“Ik heb eigenlijk maar één belangrijke vraag over”, zei ik. “Kun je nog kinderen krijgen na de operatie?”. “Meer nog”, zei meneer doktoor, “meestal nog makkelijker dan voor de operatie, want dikke mensen zijn vaak minder vruchtbaar dan slanke mensen”. Waarop ik met mijn vuist op tafel sloeg en “verkocht!” riep. Drie weken later werden mijn darmen ingekort en mijn maag gehalveerd, net als het risico op ooit uit mijn huis getakeld moeten worden door een brandweerkraan.
Fast-forward naar zes jaar verder.
Geen zwangere vrouw wordt meer binnenstebuiten gekeerd dan ik op dit moment, lijkt het soms. Er worden schildklierfoto’s gemaakt, hartfilmpjes genomen, duizend vitaminelevels gecheckt en gehercheckt, aan de lopende band urinestalen genomen (gelukkig heb ik wel wat voorraad), zodanig dat ik mij bij momenten E.T. voel die net ontdekt is door de staat. Want nu gaat het niet alleen meer over mij en mijn tekorten die moeten bijgewerkt worden, het gaat over die van mij en die van kind 1. En kind 1 pakt nogal wat af van mij, zo blijkt, de sloeberd. Om de schade te beperken begin ik elke morgen met het innemen van shitloads aan vitaminen, maar zoals mijn dokter het zo plastisch uitdrukt: “Bij u valt dat er precies door”. Is nice, maar het komt naar het schijnt allemaal in orde.
Het is niet alleen dat. Plots moet ik weer op weegschalen staan in ziekenhuizen, en in plaats van zoals de laatste vijf jaar stabiel op gewicht te blijven kom ik bij. Ik had dat wel een beetje verwacht, natuurlijk, maar PANIEK, JONGENS. PANIEK. Om naar dokters te moeten, en op weegschalen te moeten staan, en onder mijn voeten te krijgen (wat niet eens gebeurt, ik ben zwanger, die mensen verstaan dat). Blijkt dat niet meer in een broek passen even akelig is als je gewoon verdikt bent dan als je zwanger bent. Who knew?
En hoe hard ik me ook op voorhand had voorgenomen om de gezondste zwangere ter wereld te zijn en niks ongezonds in mijn mond te steken want aja, dat kindje eet dat dan ook, dat blijkt toch allemaal niet zo evident als je ineens ’s ochtends wakker wordt met razende goesting in boterhammen met choco. Iets dat mij de laatste vijf jaar trouwens totaal niks zei. Ow, en chocopops. Alles met choco. Als ik zo verder doe wordt dat kindeken nog geboren met een mond vol choco. :aah:
Om het allemaal een beetje te counteren eet ik ook wel veel appelsienen, trouwens. En het vreemdste fruit dat den Delhaize mij te bieden heeft.
(de rode dingen smaken naar een mengeling van passievrucht, meloen en basilicum, I kid you not)
(de groene heb ik nog niet durven aansnijden)
Anywayz. Alles komt zo hard terug, en het is best akelig om te beseffen hoeveel onzekerheid er nog is blijven steken, en hoeveel angst om te hervallen.
Maar vanmorgen voelde ik dus plots iets stampen in mijn buik.
En vet alleen stampt niet, misters.
You can quote me on that.
Jeuj voor het stampen….
dat zou ik zo zo graag nog eens voelen.
Nee, vet stampt écht niet! :-) Super, dat leven in je buik!!
‘k Weet niet wat ik zou kunnen zeggen om je gerust te stellen, want heb nooit in een vergelijkbare situatie gezeten. Ik zie alleen rond mij dat vriendinnen er achteraf alleen maar slanker op worden nadat ze kinderen gekregen hebben. Bij mij is dat na kind 1 ook zo geweest, alleen … euhm, is dat na kind 2 precies toch wat misgelopen ;-) Maar ik ben dan ook een ‘deperate housewife’ die haar dagen vult met het gezinsleven en koekjes en taartjes bakken :-) Wat gezonde regelmaat in je voeding en proberen te sporten en ook aanvaarden dat je lichaam er toch anders uitziet dan voor kind 1, dat helpt.
Maar dat maakt het voor jou waarschijnlijk niet makkelijker, net omdat je lichaam al zoveel veranderd is.
Dus kan ik eigenlijk maar één ding zeggen: dat komt allemaal wel in orde!! :-)
Eén keer je buikje echt duidelijk als een zwanger buikje te herkennen is zal dat misschien wel allemaal beteren. Dan zal die niet dik genoeg kunnen zijn ;-)
Oooh is die groene een chirimoya? Regelmatig gegeten in Spanje toen ik daar woonde. Pff, vroeger wist ik hoe je kon herkennen of die rijp was of niet, maar het is te lang geleden, sorry…
En proficiat met de stampkes. Geniet ervan! Ik zit er ook al vol ongeduld op te wachten :-)
“En vet stampt niet!” Grappige zwangere, jij!
Geniet ervan, ‘k zou dat nog graag eens meemaken.
En die bovenste zijn boomtomaten! In de blender zwieren + wat suiker bij = goei sapke.
O zo herkenbaar! Hier was er een compleet onverwachte en ongeplande (maar zeer welgekomen!) zwangerschap, exact 6 maanden na ‘de operatie!’. De schrik voor het bijkomen, net nu er eindelijk kilo’s afgingen, zat er ook wel in. En dan de stress of dat kleine meisje in mijn buik wel genoeg vitamientjes zou binnenkrijgen… Pfff…
Bij ieder weegschaal-moment bij meneer doktoor bleek dan dat er zo goed als geen kilootjes bijkwamen. Wat ook weer voor stress zorgde! Voor de allereerste keer in mijn leven dat NIET bijkomen voor gefrons zorgde, trouwens.
Uiteindelijk woog ik op de dag van de bevalling exact 100 gram meer dan op de eerste consultatie bij de gyneacoloog (6 weken zwangerschap).
Kleine meid bleek bij haar geboorte kerngezond! En had hélemaal geen vitamientjes tekort!
En!! Nog leuker: Na 10 dagen materniteit (geplande keizersnede) was ik toch wel wat nieuwsgierig naar de weegschaal en… toen bleek er tijdens die 10 dagen ook nog eens 12 kg verdwenen! Toch super hé…
Ik denk dat die groene giftige pitjes heeft..toch even checken voor je die als nootjes tussen je tanden kraakt ;)
Hey Lilith,
Mja weet je , iedereen praat altijd zo idyllisch over de zwangerschap, maar eigenlijk is er weinig plezants aan! Gelukkig maken die stampjes oo zo veel goed! Veel sterkte en geniet van dat kleine herrieschoppertje!
Ha, ik vroeg me al af wat die rode dingen waren – klinkt interessant, ga ik ook eens proberen.