Als je blijft doorwerken alsof er niets aan de hand is (lees: alsof je leven ervan af hangt, want je wil als zelfstandige toch echt wel even zwangerschapsverlof kunnen nemen, en dat kost geld) dan ben je plots bijna twee derden door je zwangerschap heen en komt het besef dat er nog ongelooflijk veel gedaan moet worden. Papierwerk, en praktische dingen, en een kamer schilderen en zorgen dat dat kind een kleerkast heeft en een naam (CHECK!) en iets om in te slapen en dat de mama beslist heeft of ze nu al dan niet borstvoeding wil geven (nog zwaaaaarrr in dubio zulle hastn, laat de bashings maar komen), en er moeten nog geboortelijsten aangelegd (ja, ik ga dat op algemeen aanraden toch doen, want ik wil niet bestookt worden met dingen die ik niet nodig heb, dus hou ik het liever een beetje in de hand) en kleuren gekozen en uitkeringsaanvragen ingediend en dingen gespeurd op tweedehandssites en man man man, best dat ik niet goed wist waar ik aan begon, een paar maanden geleden.
Hij stampt meer en meer, en soms lijkt het alsof hij halve salto’s maakt, dus ik weet dat hij er is. En er staat hier een doos vol al gekregen en gekochte kleertjes voor een baby. Zie ne keer hoe koddig en hoe onwij!
En toch. Toen ik vorige week tussen alle to do’s door aan Youri vroeg of hij daar eigenlijk al eens echt bij stil heeft gestaan dat alles dat er aan het gebeuren is erop wijst dat er hier binnenkort een baby komt wonen, toen moesten wij het met grote ogen vol angst toegeven: wij allebei precies niet. Ik lijk nog altijd te denken dat het een beetje om te lachen is, heel dat zwanger zijn. Ik heb nog altijd het gevoel dat ik een rolletje aan het spelen ben, als ik op een tweedehandsbeurs van de gezinsbond uitleg krijg over een slaapzakje dat ik me zeker moet aanschaffen. Alsof ik elk moment ga doen van “bahaha, gefopt enal!” en we weer kunnen overgaan tot de gewone orde van de dag. Eens zien hoe lang dat lachen nog duurt. :/
troost, die van mij is er al 8 maanden geleden uitgekomen en ik moet dikwijls nog eens nijpen in mijn wang en mezelf toespreken “dien gaat hier wel voor altijd van ons zijn hé” We kijken elkaar dikwijls aan “shit zeg, dat is onze zoon”
O ja, dat ken ik. Tot ongeveer een half jaar na Fien haar geboorte zei ik nog ongeveer elke dag “wij hebben een kindje zeg, wij. Komt dat tegen.”
Borstvoeding: probeer het gewoon. Staat het u niet aan, dan geeft ge flesjes. Staat het u wel aan, dan doet ge voort. Met elk druppelke moedermelk geeft ge uw kind een stukske van uw immuniteit mee, dus da’s sowieso mooi meegenomen, hoe kort het ook duurt.
Wat Lies zegt over borstvoeding. Ge moet uw hoofd daar niet te veel over breken op voorhand. Begin er aan en blijkt het niks voor u te zijn: stopt er dan mee. Ge hebt daar dan niks mee verloren, alleen maar gewonnen.
Lijst of niet, je krijgt sowieso SPUUGLELIJKE kleertjes. Waarna je glimlachend moet zeggen dat de mensen ‘dat toch niet moesten gedaan hebben zulle’.
*grijns*
Geboortelijst of niet, ge zult toch bestookt worden met dingen die ge niet nodig hebt ! Harde realiteit ! :)
Zo herkenbaar!
Het huis vult zich hier ook met tweedehandsgerief, maar ik zie mij dat echt nog niet gebruiken voor “onze baby”.
En voor wat ik al gelezen en gehoord heb over borstvoeding: het is natuurlijker/beter, zowel voor baby als jezelf. Maar ik ga mij ook niet schuldig voelen als ik er mee stop. Serieus, die horrorverhalen over eindeloos gesukkel, bedankt.
