lilith en dat stoppen met shoppen, babystyle

Gisteren kreeg Youri telefoon van de nieuwsdienst van een televisieprogramma. Of wij nog altijd minimalistisch leefden, het was namelijk voor een reportage. “Wel”, zei Youri, “Wij hebben ondertussen een baby. Qua minimalistisch valt dat toch wat tegen”. Hij heeft natuurlijk een punt, maar als we de baby even niet meetellen zijn we nog altijd even goed bezig als toen, vind ik. Voor mezelf ben ik nog altijd zo goed als gestopt met winkelen. Er komen geen reclameblaadjes meer binnen die doorspit moeten worden op zoek naar een goede koop, ik struin nog altijd niet door winkelstraten en ik ben nog altijd superblij, want ik heb alles al.

Maar dan is er dus Dexter. Die had en heeft vanalles nodig. Ik probeer er niet te zot in te doen en bewust te kopen, maar voor je het weet staat je crib toch vol sitters en mobieltjes en speelmatten. En ook al heb ik me ooit voorgenomen om hem compleet back to basics naakt op te voeden en lompen als pampers te gebruiken, het kind heeft kleertjes nodig en groeit daar na twee uur al weer uit, dus op dat gebied is minimalisme nogal een utopie. Het moederschap heeft mij trouwens geleerd dat elk principe dat ik op voorhand had over baby’s na twee uur in het gezelschap van een baby overboord kan worden gegooid als ware het niks. En toch heb ik één principe waarvan ik hoop dat het niet het geval zal zijn, omdat ik het zo zo belangrijk vind: speelgoed.

Mijn broer en ik hadden niet ongelooflijk veel speelgoed. Onze ouders hadden er de middelen niet voor, maar ook al hadden ze die wel, dan zou dat volgens mij niet veel veranderd hebben. Wij kregen iets met onze verjaardag, en als de sint kwam. Voor de rest geen speelgoed. Achteraf gezien ben ik daar zo blij om dat ik het voor mijn eigen kind krak hetzelfde wil.

Ik wil mijn kind niet leren dat het in het leven draait om kopen en hebben. Al helemaal niet om verzamelen. Omdat ik nergens meer frustratie zie dan bij mensen die zichzelf en hun kinderen hebben laten geloven dat ze alleen maar gelukkig kunnen zijn als ze blijven kopen en krijgen. Als je op je zesde al een iPad wilt en krijgt, hoe hoog ligt de standaard dan tegen dat je twintig bent en zelf slag om slinger zal moeten gaan werken om de luxe die je gewend bent te kunnen betalen? En in hoeverre doe je een kind daar op langere termijn een plezier mee?

In mijn omgeving zie ik kindjes die veel vaker speelgoed krijgen dan op een paar vaste momenten per jaar. Die ook veel meer krijgen dan ik ooit bij elkaar heb gezien in mijn tijd. Allemaal met de allerbeste bedoelingen, daar ben ik van overtuigd, en vaak ook omdat het ergens goedkoop te krijgen was. Ik ben er alleen niet van overtuigd dat dat op lange termijn het beste idee is. Niet voor de kindjes, die volgens mij nooit met zoveel liefdevolle gevoelens zullen kunnen terugdenken aan die ene doos Play-Doh die bij ons jaren is meegegaan en kapotgespeeld werd door mijn broer en ik omdat we gelijk maar dat hadden. Eén doos: de keukeneditie. Niet elke doos die daarvoor en daarna uitkwam. Maar fun! En leute! Ik vind het ook jammer voor de ouders, die ervan overtuigd zijn dat hun kind een speelgoedverzameling nodig heeft om een fijne kindertijd te hebben, en zichzelf dus verplichten om te gaan werken om die gekke kronkel te blijven bekostigen.

Of ik Dexter dan geen speelgoed gun? O jawel. Alleen hoop ik vanuit het diepste van mijn hart dat hij ooit even zotcontent kan zijn als ik was op de ochtend dat de Sint was geweest, omdat hij al maanden aan het aftellen was. Niet omdat er een gigantische berg duur spul ligt. Ik kan me niet voorstellen dat dat kan als je al een kamer hebt met een verzameling speelgoed die om de zoveel weken zonder reden wordt aangevuld.

Eén van mijn allerfijnste herinneringen is hoe ik als kind salamanders en lieveheersbeestjes ging verzamelen bij ons in de straat, heelder zomers lang. Nodig? Een confituurbokaal om ze in te steken, en een namiddag die zich eindeloos voor ons uit leek te strekken. Plezier? Onbetaalbaar. Als ik voor dat gevoel kon tekenen, voor mijn kind, ik deed het.

