Het zal vast vreemd klinken uit de mond van iemand die een wijvenweek mee op gang trok, maar ik heb van vrouwen moeten leren houden. Heel erg, zelfs. Dat is een kwestie van jaren geweest, en ik ben er nog altijd mee bezig. Jaren waarin ik bijna uitsluitend mannelijke vrienden had, omdat ik me als enig meisje tussen een hoop mannenvolk standaard meer op mijn gemak voelde dan als er een vrouw bij betrokken was.
Al van toen ik kind was, trouwens, en daarna ook in de lagere en middelbare school. Toen ik in Gent ging studeren vond ik het dan ook de meest vanzelfsprekende zaak van de wereld dat ik ging samenwonen met drie mannen. Geen haar op mijn hoofd dat er ook maar aan dacht om dat met andere vrouwen te gaan doen. Ook niet met mijn beste vriendin, neen. Met mannen ging alles altijd stukken makkelijker.
Dat bedacht ik me weer toen ik begin deze week de borstvoedingsles betrad en al binnen de vijf minuten een opmerking kreeg over het feit dat ik als zwangere vrouw koffie dronk. Het sfeertje was gezet, al helemaal toen ik als enige tussen de borstvoedingsadepten liet blijken het nog niet helemaal te weten, of ik de keuze voor borstvoeding wel wilde en zou maken.
Plots waren ze daar: de venijnige opmerkingen. Terechtwijzingen bijna, want neen, het was niet gemakkelijk, borstvoeding geven, maar was ik dan zo’n vrouw voor wie alles gemakkelijk moest, eerder dan dat ik koos voor het welzijn van mijn kindje? Ik hield me zo goed als ik kon staande, legde uit waarom ik twijfelde of het wel iets voor mij was, maar dat ik me wel goed wilde informeren voor ik mijn beslissing nam. Er kwam nog een opmerking, een nogal persoonlijke. Ik ben een vrouw, ik neem dingen persoonlijk. En kon alleen maar denken dat het gesprek onder mannen helemaal anders zou gegaan zijn. Met een pak minder borsten, ook, maar dat is een ander verhaal.
Even later. Eén van de deelnemers zegt iets over dat ze haar benen niet meer zo vaak onthaard kreeg als anders, met die buik die in de weg zit enzo, om over de rest nog maar te zwijgen. Iemand anders grijpt het moment om daar een beetje neusoptrekkend over te doen, samen met de buurvrouw. Vieze vrouw, lees ik in hun ogen. Tekortschietende vrouw. Daar waren toch echt wel oplossingen voor. In een gezelschap waar ook mannen aanwezig waren zou ik zeker een opmerking gemaakt hebben over de staat van mijn eigen benen als ik, zelfs zonder daarvoor zwanger te moeten zijn, eens zes dagen geen zin heb om ze te ontharen. Maar ik zat in een vrouwenslangenkuil, waar ik geleerd heb te zwijgen, voor de minste miserie. Om het minst verkeerd begrepen te worden. Om niet in de verdediging te moeten gaan.
Wat is dat toch, met ons, vrouwen? Waarom zijn wij altijd elkaars allerergste critici? We vinden het nochtans echt niet fijn, dat er vaak meer druk op de ketel zit dan bij mannen, we er én moeten uitzien als om door een ringetje te halen, én ons huishouden moeten doen bollen, én ons eten lekker moet zijn én ons werk goed gedaan. Maar de meest venijnige opmerkingen, die maken we wel zelf.
Het flitste me terug naar een paar jaar geleden, toen ik samenwerkte met alleen maar vrouwen en op dagelijkse basis meemaakte hoe hard er werd afgegeven op de poetsvrouw om te kunnen zeggen hoe veel beter het huishouden van mijn collega’s functioneerde, hoe diegene die er die dag toevallig niet was werd afgemaakt als het ging over uiterlijkheden, relaties, kinderen en het stof op haar kasten die keer dat iemand bij haar op ziektebezoek was geweest. De dingen die ik hoorde uit de monden van vrouwen die zelf vreselijk gevoelig waren voor commentaar van anderen grensden aan het ongelooflijke. En maakten mij heel erg triest, ook op dagelijkse basis.
