Ik zat op een trein, de blogpost te schrijven die hier normaal had moeten staan. Dat doe ik vaak, blogposts schrijven op de trein. Het is één van mijn vele nuttige bezigheden, naast to do lijstjes maken, planningen uitwerken, interviews voorbereiden, boeken lezen, Facebooken en Twitteren, mensen afluisteren, me storen aan meurende vuilnisbakken en medemensen, brainstormen met mezelf en weekmenu’s uitdokteren. Om er maar een paar te noemen. En toen viel de trein plots stil. Niks bijzonders, ware het niet dat ik een uur later nog altijd op dezelfde plek stond, en in een donkere trein zat, wat alle andere bezigheden onmogelijk maakte.
Twee uur later zat ik daar nog. Om een lang verhaal kort te maken: doordat ik het uur ervoor mijn trein op twee minuten na had gemist, kwam ik bijna vijf uur later dan voorzien thuis. Ik woon in Ieper, namelijk, niet in Sint-Niklaas.
Ik had net zoals een hele hoop mensen rond mij kunnen grommen, en mopperen, en met ogen rollen en proberen andere mensen aan te steken met mijn negatief gesakker, maar ik was verbaasd over mijn eigen. Vrienden voor het leven gemaakt, ik, en gesocialized met bejaarde vrouwen, en moeten oversteken van trein op een dolle loopbrug in den donker, en veel gefacebookt en gehoopt dat ik in het nieuws van vtm ging komen, maar net de pas afgestoken geweest door een look-a-like van dokter Beaucourt.
(of zoals ene T. Siffer het op Facebook stelde: Beaucourt or it didn’t happen)
Ook geweldig dankbaar geweest voor mijn lifesaver van Duracell, die mij en mijn elektronische devices door de bijzonder lange dag heeft geholpen.
Die post van gisteren, die komt dus straks. Als ’t niet geeft.
Het was nogal een lange dag, die honderdvijftigste.
Beter had je niet kunnen doen! Ik probeer het ook zo op te lossen als het mij overkomt! Ooit eens voorgehad en net als u gesociolised, en k heb me wreed geamuseerd.
Als we in sept naar Canada gaan moeten we ook 6 uur wachten in New york op onze aansluitende vlucht naar Halifax,
K mag er niet aan denken dat ik daar zes uur zit te blazen en te zuchten!
groetjes
Steven heeft de laatste weken 3 dagen van de 5 vertraging gehad. Thuiskomen rond half tien is geen uitzondering. Zijn relativeringsvermogen is helaas compleet op…
@Evelien: ik denk dat het bij mij veel te maken had met het feit dat ik de laatste weken niet zo vaak de trein heb moeten nemen. Was dit vorige maand gebeurd, toen ik het ook bijna elke week drie keer vlaggen had, dan was ik waarschijnlijk wenend door het raam gesprongen. Ik snap Steven dus volledig, het is vreselijk frustrerend, allemaal.
Ik vind de trein ook zeer nuttig, ik heb mij ooit eens geamuseerd met een ‘100 dingen die je op de trein kan doen’-lijstje (http://madrina.wordpress.com/2008/11/01/op-de-trein/)
Vroeger nam ik ook vaak de trein, maar dichtbij huis werken biedt nu het voordeel van de fiets. Ik had toen zelden vertraging. Zotte dingen ja, zoals: de conducteur vergeten, twee keer op dezelfde plaats met een camion gebotst. Ik heb wel de indruk dat de treinproblemen vooral de laatste twee jaar erg zijn, ik heb ze dus gelukkig gemist. Mijn mama daarentegen komt ook altijd gefrustreerd thuis, ze schrikt al eerder als er niets aan de hand is.
Niet op het nieuws, maar dan toch wel zo net op Studio Brussel. Ma how! Je klinkt supersympathiek!
Je stem klinkt erg leuk op de radio! Ik had het beginstukje gemist en daardoor ook je naam. Maar na enkele seconden te horen dacht ik al “zou ze het zijn?”
Haha, zo grappig. :) Merci voor het compliment, het is hier te herbeluisteren bij Net Gemist, ondertussen: http://internetradio.vrt.be/radiospeler/v2_prod/qt.html?qsbrand=41
In de eerste minuten van Zet ‘m Op Siska, dus.
Fijn je zo op de radio te horen! Trouwens, praktisch vraagje: al dat geschrijf op de trein, hoe doe je dat? Papier/laptop/iPad?
@Saar: papier. Ik schrijf notitieboekjes vol, hele dagen. :)