Toen ik daar lag in t oud moederhuis in Iper waar jij vast ook nog geboren bent. Lag ik daar gewoon te panikeren met een kind met hele dikke hamsterkaakjes en dat jeezes, wat ga ik daar mee doen, ga ik dat allemaal wel kunnen. En de eerste keer durfde ik het gewoon niet te wassen en zo. En kijk, ze wordt 27 in september, en is geboren op vrijdag de dertiende. De tweede ging een stuk makkelijker, maar nog steeds was er die verwondering, van euuh een baby met alles erop en eraan……..
Hier nog maar 2 weken te gaan en ook dan dringt het nog niet door.
Ik hoop op een geweldige natuurlijke moederdrang die mij op dat moment instinctief aangeeft wat te doen.
Mijn meisje werd zaterdag 18 maanden en met de regelmaat van de klok overvalt het me nog: menslief, ik ben mama!
Wat het borstvoedings-debat betreft: wat ze hierboven al zeggen, maar vooral: volg je gevoel!! Ik was ook zo’n twijfelaar en uiteindeijk heb ik het (onder lichte druk van de ‘borstvoedingsbrigade’)wel geprobeerd. 4 dagen. Dan had ik het hélemaal gehad. En mijn meisje ook. Maar ik ben wél blij dat ik het geprobeerd heb. Ook al was het dus slechts 4 dagjes…
Probeer maar met volle teugen te genieten van die zwangerschap! De rest volgt wel na die zwangerschap ;-)…
Ik volg Lies in haar advies over borstvoeding. Als het je écht niet afgaat heeft het geen zin je ongelukkig te maken, maar elke druppel telt voor die kleintjes. Met 6 weken BV hebben ze een super darmflora die hun het eerste levensjaar van heel wat kwaaltjes bespaart.
En je weet nooit dat je het net als ik de max gaat vinden en het 6 maanden volhoudt! Het gevoel van de stuwing die opkomt en dan de ontlading als de melk loopt heeft iets…euhm….orgasmisch ^^
Enne zonder alle horrorverhalen, borstvoeding kan ook gewoon van het begin af aan heel goed gaan, dat bestaat ook, echt !!!
(en nee ik ben niet van de bv-maffia)
Over borstvoeding hé: mijn houding is altijd geweest: d’er is er maar ene in gans de wereld die daar een oordeel over mag vellen, en dat ben ikzelf. Zelfs de papa heeft niks te piepen. Niemand weet hoe het bij jouzelf gaat aanvoelen, superpositief of juist negatief.
Bij nr 1 heb ik het 5 weken volgehouden en dan na een complete crash gestopt. Bij nr 2 exact 1 week. En binnen nu en ergens twee weken is nr 3 er, en ik begin er zelfs niet meer aan. Sommige mensen zijn daarvoor gemaakt (en voelen zich fantastisch als ze dat kunnen doen), en andere niet. Ik duidelijk niet. Ik voel mij dan (letterlijk) een melkkoe. En permanent vies. En permanent ambetant & moe. En dat kind heeft m.i. ook niks aan een ambetante mama. En de andere huisgenoten al helemaal niet. En daar moet niemand zich dus mee moeien. Maar ge moet er idd wel sterk voor in uw schoenen staan, om dat allemaal gewoon tegen de buitenwereld te zeggen, die niet in uw schoenen staat en heelder verhalen over ‘het voedzame colostrum’ kan opdissen :-)
Ge kunt het trouwens een uur voor uw bevalling nog beslissen. Dan zegt uw instinct wel of ge ’t wilt proberen of niet. Dat was bij mij bij nr 1 en nr2 toch zo…
Wacht maar tot ge de eerste keer naar iemand belt en moet zeggen: ‘Hallo, ’t is hier met Lilith, de mama van Zenobie.’ Uzelf horen zeggen dat ge de mama van iemand zijt, da’s pas raar!
