“Je zult het wel niet zo bedoelen”, zei Mirjam op mijn Facebookpagina, “maar ik lees veroordeling in je blogpost. Net of je vindt dat alle ouders die veel speelgoed in huis halen het slecht aanpakken.” Toen ik mijn blogpost herlas dacht ik: “Ze heeft gelijk”. Ik deed exact waar ik zelf zo hard kriebels van krijg: een opvoedkundig waardeoordeel uitspreken. En dat had ik eigenlijk niet moeten doen.
Ik snap waarom ik het deed. Ik snap het vanuit mijn achtergrond, ik bedacht me ook dat het me zo fel maakt omdat er een pak andere dingen spelen die ik eigenlijk niet in mijn post heb opgenomen. Maar dat het eigenlijk allemaal op hetzelfde neer komt: natuurlijk doet elke ouder het vanuit liefde, een kind verwennen met speelgoed. En wie ben ik, met mijn kind van nog geen zes maanden die in zijn mond steekt wat ik hem geef, en niet zaagt als ik hem iets niet geef, om te zeggen dat anderen het slecht aanpakken met hun kinders. Kinders die op school worden aangepraat dat een bepaald stuk speelgoed zo cool is dat het niet te snappen is dat je het niet in huis hebt. Die elke dag de druk van de reclame en de Studio 100-merchandising op zich af zien komen.
Ik denk dat ik me vooral daar kwaad over maakte. Niet over die individuele ouders, die blij zijn als ze de gezichten van hun individuele spruiten zien oplichten als ze thuiskomen met een tof stuk speelgoed. Wel over het feit dat al die ouders het gevoel krijgen dat ze niet anders kunnen, omdat de manier waarop we met kinderen en met bezittingen omgaan in dertig jaar zo hard veranderd is. Omdat het nooit meer genoeg lijkt. Waardoor kinderen de kans niet meer krijgen om tegen hun twaalfde al deze dingen te hebben gedaan. (bedankt voor de link, Tine!)
Ik sta nog altijd achter mijn vurig betoog, alleen was het meer gericht tegen een zeer moeilijk te stoppen verandering in opvoeding, niet tegen iemand in het bijzonder. Niet tegen u in het bijzonder, speelgoedkopende ouder met de beste bedoelingen ter wereld. Sinds ik een kind heb doe ik mijn petje af voor alle ouders, trouwens. Superhelden zijn het. Maar ook alle mensen zonder kinderen vind ik tof. *wijst*
Zeer moeilijke, maar erg goeie regel: nooit oordelen.
Zondigen tegen deze regel en het inzien: zo mogelijk nog beter.
Je kinderen leren niet te oordelen, maar zichzelf ook daarin wat krediet laten geven: ideaal.
Wat die lijst betreft, 1 woord: jeugdbeweging. Vanaf hun 6de op kamp in de natuur; slapen in een tent, zich wassen in de rivier en k***en in een put,… Perfecte remedie tegen overbescherming.
Je moet kinderen opvoeden tot zelfzekere, beredzame volwassenen, niet tot overbeschermde en rotverwende nesten. Die laatsten gaan in de grote wereld nog veel met hun hoofd tegen de muur lopen. En ze echt graag zien is ze net daarvan besparen!
Goh, nu wordt het moeilijk. Ik vind dat je niets terug moet nemen. Ik had zelf helemaal niet het gevoel dat je iemand veroordeelde, en nochtans koop ik ook regelmatig speelgoed. Ik voelde me helemaal niet aangevallen, in tegendeel. Het heeft me doen nadenken en proberen te verwoorden waarom ik wel redelijk veel speelgoed koop. Enfin, gemiddeld veel.
Je hebt een visie op iets en uiteraard is die anders dan bij veel andere mensen. Mensen die wél veel speelgoed kopen, mogen dat toch ook zeggen zonder dat de andere groep zich daardoor aangevallen voelt? Mag ik dan zelf nooit zeggen hoe ik mijn kinderen opvoed (ze krijgen hier thuis geen vlees, ze dragen katoenen luiers, ze kijken geen tv, wél laptop hoor, ze kennen superveel liedjes van Kinderen voor Kinderen terwijl dat totaal passé is) omdat ik het risico loop dat anderen dat interpreteren als een veroordeling van hun opvoeding? Ik hoop van niet.
Ik vind het net interessant om anderen hen opvoedingsprincipes te lezen, of ik het er nu mee eens ben of niet. Het zet me aan het denken. Het zorgt ervoor dat ik dingen in vraag stel. Kan alleen maar positief zijn.
Van mij moet je je dus absoluut niet inhouden!
