En dan komt plots het moment waarop je niet anders kan dan het toegeven. Dat sprintjes trekken om de metro te halen stilaan uitgesloten is. En elke beklimming van een trap een beetje sterven, met longen die niet goed meer meewillen. Dat elke kilometer stappen ervoor zorgt dat je lichaam “ga nu zitten, lilith!” schreeuwt, en ja, ik heb het gecheckt met de gynaecoloog, en zolang ik op tijd luister kunnen mijn harde buiken niet direct kwaad. Maar toch.
Het is best akelig, om om de zoveel tijd teruggefloten te worden door je lichaam, en te voelen dat van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat van het ene naar het andere sjezen gewoon niet meer gaat. En dat ik begin te manken, door rugpijn en bekkenpijn, zodat ik mijn been scheef zet, en last krijg van mijn knie. Schoon zicht, allemaal.
Er worden dus een pak meer pauzes ingelast dan normaal, maar het lukt, zulle.
Vandaag weer veel schone dingen gezien. In een zonovergoten stad, trouwens, met mensen op terrasjes. Zot hoe rap dat hier kan veranderen.
Sleutels van kamers die niet meer bestaan op de Ground Zero Museum Workshop.
Daar ja.
Zotte baksels rock my world.
Blijven luisteren naar je lichaam dus! Het ziet er daar ondanks de extra pauzes nog steeds een über coole reis uit!
In een stad als NY lijkt mij dat nu niet bepaald vreselijk moeilijk, pauzes inlassen…
T zal u wel gene troost zijn, maar verleden jaar heb ik Ny doorgesleept met een stok om op te steunen, heel erg in slakketoestand, beetje zoals jij het beschrijft. Metro-trappen beklommen alsof het hoge bergen waren. Maar o wee geen idee wat een kick het me gaf toen ik terug thuis was, en ik kon terugblikken, met een triomfantelijke grijns op mijn gezicht en luid kon schreeuwen, Hey stomme fibro, I did it! Dat was één van mijn mooiste reizen omdat het zo’n ontzettende uitdaging was!
Wees maar blij dat ge niet in een klimstad zijt… en volgens mij zijn dat zeepkes, dat kán toch niet om op te eten zijn.
Ik liep enkele jaren geleden zo rond in Washington DC, terwijl mijn wederhelft niet wou geloven dat ik zwanger was (ah nee, dat kon niet volgens de dokters). Al die prachtige musea, en het enige waar ik in geïnteresseerd was, was een bankje om op te zitten. ;-)
Ik zou met veel plezier pauzes inlassen zo bij Eleni’s in New York. Die cakejes zien er echt bangelijk uit!
Mmmm, die gebakjes zien er lekker uit. Daar zou ik vooral pauzeren, als ik van u was.