Ik ben zo hard aan het wennen. Elke dag opnieuw. Dat doet iets met een mens, eenendertig jaar geen moeder zijn, en dan plots wel. Het doet toch zeker iets met mij.
De eerste weken ging het zowat vanzelf. Toen leek er zich iets oer over mij meester te maken, en stelde ik me weinig vragen bij wat ik deed. Hij lag op mijn borst, en tot mijn verbazing voelde ik me direct zijn moeder. Dat was fijn.
Maar toen kwam er een geweldig zware periode. Zo zwaar dat ik mezelf emotioneel moest afsluiten, omdat ik het niet aankon om mijn kind elke dag uren te zien afzien. En plots ging het allemaal helemaal niet meer vanzelf. Sloeg alles in een knoop. Sloop er vanalles mijn dagen in. Twijfel. Angst. Wanhoop. Kwaadheid. Nog meer twijfel.
Nu de zware dagen over zijn lijkt het alsof ik weer opnieuw moet beginnen. Is het weer gigantisch wennen. Moet ik opnieuw durven om me emotioneel open te stellen voor alles dat me overkomt.
Ik blijf het wennen vinden. Dat ik een zoon heb. Dat ik zijn moeder ben. Dat er hier plots een klein jongentje in huis woont. Dat ik hem zo graag zie dat ik hem tegen alles zou willen beschermen, zoals tegen die hoest die hem ’s nachts wakker houdt en die snotvalling waar hij al weken mee kampt. Dat ik een uur kan zitten snikken als ik lees dat baby Jasper gestorven is. Dat ik niet meer de lilith ben van een jaar geleden, en nog elke dag moet zoeken welke lilith ik dan eigenlijk wel ben.
Het blijft superhard wennen, maar het wordt elke dag beter.
ik lees het ook aan je, dat je anders bent. maar het leest fijn; ik denk dat je van zo’n klein hummeltje nog een beter mens wordt!
Ik heb ook helemaal opnieuw aan mijn jongste dochter moeten wennen toen die naar school ging.
Dan pas stopte het gehuil (lees: gekrijs) pas écht bij haar.
Plots had ik dan een hele andere dochter, was heel vreemd.
Stapje voor stapje leer je al het oude loslaten en het nieuwe omarmen ;-)
Ja, het is niet uit te leggen aan de andere helft van de mensheid wat het is om moeder te zijn (of vader), die allesoverheersende emoties van geluk en verdriet!
En een bekend bijverschijnsel: vanaf dan huil je bij de dood van een cavia op tv of van een onnozele reclame met de juiste vioolmuziek bij of een derderangs weekendfilm of… . Ik dacht dat het met de hormomen te maken had na de bevalling, maar neen, nu 8 jaar later is het er nog!
Sindsdien zet ik op een geboortekaartje altijd: welkom in de mama- en papawereld, een leven zonder slaap maar vol geluk!
Het is al ongelooflijk wennen als alles “vlotjes” verloopt, dus wat moet het zijn met een traject als dat van jullie. Ik vind het bij momenten na 4 jaar nog steeds wennen. Maar het is het mooiste en wonderlijkste dat er is, mama zijn. Schone foto!
Echte liefde, die foto!
Een herkenbaar verhaal :-) Moeilijk om te beschrijven.
Kan het zijn dat je in Ieper bevallen bent?
Ik moet bijna van het tweede bevallen maar betrap mezelf nog steeds op “allez jong, hier woont nu ineens een kindje bij ons”-gedachten. En dan overvalt het mij.
Volgens mij is dat een goed teken…teken dat je jezelf, de jaaaarenlange ‘ik’ van voor de baby niet uit het oog verloren bent. En dat die ‘ik’ ook nog eens wat aandacht wil. Je eigen inwendige alarmbel die altijd tijdig afgaat. Handig!
Echt erg ja, die emoties als het om andere kindjes gaat, nu ik zelf moeder ben. De tranen knallen uit mijn kop om niets! En die leeuwinnegevoelens als het om mijn eigen kleine Viking gaat, ongelofelijk, maar helaas zal ik ook moeten leren om hem steeds meer los te laten. Wijsheid komt met de jaren zeker? ;-)
In het leven kom je zoveel mijlpalen tegen , waarvan je uiteindelijk echt volwassen wordt, en ja , dat is effe wennen…….
yep, het blijft wennen, ik blijf regelmatig vol ongeloof tegen mezelf of tegen mijn man zeggen ‘beseft ge dat wij ouders zijn?!’, terwijl ik mij nu ik drie jaar mama ben in geen verste verte kan herinneren wat ik vroeger met mijn leven/tijd deed!