Reacties

  1. Bloem

    Groot gelijk maar eh… de econonmie slabakt al een tijdje hé, wanneer zijt gij begonnen met stoppen ?

  2. Groot gelijk Lilith!
    Ik ben van hetzelfde principe, op een paar leuke stuks na is ons huis gelukkig nog niet geïnvadeerd door speelgoed. Favorieten zijn sowieso nog steeds: lege plastic flesjes mét dop, sleutels, blikjes sardienen/tomatenpuree/… stapelen, de hele keukenlade en het bakje voor online bankieren. Dan sta je daar met al je fancy speelgoed dat daar maar ligt stof te vergaren.

    Cruciaal in je missie is wel de grootouders inlichten! Bij ons komt alle het plastieken chicco-toestanden via die weg binnengeslopen…

  3. Deze blog wordt binnen twee jaar een topper op die stapel van opzijgezwierde principes. Ik voorspel dus bij deze dat little D. binnen de drie jaar een eigen iPad heeft! Markeer mijn woorden. :)

  4. pieke

    mijn ouders hadden toen ik klein was dezelfde insteek, maar hoedt u nu ze grootouders zijn.

    conversatie van deze week:

    ik: ‘mama, ik ga het toch maar eerlijk zeggen. Dit (plastic brol) gooi ik weg zodra de kinderen in bed liggen. dat doe ik vaker en ik hoor ze er nooit over’.
    mama: ‘dat weet ik, maar ik vind het niet leuk om nee te zeggen’

    dus… sluit ik me aan bij soetmin demedts

  5. Mijmer

    Moeilijk wordt het wanneer hij 5 is en vanalles wil en vriendjes heeft die vanalles krijgen. Maar niet onmogelijk. Ik hoop dat je het volhoudt en ik hoop dat ik het zelf volhoud.

  6. @Bloem: haha, zo erg was ik nu ook weer niet. Toch niet elk weekend. ;)

    @Soetmin: ik heb als kind superveel gespeeld met de doos van een televisietoestel. :) Ik ben sowieso meer fan van speelgoed waarbij ze hun fantasie moeten gebruiken dan van voorgekauwde plastieken dingen, maar ik ben vast een hippie. Oma en opa zijn al op de hoogte, trouwens, ook omdat ik wil voorkomen dat hij vindt dat hij bij ons veel minder krijgt dan daar, en ons daarom een bende party poopers vindt.

    @BVdE: vast wel. Maar dan delete ik deze blogpost gewoon en gaan we verder met de orde van de dag.

    @pieke: iedereen doet ook maar om goed te doen, dat besef ik ook. Het is gene gemakkelijken :)

    @Mijmer: je hebt een punt, want nu is het natuurlijk nog gemakkelijk. Druk van andere kindjes op school, dat wordt nog wat, maar kunnen alle andere ouders daar niet gewoon mee stoppen? ;) Ik ken trouwens ook een hoop voorbeelden van mensen bij wie het wel lukt, dus ik wil het tenminste proberen. Maar zoals met alle principes besef ik dat ik binnen een paar jaar misschien al een hoop dingen zal bijgeschaafd hebben.

  7. Lore

    Hoera voor dit stuk en hoera voor goede voornemens! We kunnen inderdaad maar ons best doen hé… De gedachte erachter is geloof ik niet alleen dat je je kinderen wilt leren gelukkig te zijn met minder, maar vooral dat je ze überhaupt gelukkig wilt weten. Als geschenken het ‘em al niet meer doen, zal dat inderdaad moeilijker worden…

  8. Ook ik probeer hier een beetje te sturen in wat ze krijgen. Maar wat bij ons speelt, en vroeger bij mij niet het geval was, is dat grootouders, peters en meters voor verjaardag ook cadautjes willen geven. Ik kreeg van mijn peter en meter enkel met de sint iets, voor mijn verjaardag kochten enkel mijn ouders iets. De cadeautjes zijn bij ons op dit ogenblik (ze zijn 3 en 5) ook vaak praktisch hoor: een schaar (die was stuk), glitterpritt (de gewone was op, en zo lijkt het toch nog een beetje een cadeautje), een fiets die door allemaal samen wordt gekocht, …
    Dat principe dat je hier ooit toelichte “doe-dingen krijgen”, pas ik al geruime tijd ook voor de kindjes toe.
    Zo krijgen ze voor kerst (ah ja, daar horen ook cadeautjes bij) tickets voor Kapitein Winnokkio, en geen speelgoed meer. Mijn dochters hebben het nadeel dat verjaardag, sint en kerstmis binnen de maand vallen, ja bij allebei.