Ik heb de borstvoeding 4 maanden volgehouden, en toen besliste de dochter dat het genoeg geweest was. Flesjes waren veel makkelijker vond ze. En dat kind is het eerste jaar zo ziek geweest (en reflux en vreselijke darmkrampen) dat ik mij soms afvraag of ik er wel goed aan gedaan heb om zolang borstvoeding te geven. Doe er uw eigen goesting mee, dat mag geen probleem zijn. ;-)
Haha, dat van dat bellen wat Sealion zegt, zo herkenbaar !! Of als je die kleine gaat aangeven aan de mutualiteiten en je opeens van die gele stickers krijgt met dat kind z’n naam erop !! Ik heb daar een half uur naar zitten staren, zo van : shit, die zien er zo écht uit, die stickers :-)
Ze is nu 5 en soms ligt ze al in haar bedde en doe ik hier vanalles in huis en denk ik opeens : miljaar, ik heb een kleine, daarboven liggen. Ik peis dat dat gevoel blijft :-)
Dat BV-gedoe, helemaal wat ze hierboven zeggen, zo ben ik er ook aan begonnen. En uiteindelijk heb ik er veel op gevloekt. Daar zat ik dan, geïnstalleerd in de zetel alsof één voeding 4 dagen ging duren, met kussens en een handdoek en een dranksken en al en ik vond dat best hard werken. En toen dacht ik aan die Afrikaanse madammen, die een kind in een doek aan de borst hangen en dan precies gelijk nog den maniok oogsten en al tegelijk. BEWONDERING ! Eindeloos, voor die madammen. En uiteindelijk heb ik het maandenlang gedaan, iedere keer als ik dacht dat het nu echt genoeg was (ik stop er morgen mee !!), ging het wat beter. Maar evengoed, als ’t mij echt niet had aangestaan : fleskes ! Ik had die poeder al vooraf in huis, geweldig plan B als geruststelling (want een hongerig kind, not so nice). Doe vooral uw goesting !!
Ge kunt ook nog altijd uw blog gebruiken om spullen te bekomen hé ;-) Ik ben zeker dat de sponsoring van alle kanten zou komen!
En zo blijf je ‘niet kopen’ ;-)
En inderdaad… die eerste maanden blijft dat gevoel van ‘ dat schepselke is van mij’ gevoel, ik zal nog meer zeggen, na bijna 6 jaar kan ik dat nog hebben dat gevoel. Zotjes hé.
Wat hierboven al gezegd is: zelfs als de baby er is, is het bij momenten nog compleet onwerkelijk om te vatten dat je echt mama bent. Dat gevoel blijft trouwens ook bij een tweede zwangerschap, terwijl je dan toch al weet dat er echt een kindje gaat komen en al.
En die borstvoeding: ik heb het bij mijn eerste kindje 5 dagen volgehouden. Noch de zoon, noch ik vonden het fijn. Met flesjes was iedereen tevreden, en hij is echt niet meer ziek geweest dan borstvoedingskindjes. Daarna heb ik mezelf beloofd dat ik dat nooit meer ging doen. Het heeft flink wat verzet tegen de borstvoedingsmaffia gekost, maar mijn kersverse dochter krijgt flesjes. Nah. Mijn advies: give it a try, en als het niet lukt of als je het niet leuk vindt, schakel dan gewoon over op flesjes, zonder enig schuldgevoel.
BV: inderdaad, give it a try! Maar vooraleer je toch zou stoppen (en je zou dat een beetje spijtig vinden): check aub of je goed – professioneel!-begeleid wordt. Ik hoor toch de zotste verhalen echt waar, wat ze vrouwen toch durven wijsmaken. En niet in de jaren stillekes he! Nu, anno 2012.
Tot zover de goede raad van een mama van twee (twee keer elf maanden BV. alleen maar heel goede herinneringen aan en pijn in het hart toen het gedaan was).
