lilith werd er een beetje triest van

kalenderblaadje74.jpgIk heb niet bijzonder veel moeite met dagen als 1 november. Het is niet zo dat zo’n dag als een donkere wolk in mijn agenda staat te blinken, omdat ik dan naar het kerkhof moet en mijn doden moet herdenken. Voor mij is 1 november een beetje een verplicht nummertje, en doorgaans geen dag waarop ik het moeilijker heb dan anders. Ik ben ervan overtuigd dat je zo’n dingen een beetje zelf in de hand hebt, en ik heb geen behoefte om me naar beneden te laten trekken door opgelegde datums.

Ja, ik ben gisteren naar het kerkhof geweest (om mijn meme een plezier te doen, ik geef dat toe), en neen, fijn is het natuurlijk niet om aan een steen te staan met de naam van je moeder en twee datums op. Maar dat was niet de eerste keer. Ik word daar op zo’n moment niet bijzonder triest van. Of iets anders. Ik zou daar natuurlijk duizend keer liever niet moeten staan, maar ça va.

Ik werd ook niet triest van de wandeling, of de gesprekken over mijn moeder. Het was zonnig, het was best een mooie dag, alles was oke. En toen kwamen we ineens mensen tegen op het kerkhof, mensen die mijn ouders goed hebben gekend toen ik nog klein was. Ze hadden mijn vader al jaren niet meer gezien, en dus werd er druk gebabbeld over vroeger. Ik vroeg me af of ze wisten dat mijn moeder dood was, of geen benul hadden en niet aan mijn vader durfden vragen waar ze was, omdat ze misschien dachten dat ze uit elkaar waren.

En toen viel haar naam ineens. Na twintig minuten babbelen.”We hebben haar gezocht op Facebook”, zei de man. “We dachten dat we haar daar wel zouden vinden, maar we kregen geen resultaat terug. En toen we bij andere mensen begonnen te informeren hoorden we wat er gebeurd was”. Het werd even stil. “We vonden het al zo raar dat ze niet op Facebook zat.”

En toen dacht ik ineens aan alle mensen die al eens ingetikt zijn op Facebook, maar niet lang genoeg geleefd hebben om geweten te hebben wat Facebook was. En aan het feit dat mijn moeder nergens meer op terug te vinden is. En dat het ook helemaal haar ding zou geweest zijn, Facebook. En dat ze vast blij zou geweest zijn met de gedachte dat mensen van vroeger graag nog eens wilden weten hoe het met haar was.

tftcdag74.jpg

En toen werd ik op het onverwachts toch nog een beetje triest.

Reacties

  1. Je mag triest zijn.

    Ik vind het mooi dat die mensen dachten dat ze wel op facebook moést te vinden zijn, omdat dat echt iets voor haar was.

    En goed dat ze het gewoon over haar hadden, want weet je, ‘dood ben ik pas als jij mij bent vergeten’.

  2. pamplemousse

    ‘Laat de vogels van verdriet vrij rondvliegen in je hoofd, maar laat ze er geen nesten bouwen.’

  3. Caroline

    Na meer dan 20 jaar weet ik dat er triestige jaren zijn, waarop de tranen met gieters over mijn kaken rollen… En dat er jaren zijn dat het wel meevalt, zoals wanneer er een spook van 4 mee is, die probeert te begrijpen wat dat is, dood zijn… Met mijn mama op facebook zitten, het zou wat geweest zijn!

  4. Tuurlijk wordt een mens daar triest van. Ik hou ook niet van verplichte nummerkes en heb hier in de tuin een klein grafsteentje met spreuk staan , bloemen en een vogeltje voor mijn vader. Daar ga ik mijn klapke doen als ik er nood aan heb! Maar toch, toen ik voor het eerst de grafsteen zag, verleden week omdat hij er dan pas lag en de grote engel met de wijde vleugels werd ik er toch even stil van mijn , mijn vader onder die immense steen, en dan was er nog een speciale mis voor de overleden van 2011 en ach dan kan je niet anders of je triest voelen. Maar voor mij hoeft het ook niet 1 nov te zijn om mij vader te gedenken, daar heb je helemaal gelijk in!
    liefs
    Christa

  5. Upje

    Ik heb toevallig twee weken geleden een gelijkaardige gedachte gehad. Ik kwam op een fb-pagina van een overledene en ook was ze al bijna twee jaar dood, toch kwamen er nog regelmatig mensen eens zeggen dat ze even aan haar hadden gedacht. En ik vond dat wel tof.

    En toen bedacht ik dus dat het jammer was dat mijn zus nog vóór het fb-tijdperk was gestorven. (Uiteraard überhaupt, maar dat spreekt vanzelf.) Zij zou dat keigraag gedaan hebben en superveel onnozele filmkes erop hebben gezet, en spelletjes gespeeld, en bij Jan en alleman hilarische praat gaan verkopen. En nu zou er nog altijd wel eens iemand gaan zeggen ‘ik herinnerde me plots verhaal x en verhaal y’. ‘Ik dacht daarstraks even aan jou’.

    Maar dat kan niet, dus dan denken we maar zo aan haar, hé. En dan zeggen we dat al eens tegen de mens die toevallig het dichtst in de buurt is.

    Hopelijk heeft de mens die het dichtst bij jou in de buurt stond eventjes een arm om je heen geslagen …

  6. Op verplichte nummers kan je je wat voorbereiden, maar op iets onverwachts niet. Zo heeft het vaak meer impact, he. Je hebt het mooi verwoord.

  7. jessie

    Fuck man, wat kunt gij het toch schoon verwoorden zeg. Véél sterkte, op de momenten dat het nodig is. Het lijkt mij een héle coole te zijn geweest, die moeder van u!

Reageer zelf

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

You may use these HTML tags and attributes: <a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <s> <strike> <strong>