Ik vind het helemaal niet fijn om te zeggen, maar eerlijk? Ik vertrouw vrouwen minder snel. Ik voel me zelden echt verbonden met mijn seksegenoten, ik voer zelden één strijd. Ik maak geen deel uit van een fijn vriendinnengroepje, mijn relaties met andere vrouwen zijn lang bijna onbestaande geweest omdat ik zo afknapte op de ervaringen die ik had, en ik zie andere vrouwen niet als zussen. Ik ben de goden dankbaar voor het feit dat ik in de loop der jaren een paar voorbeelden ben tegen gekomen van hoe het wel zou moeten. Echt leuke fijne vrouwen, die niet oordelen om er zelf beter uit te komen, en zichzelf kunnen relativeren. Ik heb onlangs zelfs het initiatief voor een #wunch genomen, en het was de max. Ik, een wijvenlunch! Het komt dus vast wel nog eens goed met mijn trauma’s.
Soms denk ik: als wij vrouwen het makkelijker willen hebben in dit leven, iets dat ik ons allemaal erg hard gun, moeten we misschien met zijn allen beseffen dat iedereen elke dag zijn of haar best doet. Dat we misschien maar beter lief kunnen zijn voor onszelf, en voor elkaar. Net daarom vind ik deze wijvenweek weer zo fijn. Jullie hebben ook guilty pleasures, jullie huishouden loopt ook scheef, soms ruiken jullie naar zweet en storten jullie even hard in als jullie buurvrouw. Het is zo fijn om dat te lezen. Het is leuk om dat te kunnen toegeven zonder dat we onszelf er weer op afrekenen. Laat ons dat meer doen, denk ik dan. Laat ons eens een beenontharing overslaan en samen pinten gaan drinken, of gaan #wunchen, gewoon omdat het kan.
Het leven is veel te kort en kostbaar om het elkaar te moeilijk te maken anyways.
Deze mening kwam tot stand naar aanleiding van dag drie van wijvenweek. Alle deelnemende blogs zijn te lezen op wijvenblogs.be.
Toen in de wagamama had ik mijn benen zeker al drie dagen niet geschoren.
Over die borstvoeding, al dan niet: ik ben 1m84 geworden met flessenvoeding. :)
Laat je vooral niet opjutten door die aheum, k.wijven. Er loopt zoveel oppervlakkigs rond op de wereld, niet te doen! En eum, wees blij jij hoort daar niet bij!
Ik zit hier instemmend te knikken, eens met alles.
Vroeger in de jeugdbeweging kon je dat al zien bij de 8 jarigen toen we als leiding ’s avonds hun tenten gingen afluisteren: bij de meisjes: geruzie, gekibbel, jaloersigheid om een zakske snoep ‘die nam al drie snoepen en deelt er zelf nooit uit en blablabla’.
Bij de mannekes: gieren en brullen ‘om het rapst alle snoepen in 1 keer opeten’.
Vrouwen maken alles altijd veel ingewikkelder.
en euh Karen: hoe groot zou je niet zijn geworden MET borstvoeding ;-)
Wat ben ik blij dat ik niet bij dat “soort” vrouwen hoor…Met het zinnetje dat mijn meter altijd zei ga ik door het leven en daar ben ik blij om.
Die madam met dat baby’tje op haar schoot scheert die ook elke dag haar benen? Knap!