Ga eens naar Boops ’n Burps, daar kunnen ze je zeker alles vertellen over borstvoeding. Zoals al gezegd: correcte info is superbelangrijk. Bij mij ging altijd alles vanzelf (zelfs voor een tweeling). Dat kan dus ook ;-)
(Moest ook altijd denken aan al die vrouwen in Afrika/Azië/Latijns-Amerika die dat gewoon doen alsof het een fluitje van een cent is en die trouwens helemaal geen keuze hebben en ook geen schone voedingsBH’s of gratis vroedvrouwen aan huis, en wij maar zagen over een tepelkloof)
Wat ik me eigenlijk al lang afvraag is waarom mensen twijfelen. Heb jij een duidelijke reden? (bij mijn nicht was het bvb schaamte om ergens anders te voeden dan thuis)
Ik vond borstvoeding vooral gemakkelijk (goede voorlichting is wel belangrijk+weten waar je terecht kan als het toch niet zo vlot loopt)
Echt iets voor luie moeders :D
Ik heb 5 maand borstvoeding gegeven. De eerste dagen wat gesukkel, de andere dagen hebben mijn zoon en ik er enorm van genoten! (Beval je in Ieper? Raar maar waar vroedman Geert is een aanrader ivm borstvoeding!)
Je moet je er vooral goed bij voelen.
Wat Laurence zegt. Soms was het net of ik een beetje drugs genomen had. Zo’n gelukzalig gevoel:-) Maar niet altijd hoor …
Me vooraf helemaal in het onderwerp borstvoeding ingelezen, dat gaf me meer zelfvertrouwen. En toen het vlotjes lukte, man wat een gemak, geen flesjes wassen en steriliseren, overal op uitstap kunnen want altijd en overal eten voor ons ukkepuk mee, steeds op temperatuur. De leegzak in mij vond borstvoeding een heerlijk luie manier om je baby eten te geven. En lukt het niet met BV, in ons Belgenlandje kan je uit genoeg merken flesjesmelk kiezen, wat een luxe !
Vroedman Geert is een creme van een vent wat BV betreft!
Ikzelf heb bijna 13 maanden BV gegeven en zou dat ook zo weer opnieuw doen, ook al liep het de eerste weken niet altijd van een leien dakje.
Maak je keuze bewust, maar weet dat velen je met raad en daad kunnen bijstaan als je kiest voor BV (vroedvrouwen, vwz BV, LLL, http://www.natuurlijkopvoeden.be).
Ik heb altijd met pijn in het hart gestopt met borstvoeding (3,5 en 4,5 maand). Ik zag telkens op tegen het flesjesmaken en zo, pff. Borstvoeding had ik altijd bij, op temperatuur en alles. Maar het ging bij mij, op wat dagen gesukkel na, heel goed. Proberen, en zien waar je uitkomt.
Ik zou alleen al om die borstvoeding nog een derde nemen!
Wat borstvoeding betreft: geen zorgen over maken. Gewoon mee beginnen en beroep doen op een goede lactatiedeskundige. Maar met een beetje geluk is de spruit daar en vindt die instinctief meteen jouw tepels en is hij er meteen mee weg en is het alsof er nooit iets anders geweest is. En als het lukt, is het ongelofelijk gemakkelijk, moet je je geen zorgen maken over soorten flesjesvoeding, reflux, dikpapjes, juiste temperatuur van water, goed gesteriliseerde flesjes,… Ik vind het tot nog toe nog steeds ongelofelijk leuk en mijn zoon is een zeer tevreden borstvoedingsbaby. Proberen dus, zou ik zeggen, je ziet wel of het lukt. En eventueel eens gaan luisteren bij Boobs ’n Burps, ik vind de workshops daar heel informatief en motiverend.
Ik sluit me aan bij de rest, borstvoeding gewoon proberen en zien. Ik heb er enorm mee afgezien (op spoed beland met een abces na twee weken afzien) en het loopt nog altijd niet vlot ook al zijn we al 11 weken ver maar toch ben ik blij dat ik het zo lang volhou, al is de planning om nu wel te beginnen afbouwen (maar Zoon wil geen flesje…). Het heeft beiden voor- en nadelen en je moet gewoon zien wat beste is voor jullie.
Ook de rest is herkenbaar. Zwanger zijn geen probleem, maar een baby, ga ik dat wel kunnen dacht ik de ganse tijd. Kwamen thuis uit de kliniek en beseften ineens dat we nog vanalles niet hadden ;-) Maar het loopt allemaal wel los, je gaat dat goed doen ;-)
Lijkt wel alsof iedereen dezelfde ervaring heeft. Tot 3 dagen voor de bevalling was ik vastbesloten om geen BV te geven. Niemand van mijn vrienden deed dat en bij iedereen leken de eerste babymaanden zo idyllisch goed te verlopen. Op vraag van mijn (mannelijke) gynaecoloog heb ik het toch een kans gegeven. Ik had backup poeder in huis, maar zou het toch proberen, en dag per dag zien hoe het ging. We zouden ook gaan reizen, dus dan was dat extra makkelijk, geen flesjes en poeder meezeulen en altijd de juiste temperatuur.
