Soms betrap ik mezelf erop dat ik dingen doe omdat zij ze deed. Te pas en te onpas kijken naar de meest bloederige spoedgevallenprogramma’s op televisie, bijvoorbeeld. Uien pellen op haar specifieke en nonchalante wijze. (ge moet erbij geweest zijn, het was de moeite. Dat zij nooit in zo’n spoedgevallenprogramma is beland op die manier, beats me) Dingen blijven benoemen met de rare woordjes die zij ervoor uitvond, ook al kijkt mijn omgeving me dan vreemd aan. Haar trademark vol-au-vent met frieten bestellen in de frituur. Zo’n dingen.
Toen ik deze namiddag in het bos mooie kastanjes zag liggen kon ik niet anders dan er mijn zakken mee vullen. Om ze dan ’s avonds te poffen, met een kruisje erin, zoals mijn moeder dat deed, en even teruggeflasht te worden naar de zondagavonden waarin het huis naar gezelligheid en herfst rook, en ik niks moeilijkers moest doen dan mijn boekentas gaan klaarmaken voor de volgende week.
Good times.
mooi.
Houden zo aan die mooie herinneringen!
Je doet me weer eens beseffen dat ik mijn moeder eigenlijk wel wat meer zou mogen appreciƫren. Ze is er nog. En ze is er voor mij (en mijn zussen). Bedankt om me daar even aan te doen denken en koester die mooie herinneringen!
Je weet weer perfect neer te schrijven hoe ik mij ook vaak voel. Mooie woorden…
Blijven doen die dingen, zodat je je mama altijd zal blijven herinneren in kleine dingen.
En die dingen misschien wel doorgeven aan kleine Lilithjes met het verhaal eraan?
Mijn mama heeft nu voor de 4e keer kanker. Ik betrap mezelf er al op dat ik op dingen let die haar typisch maken. Gewoon uit angst dat…