Vandaag, vier jaar geleden. De enige moeder die ik ooit heb gehad ademt voor de laatste keer uit, en daarna niet meer in. Vanaf dat moment hoort alles dat eerder gebeurde bij voor, alles na dat moment is na. Al besef je dat dan maar amper. Je bent bezig met praktische dingen. Kasten leegmaken, bijvoorbeeld. Te beginnen met het ziekenhuisnachtkastje waar ze ’s namiddags nog wat zakdoekjes had ingelegd. En winegums, zo’n rond doosje voor in de auto. En haar GSM, een betrekkelijk hip model Nokia toen, dat nu compleet verouderd zou lijken. Daar had ze zelf haar ringtone op gezet, herinner ik me. Thunderstruck van AC/DC, omdat ze zich daar zo op kon smijten tijdens de spinningles.
Het is één van de dingen waar ik het vier jaar na haar dood nog altijd soms lastig mee heb. Dat mijn hippe moeder, die heel erg mee was met nieuwe snufjes en muziek en popcultuur noodgedwongen is blijven steken in 2007. Een tijd waarin er nog geen iPhones bestonden. Laat staan dat je je kon voorstellen dat je ooit kranten zou lezen op iPads, of boeken op Kindles. Een tijd waarin de laptops veel groter waren, en zelf een prentje op je gsm-scherm zetten helemaal state of the art was. Yamba enal.
Alles daarna heeft zij niet meer meegemaakt. Mijn hippe moeder, die overal van op de hoogte was en overal in mee was. Dat net zij zo vast kwam te zitten in de tijd, door één of andere kloteziekte, awel, dat kan soms nog eens serieus steken.
Wij hadden echt zo hard plat gelegen met malkanders Facebookstatussen, zij en ik.
Je lijkt op haar! (En das een compliment!)
@Tita: ik zie dat zelf eigenlijk niet goed, maar de gezichtsherkenner van iPhoto blijft ons maar door elkaar halen, dus het zou wel eens kunnen. ;)
De voor en na was bij ons in 2006. Niet de mama, maar de schoonmama. Hipper dan mijn mama :-), en mijn leesmaatje :-).En ze lachte veel. En ze wilde zo graag oma worden. En nog wat van de wereld zien, en zo. En die kloteziekte dacht daar nét even anders over.
Ik herken dat, dat voor en na. Mijn mama is blijven steken in 1997 en als ik dan bedenk hoe de wereld is veranderd, dan word ik er niet goed van. Maar het ergste voor mij is dat ze haar kleinzoon nooit zal leren kennen. Ik kan alleen maar hopen dat hij een heel speciale beschermengel heeft.
Jij bent zo sterk lilith! Chapeau, ik heb beide ouders nog dus ik kan er niks over zeggen. Maar als ik me er iets bij voorstel begin ik zo te bleiten!
Zo mooi als je over je mama schrijft, en dat ook die kleine dingetjes je bij blijven, koester je herinneringen!
Weer een prachtig eerbetoon aan je mama. En zo raak wat het voor en na betreft.
Blijf haar koesteren.
kropindekeelpost.. Hoe mooi je telkens over je moeder schrijft. Blijven koesteren en hou je goed x
Bij mij is het al 18 jaar geleden dat ik van een voor en een na moet spreken. Zo lang geleden en nog altijd steekt het verdriet op onverwachte momenten de kop op. Mijn mama heb ik gelukkig nog maar mijn papa moest helaas op 59 jarige leeftijd het onderspit delven tegen die vreselijke ziekte. Ik was zijn oogappel, hij mijn grote voorbeeld, wij twee handen op één buik…. Ik mis hem nog bij alles, zeker nu mijn oudste zoon zo hard op hem lijkt qua uiterlijk en mijn jongste helemaal de schalkse aard van zijn opa heeft. Ik herken het gevoel dus helemaal, sterkte Lilith.
Vreselijk om je moeder zo vroeg te moeten laten gaan! Wat zou ze nu fier op jou geweest zijn!
Het doet ongeacht de periode altijd nog pijn, als de dag er is, dat ze heenging.
Ik zie dat bij mijn man waar zijn mama bleef steken in 1976 – hij was toen maar 11 – de andere broer 9 en de andere 6.
Sterkte meid!!
Christel
Ik ken dat gevoel Lilith. Papa verloren in 1987 (was toen 6) en tot op vandaag knaagt dat nog altijd… soms op grote momenten zoals de geboorte van mijn dochter, soms op minder grote momenten zoals wanneer je je voor het eerst probeert te scheren…
Veel sterkte. Tijd heelt vele wonden, maar volledig verdwijnen doet het volgens mij nooit…
door jouw liefdevolle blogposts over je mama begrijp ik mijn lief veel beter.
hij heeft zijn vader verloren, 6 jaar geleden, maar hij is niet zo’n prater.
dus merci, om mij begripvoller te maken!
Sterkte vandaag! En liefs.
Merci allemaal. :)
@Silke: dat is fijn om te horen!
die impact van moeders he…
mooi gezegd, van dat blijven vastzitten in de tijd.
en ik denk trouwens dat ze nu in u zit.
know the feeling…
kan na 24 jaar zonder haar nog altijd eender wanneer beginnen bleiten… of ook denken dat ze vast wel fier zou zijn op haar dochter (en zoon) en hoe goed die dat doen…
kzal morgen eens viooltjes op haar graf gaan zetten seh, want elke mama verdient/krijgt graag eens een bloemeke en dan doe ik het zo maar!
en je lijkt inderdaad op haar, ’t zag er mij een supermadam uit!