Oja, en op de reactie hierboven: ik geloof niet dat één week kakken in een put en zelf je appelmoes maken op een houtvuur eneten uit een gamel, een echte remedie is tegen overconsumptie. Maar mischien heeft dat een beetje te maken met mijn (ongegronde) afkeer voor jeugdbewegingen. ;)
Ha, ik lees je laatste 2 blogs na elkaar en denk dan, jaja, dat bolleke is nog geen jaar oud, dan heb je nog principes. Dat hadden wij ook: geen TV (is er in geslopen toen onze eerste eens een hele tijd ziek was en Tiktak toen een wondermiddel bleek), geen massa’s kleren (voor onze eerste lukte dat want hij was het eerste kleinkind, voor de tweede helemaal niet aangezien ze 2 nichtjes heeft die alles doorgeven en waarbij ik zelf ook nog wel iets cute zie hangen) O, en snoep, nee, dat ging er bij ons niet binnenkomen (tot we verhuisden naar de suburbs en ze echt bij elke zelfstandige een snoepke krijgen). We zijn nu bijna 9 jaar later en we lachen ondertussen met onze hoopvolle voornemens van toen. Want de dochter heeft een roze kamer, jawel, met veel te groot speelgoed (een keuken en een tafel met stoeltjes en een kasteeltent en poppenwagens en.. en..) en allerlei Studio 100 dingen (gingen we ook niet aan meedoen, nee gij, maar ze is zo zot van Amika, ach, wel meisje heeft er geen paardenfase). Ons huis staat aardig vol en volgende maand worden ze weer overstelpt door alles en iedereen. Maar weet je wat? Ik geniet en de kinderen ook. Ze zijn hierdoor trouwens niet verwend (speelgoed verwent niet, de opvoeding is de schuldige denk ik). Ik leid de speelgoedkeuzes ook naar degelijker materiaal (lego, playmobil etc, maar ach, pruts moet ook wel eens kunnen). Maar er is ondertussen een nieuwe ontwikkelijk: zoonlief van 8 begint zijn interesse in speelgoed te verliezen, binnen een jaar of 2 zullen de speelgoedkasten op zijn kamer leegsijpelen veronderstel ik. Er is dus nog hoop :-)
euh, ontwikkeling ipv ontwikkelijk
Ja, wat hierboven staat, klopt wel voor een deel. Ik had namelijk nooit gedacht dat ik ooit Bumba-dvd’s ging kopen. Lap.
En mijn jongste zoon eet af en toe een potteke, terwijl ik dacht altijd versch te koken en fruitpap met biologische graanmengeling te mixen.
En het ergst van al: ik was van plan 5 maanden BV te geven aan die zoon, mijn dochter had dat tenslotte 6 maand gekregen. Maar op 7 weken gaf ik het op. Ik kon niet meer.
We gingen ook alles met de fietskar doen. Maar we gebruiken de auto nu toch een pak meer dan toen we nog geen kinderen hadden.
En om het helemaal mooi te maken: vandaag hebben we een TV gekocht.
Tja, je maakt altijd een afweging. Toch vind ik het belangrijk dat je die blijft maken, en niet gewoon meegaat met de stroom. Of dat wat we veronderstellen dat de stroom doet.
Ik vind het echt super dat je er op terug bent gekomen. Je komt uit voor je eigen principes en dat is niet meer dan normaal. Het is tenslotte ook je eigen site.
En je hebt ook gelijk dat je het speelgoed in de hand wil houden. Ik ben na je blog eens rond gaan kijken. Veel speelgoed is het huis ook binnengekomen via de oma’s en opa. En de kinderen spelen er heel veel mee. Maar teveel verwennen is nooit goed en daar waken wij ook zeker voor.
Ik viel over een paar woorden, simpel omdat ik veel moeders elkaar zie veroordelen. En daar baal ik heel erg van.
Maar ik snap heel goed wat je insteek is. En dat je het anders bedoelde.
Veerle en Margay verwoorden het ook heel erg goed. Bedankt hiervoor.
En nou ga ik weer genieten van je blogs. =o)
Het is en blijft een (te) moeilijke evenwichtsoefening. Veel speelgoed komt immers je huis binnen zonder dat je dat als ouder echt in de hand hebt: via grootouders, tantes en nonkels, vriendjes, de kermis, tombola’s,…
Ik vind ook niet dat je iets moet terugnemen. Ik lees ook geen veroordeling. Ik lees alleen een mening. En wat ongerustheid over de manier waarop sommige kinderen verwend worden. Die ik heel goed begrijp trouwens.