De eerste keer dat ik als kind naar het vuurwerk ging, op het strand van Koksijde, heb ik zo hard staan huilen dat ik naar huis wilde omdat mijn “ohohohoren pijhijn deden”, dat ik jaren later nog altijd verjaardagskaartjes kreeg van mijn opa waar hij vuurwerkjes op had getekend. Met blauwe balpen. Ernaast “PIEF! POEF! PAF!”. Gieren vond hij dat, als ik hem opbelde om dankuwel te zeggen voor het kaartje, en er iets over zei. Als mijn opa moet lachen, zelfs maar een heel klein beetje, dan doet hij dat toch met zoveel enthousiasme dat hij altijd de tranen uit zijn ogen moet vegen. Ik vind dat de max.

“Je weet dat je dat nooit mag doen, frieten nemen met je handen”, zegt hij standaard als we bij hem en mijn grootmoeder gaan eten op zondagmiddag. Terwijl hij dat zegt neemt hij standaard wat frietjes met zijn hand, en dan grijnst hij. De enige pink die hij heeft kan hij met geen mogelijkheid meer strekken, omdat hij ooit een pees heeft overgesneden. Zijn andere pink verloor hij samen met zijn rechterhand en een deel van zijn arm een paar jaar na de tweede wereldoorlog, toen een granaat ontplofte in de tank waarin hij met een paar anderen zat. Hij kwam er goedkoop vanaf, de anderen stierven ter plaatse. Het heeft hem niet tegengehouden om een geweldige bakker te worden, die nu nog steeds mijn naam met sierlijke letters op mijn verjaardagstaarten schrijft. Met links, maar dat is er niet aan te zien.

Op het tafeltje met de familiefoto’s heeft hij een zwart lintje aangebracht op de foto van zijn jongste dochter, mijn moeder. Hij praat er voor de rest niet veel over, maar elke week gaat hij minstens één keer naar haar graf, samen met zijn vrouw, haar moeder. In al die jaren hebben ze er kennis gemaakt met de mensen van de gedenkstenen naast dat van hun dochter. Soms praten ze er wat met elkaar, hoor ik.

Mijn grootvader is iemand die nog een kleine buiging maakt als meneer doktoor binnenkomt. Hij beloofde mij als kind honderd frank als ik er ooit in zou slagen om van handenstand naar brugrug te gaan, en hij hield zijn belofte. Na jaren intensief trainen in de hof incasseerde ik mijn rijksdaalders. Als we hem de buienradar tonen op onze iPhone vertelt hij daar de dag erna honderduit over tegen zijn maat van in de negentig. Youri en ik vinden dat hij soms een beetje weg heeft van Walt Disney, al leek hij als jong baasje vooral heel hard op Dustin Hoffman.

Hij wordt 81 dit jaar, mijn grootvader, maar in mijn hoofd is hij geen dag ouder dan vijfenzestig.