De eerste 30 dagen waren hel, bij iedere voeding zaten ik en mijn meisje samen te huilen (met 7 voedingen per dag zijn dat heel veel tranen!). En toch wou ik niet opgeven. Heel vreemd, terwijl mijn omgeving maar bleef zeggen dat ik gerust mocht stoppen. “morgen stop ik” heb ik wel een miljoen keer gezegd. En toen heb ik het licht gezien: met behulp van een aantal one-on-one sessies met een super lactatie-deskundige en een professionele pomp. Bij de avondvoeding gaf ik afgekolfde flesjes – nachtrust was voor mij ook belangrijk – maar overdag ging het een stuk beter. Had ik haar en de pomp maar van dag 1 gehad. Het blijft natuurlijk wel een karwei: plakkerige kleren, druppende borsten (yak), gewoon je niet jezelf voelen, maar toch ook wel een fijn gevoel om zo samen met je kindje te zijn, en helemaal onvervangbaar mama te zijn. Na 3 maand ging ik terug werken en ben ik gestopt, ook omdat ik geen zin had om overal een pomp mee te zeulen. Ik was blij dat ik de 3 maanden had gehaald, en ergens ook wel blij dat het achter de rug was. En ergens ook wel spijt dat het niet langer heeft geduurd. Hormonen… ;o).
Bij de tweede zwangerschap had ik me voorgenomen om 6 maanden te proberen, maar van dag 1 liep het weer fout. Na 6 weken ben ik om medische redenen gestopt, en daar was ik heel blij om, geen dubieus gevoel zoals de eerste keer.
Je zal zelf bij de geboorte wel aanvoelen wat je wil doen. Ook al waren de eerste maanden moeilijk, ik denk nu met heel veel liefde en vertedering terug aan die momenten. Ik zou het zeker opnieuw doen, maar combineren met flesvoedingen s avonds en s nachts. En lactatiehulp. Dat wordt zelfs terugbetaald door het ziekenfonds. En weet dat de eerste maanden het moeilijkste zijn, na de kaap van 6 weken wordt het iedere dag een beetje makkelijker.
Veel succes. Het dringt nu misschien nog niet door, maar binnenkort ga je niet meer weten hoe het was zonder kindje (en kleren zonder vlekken op). Gek, maar je vergeet dat gewoon. De natuur zit echt knap ineen zo.
Goh dat loopt wel los.. Ik weet nog van mijn eerste ( ondertussen acht jaar), ik kwam thuis, kwam in de winkel, want ik begon onmiddellijk terug werken, zette de maxi cosi op de grond, dat begon te wenen… Dat moest eten :-)
Ik hoor mijn moeder nog zeggen, alsof het kind er altijd al is geweest.. Dat loop echt wel los. Ik denk dat dat misschien wel ons moederinstinct is..
Van ons eerste wilde mijn ventje perse dat ik bv gaf.. want dat was echt wel het beste en hij wilde niks anders dan het beste voor zijn dochter… ja lap.. Maar bv en ik waren geen beste vrienden en ons eerste voelde dat ook, dus na dag drie in het Jan Yperman, heb ik het opgegeven. Vroedman Geert zei mij toen ook, je moet er voor gemaakt zijn voor borstvoeding, de ene kunnen het , de andere niet .. Van mijn tweede ben ik er niet aan begonnen .. en zis nog niet meer ziek geweest of dat haar zus is geweest.. Je moet je zelf er gewoon ook goed bij voelen… Enne vroedman Geert is the best ! :-) Als je kiest voor epidurale, dan is is er geen één die stap voor stap zo goed kan uitleggen wat je zal voelen of wat er zal gebeuren. Ook qua borstvoeding. Ik heb hem ooit gevraagd of hij zelf misschien al borstvoeding had gegeven :-)
Goh. Ik vond BV vooral gewoon gigantisch gemakkelijk, en voor luie wijven. De meeste argumenten staan hierboven, maar wat ik er vooral zo wijs aan vond: die kleine wordt ’s nachts wakker, en dan moet je dus niet uit je bed door de kou naar de keuken om dan met een slaapkop een flesje te staan maken en warmen en al, ge grabbelt gewoon dat kind uit zijn slaapmand naast uw bed, ge legt dat aan, en ge soest gewoon verder terwijl die drinkt. Regelmatig vielen we samen gewoon weer in slaap, en werd ik een hele tijd later wakker met een slapende baby naast me. Zalig gewoon.