Vrouwen zijn inderdaad altijd elkaars allerergste critici…ik verlang soms zo erg naar een beetje solidariteit onder de vrouwen. Wat me nadien nog meer heeft verbaasd: ‘moeders’ zijn nóg erger dan de àllerergste critici. Niemand die zo over een andere mama kan oordelen en hoe ze haar kind opvoedt, kleedt, voedt, te slapen legt, …dan een andere moeder. Zo jammer vind ik dat. Ik heb het al leren relativeren hoor, maar soms hè…
tiene: i hear you! Ik hou er niet van om met andere moeders op stap te gaan, ze zagen nogal over hun kinders :-D
ik ben blij dat ik nog kinderloze vriendinnen heb om over de andere dingen te praten en pintjes mee te drinken
Heul herkenbaar. Dat gezegd zijnde: je hebt ook eikels van mannen en crèmes van vrouwen.
Je moet gewoon inderdaad een beetje zoeken tot je de juiste kliek gevonden hebt, denk ik. Want geef toe, je zou het toch ook niet met alle mannen kunnen vinden? Ik heb op een meisjesschool gezeten en in een meisjesjeugdbeweging, en daar was het venijn ver te zoeken. Twee meisjes had je die echt niet overeenkwamen, en verder was het ook dikke lol zonder afgunst. Ik heb later pas mijn beste maten (m) ontmoet, en nog later veel meer vrouwen met wie ik krak op dezelfde golflengte zat. Ik heb mij ook altijd vragen gesteld bij die spreekwoordelijke catfights, tot ik Caitlin Moran gisteren hoorde (laatste link in mijn blog van vandaag) die zei dat mannen toch ook niet voortdurend overeenkomen, alleen slaat niemand daar echt acht op. Bij vrouwen moet daar meteen een etiket op geplakt worden. Ik vraag me af of het niet ook veel tussen de oren zit. En het simpelste is om er gewoon zelf niet aan mee te doen, toch?
You go Lilith! Goed bezig en laat je niet afschrikken door de borstvoedingsmaffia! Ik ben wel gezegend door een vriendinnenschaar van enkele topwijven die niet depri worden van ongeschoren benen (of zelfs oksels, go figure!) zonder daarom klankschalenhippies te zijn. Ze bestaan en ’t is een zegen.
ik word altijd opstandig van dat soort vrouwen. Ik wil dan plots nooit meer het haar van mijn benen doen. of mijn kinderen halfnaakt de sneeuw insturen. of een scheet laten.
niet alle vrouwen zijn zo, Lilith…
oeioeioei … Ik krijg zowaar al schrik … Ik ging voor één kind gaan en flessenvoeding. *gahetmogenhoren*
Moet zeggen dat het met mannen niet veel beter is zenne. Ik heb twee weken geleden durven zeggen tegen 6 mannen dat ik geen borstvoeding ga geven als het zover is en ik werd aangevallen dat het niet normaal was. Door mannen he! Mannen die dezelfde verwijten maakte als u vrouwen hierboven.
Ik heb mij daar al vaak over verwonderd, dat vrouwen een hekel hebben aan andere vrouwen om de redenen die je in je post aanhaalt. Ik kom dat precies niet tegen. Ofwel ben ik een eend, dat zou goed kunnen: zulke opmerkingen glijden van mij af “like water off a duck’s back”. Ik hoor dat nauwelijks, trek eens mijn schouders op, rol eens met mijn ogen en hou mij bezig met de sympathiekere mensen in de buurt.
Ik denk dat ik daar gewoon immuun voor ben. Allee, tenzij dergelijke commentaar van vriendinnen komt natuurlijk. Ik heb goei vriendinnen dus die zeggen zulke dingen meestal niet, maar soms ontglipt er hen iets dat dubbelzinnig kan worden opgevat, en dan slik ik even en ga ik ervan uit dat ze het zo niet hebben bedoeld…
ze zeggen het hierboven allemaal al maar god hoe herkenbaar.. ik had het niet beter kunnen zeggen.. ik heb 3 broers en ik heb pakken liever dat ze bot doen met de waarheid dan me in mijn gezicht naar de bek praten met leugens..