  9. Anne

    In deze Sinterklaas- en kersttijden moet je als ouder al érg stevig in je schoenen staan om de cadeaugekte in te perken. Zo vind ik het niet normaal dat Sinterklaas in zoveel gezinnen zowel thuis als bij de grootouders speelgoed brengt. Dit is toch helemaal niet de bedoeling?
    Na lang argumenteren komen er normaal gezien enkel wat chocolademannetjes/mandarijntjes op de sinttafel van de grootouders te staan. Voor kerst wil ik milder zijn (wij kregen als kind ‘enkel’ cadeaus van de grootouders met kerst). Duidelijke wenslijstjes opstellen voor de grootouders kan heel handig zijn, voorkomt dubbele en niet-gewenste cadeaus (ik heb veel geleerd na het eerste verjaardagsfeest 2 jaar geleden :-)).
    Wat ik wel toepas is wat mijn ouders met ons ook deden: 1 keer per maand naar de boekenwinkel gaan en een boek mogen uitkiezen. Heel af en toe durf ik ook onverwachts iets kleins tevoorschijn te toveren, een schoon plastieken beest/dino bvb.
    Dit alles helpt trouwens ook om je eigen leefruimte niet helemaal te laten overspoelen door massa’s speelgoed. Plaats dat dat inneemt!
    Maar ik blijf erbij: onze zoon speelt niet minder dan andere kinderen die in een half speelgoedwarenhuis wonen. Afgelopen week heeft hij elke dag gevraagd om met 1 potje Playdoh te mogen spelen en daar is hij telkens even zoet mee. En ik ruik dan elke keer weer aan dat potje :-).

  10. Mooi voornemen. Het lijkt me niet gemakkelijk. Vooral dan inderdaad om je wellicht heel wat brol van familie en vrienden krijgt.
    Hier geen kindjes, maar toch komen er cadeautjes binnen waar we niets mee kunnen of willen doen, ondanks een mailtje dat ik eens naar de familie stuurde. Maar goed, we blijven proberen he. Verlanglijstjes opstellen helpt wel, want ook al zeg je dat ze niets moeten geven, geven veel mensen toch graag IETS.

  11. Of kikkervisjes vangen in de beek!
    Uuuuuuuuuuuuren mee bezig geweest!
    Jammer genoeg wonen wij nu in’t stad, dus geen beek en geen kikkervisjes waar ge uw kindje naartoe kunt sturen met zijn/haar emmerke… :-(

  12. Lovenswaardig, echt, ik hoop dat het je lukt! Ik heb soms spijt dat ik daar niet zoveel bij stilstond toen ik voor het eerst moeder werd. Ondertussen zijn we 7 jaar en 3 kinderen verder, en hebben we hier jongens- en meisjesspeelgoed, voor klein en iets groter: puzzels (van inlegpuzzels tot 500 stukjes, en alles tussenin), gezelschapsspelletjes, poppen en toebehoren, boeken, dvd’s, een keukentje, Duplo, Play Doh, Playmobil, cd’s, fietsen, steps, skeelers, knuffels, een knutselkast, een speeltoren buiten, een zandbak, enkele curverboxen met ‘pruts’… noem maar op. Dat klinkt echt decadent hé, ik weet het, en toch zie ik bij veel vrienden hetzelfde. Eigenlijk ben ik niet eens zo’n grote speelgoedshopper, en wii’s of nintendo’s en zo komen er voorlopig niet in. (Enkel de Sint is hier wel gul, dat geef ik grif toe, maar dat is iets tussen mij en mezelf :-)) Maar zeker naarmate ze ouder worden en naarmate je meer kinderen krijgt,die elk andere interesses ontwikkelen, is het echt niet evident om alles binnen palen en perken te houden: ze hebben zelf iets gezien dat ze graag zouden hebben, er is kerst, Sint Maarten, communies en lentefeesten, verjaardagsfeestjes met familie, feestjes met klasgenoten, zakgeld dat gespaard wordt… Ik ben alvast blij dat de babyfase met bijhorend gbabyerief achter de rug is, maar leg me er bij neer dat we een speelgoedrijk huis hebben zolang er hier een peuter, een kleuter en een zevenjarige rondhuppelen :-)

  13. Wendy

    Halleluja!!!…ik dacht dat denkers zoals ik (en jij dus zoals ik nu lees) uitgestorven waren….. ;-)

  14. ElsS

    Ook hier proberen we dit speelgoeprincipe zo goed als mogelijk te hanteren. Aan de familie worden lijstjes doorgegeven en heel vaak zitten daar ook praktische dingen bij zoals kledij, een nieuwe boekentas, een fiets. Sint is standaard wel speelgoed maar daar probeer ik vooral te sturen in de richting van compact, educatief en duurzaam. Lukt niet altijd maar heel vaak wel. Dochterlief van 7 weet intussen al vrij goed dat ze niet moet overdrijven met wensen en dat doet ze ook niet. De Sint zal dit jaar thuis wellicht maar een kleinigheidje brengen omdat er al geschenjes liggen wachten bij grootouders en andere familieleden. Waar ze nu nog van spreekt is dat de Sint thuis 2 marsepeinen varkentjes en chocolaatjes had gebracht, geen probleem dus zou ik zeggen ;-)

  15. Veerle

    Ongelooflijk goed verwoord. En je hebt een punt, dat is zeker.