Nadeel: gij zijt wel elke nacht het joske, geen lieve wederhelft die kan opstaan. Maar ik was dan ook in zwangerschapsverlof en hij niet, dus ja…
Ik heb het drie keer met volle goesting gedaan, en alledrie hebben ze vanaf de eerste minuten gedronken, zonder problemen. Twee keer 12 maanden gedaan, een keer 11 maanden. Man man, wat een gemak! En vooral: ik genoot daar elke seconde van, veel meer dan van dat flesje.
Maar weete: doet uw goesting. Maar ik vond dat gewoon wijs, dat borstvoeden. Zo helemaal mama en al, dat voelde zo onwerkelijk aan. Nu nog trouwens: ik heb er drie, en soms vind ik mezelf nog precies zo’n onnozele puber die niet snapt hoe ze dat huishouden draaiende houdt. Laat staan dat die kinders elke dag proper en wel op school geraken en nog altijd niet doodliggen van de honger en al.
Bizar.
Wat ik mij bedacht, al klinkt dat misschien raar…Maar ik zou zelf geen zin hebben om 4 à 6 maanden constant hetzelfde te eten zoals met flesjes :-) BV heeft verschillende smaakjes en zal dan toch wel wat leuker zijn.
Ik vond de eerste 5 à 6 weken verschrikkelijk, pijnlijke stuwing, altijd-klaarstaan met de blote borsten, al lekkend uit de douche stappen en direct weer plakken, soms pijn,… en nu zijn we een halfjaar ver en zijn al die negatieve dingen al lang verdwenen en doe ik het echt met plezier. Telkens een klein intens moeder-kindmoment.
En af en toe ook een flesje door de papa hoor..en dan ben ik toch stiekem blij dat ik het eens niet moet geven :) Vreemd hoor, dubbele gevoelens!
Zolang ik en zij het fijn vinden doen we voort.
Wat ik wel vind nu ze naar de opvang moet en savonds vaker flesjes afgekolfde melk of poeder krijgt, ik erger me echt om elke avond flesjes af te wassen, te steriliseren,… kzou liever andere dingen doen!
Maar ik word zelf gek van de BVbrigade, iedereen moet zelf kiezen waar hij zich goed bij voelt, en die BVbrigade moet dat respecteren!
kies zelf waar je je goed bij voelt, er zijn al zoveel kindjes groot geworden zonder BV :-) En ik heb als kind 9maand bv gekregen en ik ben vaak ziek geweest dus zo sluitend is dat argument zeker niet.
Boops ’n burps is idd een aanrader. en de boek “Borstvoeding natuurlijk eenvoudig.”
En wij verschieten hier nog elke dag dat we een kindje hebben, en dat ze oortjes, handjes, voetjes heeft, en oogjes om te kijken, en dat er precies niks mis lijkt enal! :)
Eerlijk gezegd erger ik me wel een beetje aan uitspraken als “En ik heb als kind 9maand bv gekregen en ik ben vaak ziek geweest dus zo sluitend is dat argument zeker niet.”
Da’s zo’n beetje als mensen die beweren dat roken niet ongezond is, want hun grootvader is al gans zijn leven kettingroker, en diene mens is ook al 90 jaar.
Borstvoeding is de gezondste voeding voor zuigelingen. Dat is wetenschap.
Dat er andere nadelen aan verbonden kunnen zijn, zal ik niet ontkennen…