#wijvenweek: lilith en dat ding waar ze echt goed in is

kalenderblaadje209.jpgAls ik de lilith van nu vergelijk met de lilith van twintig jaar geleden, dan is de conclusie duidelijk: ik kan mezelf mijn eigen grenzen over duwen like a boss. Ik ben van mijn eigen een doodsbange, vreselijk onzekere muis, namelijk. Ziekelijk bijna. Ik was het kind dat, als alle andere kinderen zonder nadenken met de go-cart gingen rijden op de dijk, bang aan de kant bleef zitten “omdat ze dat niet kon”. Dat niet mee ging op bosklassen omdat ze niet durfde. Dat na een week op kamp bij de scouts huilend en slingerziek van heimwee thuis kwam en nooit meer is willen gaan. Ik ben nog altijd dat kind, als ik dat toelaat. Niet eens zo diep vanbinnen vind ik nog altijd veel te dikwijls dat ik niks kan. Dat ik niet veel waard ben ook. Tot grote ergernis van hij die vindt dat ik vanalles en nog veel meer waard ben, trouwens. Which is really nogal geweldig.

Als mensen mij zeggen dat ik zo sociaal ben, zo gemakkelijk in de omgang met andere mensen, dat het allemaal zo vlotjes lijkt te gaan, dat zij dat niet zouden durven, naar BV’s bellen, laat staan hen aanspreken op feestjes of moeilijke vragen stellen op interviews, of iets vertellen op de radio, dan kan ik alleen maar denken aan de duizend doodsangsten die ik heb moeten doorstaan om beetje bij beetje te geraken waar ik nu ben.

Ik ben geen multitaskend superwijf, verre van, maar dat ik tegenwoordig op vreemde mensen durf afstappen, en ermee kan praten zonder de nacht ervoor geen oog dicht te doen bij de gedachte alleen al >> niet te schatten. Dat ik naar plekken durf gaan waar ik helemaal niemand ken, en na tien minuten al zit te smalltalken met onbekenden, op persreis naar Corsica bijvoorbeeld. Dat ik voor een zaal durf gaan staan en voor een groep kan spreken zonder in te storten, en dat mensen me achteraf soms zelfs komen zeggen dat ik dat zo goed doe. Dat ik niet begin te wenen als ik heel harde mensen tegen kom die het mij helemaal niet gemakkelijk maken, maar rechtop blijf staan en erin slaag om ook die stormen te doorstaan. Dat ik een hoorn durf opnemen, en naar andere mensen durf bellen. Alleen mensen die mij al heel lang kennen beseffen wat voor een ongelooflijk zot stamp-uzelf-eens-geweldig-hard-onder-uw-eigen-gat-talent daarvoor gezorgd heeft.

tftcdag209.jpg

Ik ben daar waarlijks vreselijk trots op.

Deze blogpost kwam tot stand naar aanleiding van dag vijf van wijvenweek, onder het thema waarbij we onszelf een beetje mogen bestoefen. Alle deelnemende blogs zijn te lezen op wijvenblogs.be.

Reacties

  1. Jawadde, da’s toch een hele evolutie die je hebt afgelegd, een dikke dikke pluim, en voel je gerust superwijf!

  2. Emilie

    Je ziet er ONGELOOFLIJK mooi en sexy uit op die foto…
    Ik volg nu al een tijdje je blog en ken je nog een beetje van heel vroeger, maar ik wist niet dat wij zo op elkaar leken.
    Niet lijken, want ik ben nog steeds heel onzeker en durf nog altijd niet binnen gaan op café als ik niet 100% zeker weet dat de mensen met wie ik afspraak heb daar al zitten. Ik geef les, maar durf een groep volwassen mensen niet aan te spreken. Ik zeg dan wel “goeie dag” tegen iedereen op straat (moest van mijn mama en is er intussen ingebakken, alhoewel ik hier in Brugge meer als “gek” wordt nagestaard door de meesten) maar zet me op een feestje tussen onbekenden en je vind me na 2min ergens in een hoekje.
    Ik heb nog heel veel te leren, maar het komt wel, beetje bij beetje.
    Alvast bedankt om te laten zien dat ik/we niet alleen ben/zijn, helpt toch een beetje, vind ik.
    Groetjes

  3. Merci, allemaal. :)

    @Emilie: allez gij, dat had ik dan weer niet verwacht van jou. :) Blijkbaar komen veel mensen een pak zelfzekerder over dan ze echt zijn.

    En ik ben ook nog altijd geen held, hoor, maar beetje bij beetje, inderdaad. ;)

  4. Sounds familiar. Ik ging wel op kamp en zo, met plezier, maar mijn eerste persconferenties vond ik bijvoorbeeld hels. Eén op één interviews doen vind ik leuk, maar zo maar een vraag stellen met andere mensen erbij: ik zou het nu wel durven, denk ik, maar toen niet. (Maar nu ga ik niet meer naar persconferenties.) Waar ik ook nog last van heb soms: telefoneren als andere mensen je kunnen horen. Zeker in het Frans of zo. Brr.
    En straks moet ik naar een event voor het werk waar ik niemand ken. Ik ben al een beetje nerveus, nu. Maar het zal wel meevallen, dat weet ik intussen ook wel al.

Reageer zelf

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

You may use these HTML tags and attributes: <a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <s> <strike> <strong>