Het is alvast niet omwille van hun oogverblindende schoonheid dat ze opruimwoede na opruimwoede hebben overleefd, bedacht ik me toen ik vanmorgen een paar ouw getrouw schoeisel opdiepte uit de allerdiepste krochten van mijn kleerkast.
Misschien wel omdat ik ze ooit kocht op schoolreis naar Canterbury, het Londen van de boerenkinders uit de Westhoek, in een nogal obscuur winkeltje dat mij volledig het gevoel gaf dat er punkbloed door mijn aderen stroomde. Ook al was ik toen nog jaren te jong om een pub binnen te mogen, jammerlijk genoeg. Maar ze matchten zo mooi met mijn arafatsjaals, meneer, en met mijn Indische panen bloesjes met spiegeltjes, mijn kettingen van de Hare Krishna’s en de kostuumvest van mijn overgrootvader die ik droeg als winterjas. Ik was zo eentje ja.
De gaten op de top brachten mij terug naar die keer dat we al ons zakgeld hadden uitgegeven aan petards. Die keer dat één van die petards ontplofte op mijn rechtervoet, wat dan wel wreed verschietachtig was, maar hey: stalen toppen, en dus nog al mijn teentjes!
De met alcoholstift getekende bloemetjes dateren uit één of andere pokkesaaie les wiskunde waarin ik meer zat te dromen over een leven als hippie in een volkswagenbusje met wapperende gordijntjes dan dat ik bezig was met sinussen en cosinussen, iets dat ik me eigenlijk van mijn leven niet heb beklaagd, wat die hast met zijn baard vooraan ook mocht beweren.
In elk geval: ze zaten mij en mijn early midlife crisis helemaal als gegoten, vanmorgen.
Jammer dat de gelukspoppetjes van de Witte Uil er niet meer aanhingen, om het af te maken.
Panen moet je misschien vertalen ;-)
Ik doe niet aan vertalen. ;) Panen is de max.
Ik deed van de week mijn DocMartens van net voor het eurotijdperk ook nog eens aan, maar helaas, de binnenkant is écht wel versleten en doet beetje pijn aan de voeten.
En ik heb ook nog het roze wollen vestje dat ik kocht toen ik ehm, ja dus een half leven geleden kocht, vooraleer ik met een vriendin heldhaftig ging Interrailen in Schotland, de ruitjesbroek van nog meer dan een half leven geleden ergens in de middelbare school, aaaah, kleding met herinneringen, schoon is dat…
Oh, wij zijn duidelijk van dezelfde generatie. Al hebben ze ons gelukkig nooit naar Canterbury gestuurd, wel rechtstreeks naar London. Ik heb niets vestimentairs meer uit die periode. Dat zou lachen zijn. Maar Docs, jong, ik kan ze nog zo voelen.
Pfft, ik had niet genoeg zakgeld en spaarskills om ze indertijd te kopen. Ik heb het mij toen beklaagd, en nu een tweede keer. Al vind ik het idee dat ik al zo oud ben dat ik de mode voor een tweede keer zie terugkomen nog net iets erger.
oooh, de witte uil… plezant om daar nog eens aan te denken :)
Aaah, Canterbury! Dat was ook onze uitstap in het derde middelbaar! Haha.
En dubbel Aaah voor gelukspoppetjes uit de Witte Uil! Welkom nostalgisch gevoel naar die hippie-winkel!!
(wel nooit doc martens gekocht, ik was daar niet stoer genoeg voor, wel heel veel allstars versleten ;-) )
Sterk dat je ze durft aandoen. Het zou niet voor iedereen gegeven zijn, ;)
Oh ja, herinneringen…. Nog ander schoeisel uit die tijd: legerbottinnen (vooral onder de rok van het schooluniform- kicken!) en palladiums. Was ‘De Witte Uil’ eigenlijk een keten? Want wij hadden er ook één in Hasselt geloof ik.
@Ruth: aah, legerbottinen, die draaide ik erdoor aan de lopende band, want ik kon daaraan geraken via de papa. :) Volgens mij was dat een keten ja, ik weet dat er één in Brugge was en in Gent.
En dat ik daar altijd wierookstokjes ging halen, en patchouli. ;)
Toeme toch… en ik die dacht dat ik zo speciaal was met mijn arafatsjaals, mijn Indische panen bloesjes met spiegeltjes, mijn gelukspoppetjes aan mijn Doc Martens en de legervest van mijn opa.
Blijk ik gewoon “zo eentje” geweest zijn… ;-)
En dan had je ook nog het parfum ‘patchouli’ waar heel de jeugd mee rondliep, of was dat in mijne tijd?
Jaaaaa! De witte uil! Idem met de patchouli, de gelukspoppetjes, de wierookstokjes en een hippiebloes in de solden. Heb nog steeds zo’n bamboewindmobiel trouwens. Ik was ook zo ene, al was de kostuumvest van mijn vader en droeg ik zijn leger-naamtag ipv lange kettingen :-)
moest je toen ook geen dreamcatcher hebben? of was dat helemaal fout van ons?
Die patchouli moest je wel op zo’n arafat/PLO sjaal doen. Dat stond goed bij de groene legerjas met buttons a la ‘Kernenergie, neen bedankt” op je revers en de combat’s. Lange leve de jaren tachtig!
Alleen de kapsels van de jaren tachtig waren echt wel mottig!