Het gebeurt dat ik over de middag in de auto zit. Doordat wij doorgaans naar Studio Brussel luisteren betekent dat tegenwoordig dat dat met “Spelen met Sofie” op de achtergrond is, het best vermakelijke spelletjesprogramma van de fijne Sofie Lemaire. Tot zover geen enkel probleem, ik doe soms mee en ik voel me soms slim en niks dan peis en vree in de bolide.
Het probleem is dat ik vaak het begin meepik, dan even ergens iets eet waar geen radio speelt, en omstreeks half één weer in de bolide klim. Half één, als in het tijdstip van dat ene onderdeel van het programma waar ik dus een beetje groen van word.
“Priscilla is een stout paard”, heet het.
Voor mij het moment bij uitstek om kwansuis de radio iets stiller te zetten en er luid overheen te beginnen praten om het toch maar niet te moeten horen. Soms moet ik me zelfs inhouden om de zender niet te veranderen. Tot ernstig jolijt van mijn man/chauffeur.
Het concept is: de speler belt ergens naartoe (een winkel/kapsalon/frituur/restaurant/kinderopvang) en krijgt twee minuten de tijd om de onwetende aan de andere kant van de lijn de zin “Priscilla is een stout paard” te laten uitspreken. Als dat lukt, dan wint hij een woord, dat hem aan de uiteindelijke oplossing kan helpen. Niks mis mee? Voor u misschien niet.
Ik word al zenuwachtig van de beltoon, en het feit dat de kandidaat niet weet wie hij aan de lijn gaat krijgen. (heb ik al eens verteld dat ik ooit telefoonangst had, voor ik mijn brood begon te verdienen in callcenters en op helpdesken overal te velde?) Soms nemen ze niet op, aan de andere kant van de lijn. Dan valt er even duizend kilo van mijn schouders, maar dat duurt nooit lang, want dan bellen ze wel iemand anders. Weer stress.
Dan neemt er iemand op, die van niks weet. Dan komt de kandidaat aanzetten met een onwaar verhaal. Ik kan daar niet goed tegen. Dan moet de onwetende de zin uitspreken van de kandidaat. Vaak wil die dat niet. Dan moet de speler aandringen. En nog een beetje liegen. Maar de onwetende wil dan nog altijd niet. De tijd tikt. Soms komt de onwetende onsympathiek over op nationale radio, en de speler wanhopig. Net zoals ik. Ik kan dat spel absoluut niet aan. Mijn callcentertrauma’s komen boven. Ik word een beetje mottig, dikwijls. En ik wil dat het stopt, maar mijn vent zet het altijd luider, want hij vindt Priscilla de max.
Ik wil dat dwaas paard dood, VOOR IK ERAAN KAPOT GA. :aah:
Is dat eigenlijk wel nog normaal?
Phahahaaa ! Dat is ZO herkenbaar !
Ik heb dat dus ook. Ik noem het mijn Extreme Aandoening van Plaatsvervangende Schaamte, er zijn nog van die situaties waar dat ferm naar boven komt en vooral op de radio eigenlijk. Dus ook bij dat Priscilla-dinges, dat hoor ik de woensdag altijd.
Ik wil ’s ochtends ook bijvoorbeeld leutig geneuzel van Tomas & Linde, humor en ontspanning en al. Maar soms dan gaan ze iemand opbellen en lastige vragen stellen, zo op de nuchtere maag, meestal over serieuze onderwerpen. En dan beginnen ze daar te discussiëren en dan zet ik dat dus stiller en begin ik eroverheen te babbelen, om daar gelijk niet in “betrokken” te geraken. Stom ! Maar herkenbaar dus :-) Ik word niet voor niets Miss Zwitserland genoemd door de omgeving :-))
Ik heb nog nooit van ‘Priscilla, het paard’ gehoord en dat lijkt me een goede zaak precies. Hoewel ik nu wel een beetje nieuwsgierig ben :)
Ik voel helemaal met je mee, ik krijg net dezelfde klamme handjes van te luisteren naar de Priscilla ronde als wanneer ik zelf naar iemand onbekend moet bellen!
Priscilla is de max! :-)
Ow, ik begin al te hyperventileren als ik er nog maar aan denk! Jaren geleden deed Armand Schreurs ook al zoiets in Ochtendkuren op Radio 2, niet? Ik herinner me nog dat ik altijd een beetje misselijk werd als dat thuis opstond op zaterdagvoormiddag en het weer tijd was voor zo’n gesprek met een nietsvermoedende beller aan de andere kant van de lijn. Awfull!!!
Note to self: niet afstemmen op StuBru om half één.
Hoh, ondanks dat ik grote fan ben van S.L. vind ik dit hele programma eigenlijk niet echt goed, maar ik heb het sowieso niet voor spelletjes op de radio (hetzelfde geldt voor dat CAO-dinges, brrr), ik word daar gewoon vreselijk nerveus van.
Blij te horen dat ik nog nooit van dat paard heb gehoord. Gelukkig wordt het rap vervangen door ’t Paard van Sinterklaas.
Ik heb het programma in kwestie nog nooit gehoord, maar ik heb sowieso een gróndige hekel aan het concept “haha we zullen nekeer iemand opbellen en ambeteren”. Gelijk idd Armand Schreurs indertijd. Brrr, hatelijk!
Driewerf hoera voor Priscilla!
Het zal wel ventenhumor zijn zekerst?
Ik ben zo blij dat ik hier niet alleen in sta, maar echt.
En @Storm: ik denk dat ik mij net iets te goed kan verplaatsen in die mensen, en het is inderdaad wel een beetje eigen aan vrouwen om net iets teveel empathie en neiging tot plaatsvervangende schaamte te hebben, denk ik.
En hell ja, Armand Schreurs! Ik kroop als kind ook al iedere keer onder tafel van ongemakkelijkheid.
eerlijk waar: ik doe de radio dan uit of verander hem van zender die enkele minuten. De max, ik dacht dat ik een afwijking had of zo… Maar ik ben dus duidelijk niet de enige!
ik vind elk telefoongesprek op de radio irritant om naar te luisteren. muziek! nu!
Ik vrees dat ik ook een typische vrouw ben dan, ik vind het hele programma eigenlijk gewoon vervelend! Niks tegen Sofie maar hier slaat ze naar mijn gevoel de bal mis.
Ooh, ik ben dan toch niet alleen! Mijn collega’s vinden het allemaal grappig, maar ik met de beste wil van de wereld niet.
RADIO 1 !!!
woow, net een raar moment, ik begin deze post te lezen en op de achtergrond,… net het spelletje…
’t is haar niet gelukt, ingehaakt.
Beetje goedkoop spelletje vind ik het, alles eigenlijk.
Ik mis de wereld van Sofie!
Ik vind heel dat programma eigenlijk maar niks :(
Moest de laatste week toevallig steeds ’s middags in de auto zitten en ipv lekkere muziek was het dan dat – dan zap ik dus naar andere zenders of de backup CD die altijd voorhanden is als er niks op is.