Jaren geleden waren wij bij de eersten die een crib kochten, in onze omgeving. Niet omdat wij rijk waren, wij gaven het legendarische antwoord “nietn, eigenlijk” toen ze ons bij de bank vroegen hoeveel eigen centen wij konden inbrengen voor de aankoop ervan, maar ons gebrek aan harde valuta counterden we met jeugdige onbezonnenheid en naïviteit. Wij zouden dat varkentje wel eens wassen. Alles werd gestript tot op het bot, en heropgebouwd. Na maanden stof eten en zagen op elkaar beslisten we om te stoppen op het moment dat we geen risico meer liepen om een steunmuur op ons voorhoofd te vinden bij het ontwaken. Af of niet af, tegen die tijd was het meer dan genoeg geweest.

Ondertussen heeft iedereen in onze omgeving druk huizen gekocht, gehuurd, en helemaal verbouwd. Ik kom in cribs die affer dan af zijn op nog geen twee jaar tijd, en ik vind dat straf. Dat die mensen daar nog goesting voor hadden. En geld. En goesting.

Plannen, die zijn er hier altijd wel geweest. En veel, zelfs. Alleen zijn wij van die mensen die liever geld uitgeven aan een trip over de oceaan dan aan het verven van onze salon. Hetzelfde geldt voor het plaatsen van verlichting, of tegels voor in de gang, of het opdoen van den trap, of ons terras, of alle andere dingen die nog in een serieuze staat van braak liggen.

Maaaaarrrrrrr. Er is hernieuwde energie aangeboord. We gaan er nog eens aan beginnen, lijkt het. De smaak van beton is zo goed als doorgeslikt, de stofgeur is net voldoende uit ons geheugen gewist, en de afgrijselijke trauma’s waarmee de werklui ons hebben opgezadeld zijn na jaren intensieve therapie zo goed als verwerkt. Deze week gaan wij tegels kiezen voor in de gang, de man en ik. Daarna worden vol goede moed nieuwe werkmannen aangesteld, waarmee wederom geïnteract zal moeten worden op regelmatige basis.

Ik doe erg mijn best om niet huilend weg te kruipen in een hoekje bij de gedachte alleen al, maar volgens mij kan dat slechts een kwestie van dagen meer zijn. God sta me bij.