En die teerhartigheid gaat nooit meer weg, we zullen blijven huilen om zieke kinderen, al leven ze een halve planeet verder van ons, maar ik ben ervan overtuigd dat heel dat mama-avontuur van ons betere mensen maakt :-)
Mama lilith ben je nu… :-)
De mama van wie jouw kleine ventje meer dan van wie ook zal houden; zelfs al sta je misschien soms gevaarlijk op de rand van wat dan ook te wankelen.
Onvoorwaardelijke liefde… het doet wat met een mens.
Deze hing boven m’n bureau in het jaar dat ik plots mama werd van een prematuurtje:
“There’s no way to be a perfect mother and a million ways to be a good one.”
Herkenbaar, ook al is het bij mij al bijna tien jaar geleden.
Ik weet eerlijk gezegd niet of het ooit went. Zo betrapte ik me er vorige week nog op, terwijl de jongste bij me op schoot lag, hoe wonderlijk ik het nog steeds vind om zijn mama te mogen zijn. En die wonderlijke verbazing blijf ik met regelmaat voelen, zelfs na 3 kinderen. En het went dan misschien niet, een zalig gevoel is het wel !
En wat een supermooie foto, de liefde spat er vanaf !!!
Ja, lap, ik dacht dit allemaal te kunnen lezen zonder een traan, meer nee, hoor. Het mama worden is een overweldigend, zalig en beangstigend gevoel é. Je bent zo kwetsbaar, omdat je zo zot bent van dat kleintje. Ik denk ook dat het heel lang heel wonderbaarlijk blijft, dat dat mannetje je zoon is. Ik heb dat inderdaad ook nog heel vaak na 1,5 jaar, dat ik mij erover verbaas dat dat klein sprot, dat daar loopt en lacht en ontdekt en een heel eigen persoon aan het worden is, mijn zoon is. Dat ik zijn mama ben. Zotjes! En dan ruiken aan zijn haren en een dikke knuffel geven. En dan hop, weer terug naar de afwas, een boekje lezen of iets anders, sleurigs. Maar dat zot! en plezant! -gevoel komt altijd terug, plots. Ik heb er mezelf ook in moeten vinden, in het mama zijn, een deel gaat wel vanzelf, maar een deel is wennen en na je moeilijke weken zal dat inderdaad nog wat zoeken zijn. Ik wens je een leuke zoektocht met je kleine (en grote) man.
hoi hoi, hier ook zo herkenbaar. ik verbaas me nu ook meer dan vroeger, de overgang van de dagelijkse verzorgingen die een en al sleur en routine waren gingen ineens over met interactie en eigen willetjes en onverwachte kunsten die het ineens al kan en het plotse besef van het wezentje dat voor je staat met open armpjes… en dat het jouwe is!
zalig toch, genieten maar. jij bent deel van het wonder dat Dexter noemt :o)
ps: blèten om het minste heb ik altijd al gehad, maar nu heb ik een excuus hihi
Hé Lilith, mag ik eens zo nieuwsgierig zijn en vragen hoe het ouderschap jouw beslissing om niets / minder te kopen heeft beïnvloed? Is er op dat vlak veel veranderd? (Ik merk alleszins toch dat ik aan niets of niemand meer spendeer dan aan onze kinderen.)
@lieve: zo grappig, ik zat net met een blogpost over dat onderwerp in mijn hoofd. :) Coming soon!
@iedereen: heel herkenbaar, jullie verhalen. Ik ben dus niet alleen in mijn vertwijfeling en verwondering, fijn!
En toch wordt het op de duur vanzelfsprekend dat ze in je huis wonen, dat je de zorg voor hun draagt, dat je ze tot in hun kleinste vezeltjes doorgrondt. En dan is het alweer wennen wanneer ze vertrekken, ze hun vleugels uitslaan, dat het al zover is. En dit wennen is zoveel bitterder…