je een week eerder met veel tegenzin in je agenda hebt gezet. Zaterdag 11 uur. Omdat je er niet langer onderuit kon. Omdat je eigenlijk al een jaar aan het vergaan was van de pijn. En dat je een uur later dan buiten komt, compleet pijnloos, en dat de zon schijnt en dat er dan een dag over je neerdaalt die zo mooi en perfect is dat je er zes doosjes mee zou willen vullen.

Bliss.