Soms denk ik er met weemoed aan terug, zulle. Aan niet op internet mogen tijdens de werkuren, op straffe van een bolwassing van de baas. Aan middagpauzes die een half uur mochten duren en geen minuut langer, en rookpauzes die wel toegestaan waren maar helegans niet van harte. De telefoontjes naar de vakbond als er ons iets niet ging, de verlofaanvragen die niet werden goedgekeurd, het gezaag over loonbriefjes en veranderende werkuren waardoor mensen plots EEN KWARTIER later moesten werken.

Ik mis de teambuildingsuitstappen die ons allen dichter bij elkaar moesten brengen, en steevast uitdraaiden op meer gejank dan gelach. De evaluatiegesprekken bij een baas die je anders zelden zag, de targets die gehaald moesten worden, de maaltijdcheques, het inchecken, de ziektebriefjes en de weken betaald verlof. Het kijken naar de klok, het wachten tot het vijf uur was, de collega’s die klaarstonden aan de deur om drie voor vijf om toch zeker op tijd van de trap te kunnen spurten, de vrijheid tegemoet.

Maar hey, in ruil voor al dat vreselijke gemis kon ik me vandaag wel volledig laten gaan op Google Streetview, en was ik de enige die daar keihard last van had. En kon ik zo mijn oude werkomgevingen opzoeken, ook.

Alleen tegenwoordig wel in mijn slobberbroek en met mijn froefroe in mijn tanden, en met de stress van elke maand van nul beginnen op mijn frele schoudertjes.

Count your blessings, zeg ik, op national freelancersday in Engeland. Van harte hieperdepiep hoera voor mezelf en alle andere sukkelaars die het moeten stellen zonder het geroddel aan de koffieautomaat, hoera!