Het was een vaste afspraak tussen haar en mij: elk jaar gingen we met twee naar de solden, liefst in het eerste weekend, meestal in januari. Met de trein, doorgaans, naar Oostende of Brugge of Gent. Alleen wij, zonder mijn broer of vader. Zij was de enige waarmee ik wilde gaan winkelen. Omdat zij wist welke maat ik had en ik me daar tegenover haar nog het minst van al over schaamde. Omdat zij even zotcontent was als ik nog eens een mooie broek vond waar mijn gat in kon, en even teleurgesteld als ik na een hele dag zoeken met niks naar huis kwam.
Omdat ze erop stond dat we onze dag samen afsloten in een tea-room, zodat ze een warme wafel met slagroom kon eten, Montignac of geen Montignac. Nooit nog iemand met zoveel goesting van een wafel met slagroom zien eten sinds ze er niet meer is. Omdat er altijd wel een moment kwam waarop we de slappe lach kregen, soms omdat ze me de meest idiote dingen liet passen onder het motto “how, we gaan eki lachen”, soms na een lange dag op de trein, als lachen nog vanzelver ging van vermoeidheid.
(hemeltjelief, ge wilt allemaal niet weten hoe erg ik dit geschater mis, en het geluid en al de rest dat daarbij hoorde)
Toen ik gisteren toevallig nog eens door een winkelstraat liep, tussen de soldenshoppers, besefte ik dat ik één geweldig voordeel ben vergeten toe te voegen aan het lijstje “voordelen van stoppen met shoppen”.
* niet meer zo vaak vrolijk winkelende moeders en dochters tegen het lijf lopen. En daardoor de droge stomp niet voelen, en het gevoel dat die stomp nog een paar uur achterlaat in mijn maag
:-(. Ik word daar zo verdrietig van als ik dit lees :-(.
*knuffel*
What leen said…
pfff, ik voel de stomp ook even. Omdat ik gelukkig wél nog kan gaan shoppen met die van mij. Omdat zij gelukkig wel het gevecht tegen de big fucking K overleefd heeft en hoe ik daar bijna elke dag bij stilsta hoe gelukkig wij daarmee mogen zijn. Véél sterkte op de klote momenten Lilith. T leven kan zo oneerlijk en hard zijn. :-(
:-( Die stomp doet ferm pijn, I know…
Shoppen deed ik ook het liefst met mijn mama.
Nu word ik echt wel stil. Hopelijk wordt kind 2 een meisje, zodat je met haar die tijd weer kan beleven :-) Sterkte, Lilith!
Ik heb nog een moeder en wij hebben zo geen band. Wij gaan nooit samen winkelen. Eén troost: mij zal je dus nooit zo tegenkomen, giechelend en lachend met mijn moeder. Maar ik kan héél goed begrijpen dat dat een grooot gemis is, als je wel zo’n sterke band had met je moeder. Daar word ook ik stil van..
Na vijf keer gewist te hebben wat ik typte: ik hoop dat je ooit door die winkelstraten zal kunnen lopen en glimlachen om al die mooie herinneringen zonder de pijn van het gemis zo hard te moeten voelen. En dat je me laat voelen hoe bevoorrecht ik ben dat ik dat wel nog kan met mijn mama, dat ook…
@iedereen: merci voor de mooie woorden en wensen. Het wordt allemaal wat minder aanwezig en overheersend, na een jaar of vijf, maar af en toe gebeurt het dat ik totaal onverwacht zo’n stomp krijg. Dat zindert dan een paar uur na, maar tegelijk besef ik dat ik inderdaad ook geluk heb gehad dat ik al die jaren dat ze er wel was een mama had waarmee ik dat soort dingen kon doen. Ik weet dat niet iedereen dat kan zeggen, dus ik besef ook dat ik geluk heb gehad. :)
ondanks een goeie band met mijn mama nog nooti met haar gaan shoppen, zo’n band hebben we niet.
ik werd ook heel stil van dit berichtje. geen idee wat verder nog te typen… :-(
mooi, dat houden van.
Wat een leuke foto van je mama! En schoon verwoord, dat gemis. Een mens wordt er inderdaad stil van.
ooh zo vreselijk hard en pijnlijk herkenbaar, die stomp.
heel herkenbaar
echt
bij mij is het wel langer geleden
en dit jaar ben ik voor het eerst met mijn oudste dochter gaan shoppen
ok, ze is 6 en echt hetzelfde was het niet maar we zijn goed op weg ;-)
Wat een mooie foto van je mama, ik kan geloven dat je ze mist.