Vorige week, na afloop van een gezellig interview en een jolige yet winderige fotoshoot waarbij ondergetekende bijna van een dak de Schelde in waaide. Ik zeg: “Schrijf je nog even op naar welk mailadres ik je de tekst mag doorsturen, zodat je hem kan nalezen?”. Want zo ben ik wel: een betrouwbaar en correct persmens. “Euhm”, zegt de acteur van met moeite veertig, “Ik kan u mijn mailadres wel geven, maar ik lees mijn mails eigenlijk zelden. Ik heb nog altijd geen computer thuis”. Toen hij het zei deed ik alsof ik die uitspraak helemaal niet zo vreemd vond, maar in werkelijkheid moest ik al mijn energie aanwenden om me niet dodelijk te verslikken in mijn geweldig lekkere verse gemberthee.

Dat dat nog gebeurt, bij amper veertigjarigen. Dat ik mensen ken die letterlijk nog nooit in de buurt van een computer zijn geweest, op hun vijftigste. Dat het zeldzamer en zeldzamer wordt, maar dat ik toch nog een paar mensen kan opnoemen die lang voor ze de de staat van hoogbejaardheid bereiken Facebook en internet compleet links laten liggen. Uit angst, of uit complete desinteresse, of onverschilligheid.

Ik vind dat mindblowing. Dat ze een geweldig apparaat uitvinden, dat dat apparaat altijd maar beter wordt, en meer kan, en ons helpt bij vanalles en nog wat. Dat de mogelijkheden eindeloos lijken. En dat iemand dan zegt: “Niks voor mij”. Dat iemand dat blijft volhouden.

Tegelijkertijd vrees ik dat ik er ook een beetje jaloers op ben. Op zoveel koppigheid. En op de tijd die ik zou winnen om iemand te worden die haar eigen gembertheetjes bereidt, in plaats van heelder dagen smachtend naar videofilmpjes als dit te kijken.