    Ik denk dat wij gemiddeld zitten qua speelgoed. Soms denk ik wel: zou het niet beter zijn als ze er minder hadden? Maar ik moet eerlijk zijn: ze spelen er goed mee. Duplo bijvoorbeeld is een echt succesnummer, en het keukentje scoort ook goed. Poppen: daar kan mijn dochter echt lang mee bezig zijn. En boekjes en puzzels zijn zowat haar favoriet. Ik zou dus nu niet echt weten wat ik dan het huis uit zou smijten. Misschien de vele knuffels … daar kijken ze niet echt naar om.

    Mijn zoon van bijna één speelt nog niet echt, die pakt gewoon alles vast dat in zijn buurt ligt en probeert het uit elkaar te prutsen. Vandaar dat ik voor zijn verjaardag niks gevraagd heb voor eenjarigen, maar iets voor als hij ouder is.

    Ik geef je 100% gelijk dat het van cruciaal belang is dat je kinderen leert dat kopen niet noodzakelijk gelukkiger maakt. Ik heb het daar zelf (we moeten daar eerlijk in zijn) soms moeilijk mee, want ik ben zo niet echt opgevoed. Maar ik ben overtuigd van het principe en slaag er redelijk goed in, denk ik.

  16. ik wens je daar veel geluk mee in onze het moet altijd meer en het is nooit genoeg wereld. Ik volg je min of meer maar het is niet gemakkelijk, vooral omdat er meestal toch ook liefhebbende en het altijd zeer goed bedoelende grootouders, meters & peters in de buurt zijn. Die dat gewoon leuk vinden om op een onverwacht moment een extraatje toe te stoppen :-). En hier wordt gewerkt met een knikkerpot waar de volle versie geruild mag worden tegen iets kiezen id speelgoedwinkel of iets leuks doen met mama. Ik let er wel op dat die ‘kleine ‘kadootjes tussendoor aanvullingen zijn op speelgoed dat al in huis is, dus echte rommel komt hier niet binnen.

  17. Ik vind dat een kind wel een beetje speelgoed mag hebben. Ik gebruik ook regelmatig een plastic potje met een dekseltje en daarin een auto verstoppen. Dat vindt hij de max, maar als ik hem zie duplo bouwen, met zijn tongetje scheef uit zijn mond, ben ik toch blij dat ik iets duurzaam gekocht heb voor de sint.

  18. Mijn metekind is jarig in december, krijgt bezoek van de Sint en lees haar nieuwjaarsbrief voor. En eig speelt ze amper met speelgoed. Da’s altijd een hele klus om cadeautjes voor die maand te zoeken. En daarom probeer ik ook voor “de ervaringen” te gaan, ik neem haar bijvoorbeeld mee naar de cinema. Ik denk (en hoop) dat ze daar meer mee is dan barbiepoppen waar ze toch nooit mee speelt.

  19. Ikzelf heb het gevoel dat ik vecht tegen de bierkaai. Wij willen graag onze speelgoedmomenten beperken tot Sinterklaas, en kopen voor de verjaardag liever één groot cadeau, maar mijn schoonouders zeggen gewoon ronduit FOERT en spenderen enorme bedragen aan speelgoed op elk moment. En geven die grote, lompe, lelijke dingen dan gewoon mee met ons. Ik ben eens benieuwd wat het dit jaar met kerst/nieuw gaat worden, en of ze zich aan ons voorkeurslijstje voor de Sint gaan houden, maar als ze dat niet doen, ga ik toch écht eens een hartig woordje met hen praten, Fien is pas 2,5 en ik ben het nu al kotsebeu…

  20. pvc

    Grappig hoe iedereen altijd (ik gebruik bewust deze overdrijvingen) denkt dat hij of zij de beste ouder is en het beter meent te weten dan de andere. Bijna iedereen ‘oudert’ vanuit zijn opvattingen, achtergrond, … en doet dat naar zijn beste mogelijkheden. Er is volgens mij géén beste opvoeding, zolang iedereen maar zijn best doet.

Reageer zelf

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

You may use these HTML tags and attributes: <a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <s> <strike> <strong>