en die borstvoeding, gewoon niet meer over praten, 100% uw eigen ding doen. ik gaf wel borstvoeding, een jaar aan elk kind zelfs, en denkt ge dat ik geen commentaar kreeg??
yep idd heel herkenbaar. heb ook jarenlang veel meer mannelijke vrienden gehad. nu heb ik een paar super goeie vriendinnen die niet afgunstig zijn, die niet oordelen, die me alles gunnen (en vice versa) maar voor elke vrouw die zo in elkaar steekt zijn er 30 die jaloers zijn en die u platbekritiseren … (en wat dan nog met het lief van een goeie maat; ook meestal héél problematisch!!)
Ben mama van een bijna 8 maand oude baby, en erg geschrokken en bij momenten immens onzeker geworden van al die al dan niet goedbedoelde commentaar en raadgevingen en goh-zou-je-dat-wel-doens. Is volgens mij vaak uit pure onzekerheid, kijken naar een ander en bevestiging zoeken, je eigen twijfels verbergen door maar gewoon arrogant te beginnen doen. Ben er zo’n maand of 5 erg onzeker door geweest, maar klik gemaakt en nu volg ik enkel en alleen mijn eigen gevoel. Wat kan je anders doen bij baby’s? Raadgevingen en ervaringen van anderen zijn dan interessant bij wijze van inspiratie, maar volg ik maar als het bij mijn gevoel past.
Helemaal eens met Eva, gewoon je eigen gevoel volgen. En ’t is spijtig maar waar wat je schrijft, maar gelukkig zijn niet alle vrouwen zo. Waar halen ze trouwens de energie vandaan om zo bitchy te zijn vraag ik me soms af. Geniet vooral van je zwangerschap, ik vond het echt een unieke tijd, en pak u nog een goei tas koffie erbij (1 of 2 kan geen kwaad. hoe moet een mens trouwens werken zonder, we kunnen niet allemaal 3 maanden op voorhand thuisblijven he…)
Ge hebt zó hard gelijk, Lilith. En Eva ook, trouwens: de meeste vrouwen zijn gewoon onzeker en door anderen te bekritiseren, gaan ze zich beter voelen. Zielig! (Dat zeg ik dan ook tegen mezelf als ik er een tegenkom en dat helpt.)
Toen ik dit las, wou ik u gewoon een knuffel geven en zeggen dat gij een prachtig wijf zijt. En gij gaat een fantastische mama worden!
Zelfde hier, heb erg weinig vrouwelijke vriendinnen maar degene die ik wel heb zijn super. Ik moet er niet aan denken om in zo’n kattige omgeving te werken… maar ik moet zeggen na een 8-tal jaar werken met enkel mannen: die breken elkaar ook af achter elkanders rug. Maar dan met andere thema’s, vooral dan karakter, al dan niet “onder de sloef liggen” en dat de ander “bijlange niet zo goed is in X als hij denkt” (X kan zijn: job, hobby, gamen).
Wij doen hier altijd van ‘smile and wave’ tgo moejals..want die hebben altijd over alles wel iets aan te merken..smile and wave en wij doen wel ons eigen gedacht! En tijdens mijn zwangerschap was mijn grootste craving een frisse pint! NEH!
Oh jee, die situaties zijn jammer genoeg al te herkenbaar.
Ik heb ook in een labo gewerkt en de man die aan het hoofd stond, was met vakantie. Wat er toen allemaal gebeurde, niet te schatten. Diep triest. Een man was gewoon nodig om daar alles onder de knoet te houden. En je wilt je er buiten houden, maar je bent er hoe dan ook bij betrokken. Op andere plaatsen zal het hopelijk wel anders zijn.
Ik hoop op de dag dat ik stevig genoeg in mijn schoenen sta om er grappende opmerkingen over te maken en het allemaal van mijn rug te laten glijden.