lilith knipt en plakt soms

Soms photoshop ik hen samen in mijn hoofd. Dan plak ik zijn kleine wriemelende lijfje vol energie op haar arm, en dan stel ik me voor wat dat zou geven. Ik moet er rekening mee houden dat ze ondertussen 53 geworden is, maar volgens mij maakt dat bij haar niet zo zot veel uit. Ik zie haar op haar drieënvijftigste nog net zo goed de dokter Martens dragen die ze op haar zevenenveertigste droeg. In mijn hoofd is ze de jonge oma die ze had moeten zijn.

Ik doe het niet zo vaak.
Heel af en toe.
Op de plakfoto in mijn hoofd moeten ze allebei erg hartelijk lachen.

Ik had hem haar zo graag gegund.
Ik had haar hem zo graag gegund.
Alleen al omdat hij het geluk had gehad geboren te worden in het kleine kringetje mensen bij wie mijn moeder haar hilarische zelf durfde te zijn. Bij ons thuis was ze niet gereserveerd, maar een uitbundige versie van zichzelf die weinig mensen kenden. Volgens mij maken hilarische moeders heerlijke grootmoeders.

Hij kan niet klagen, voor de rest.
Hij wordt ongelooflijk graag gezien door de grootouders die hij wel nog heeft.
En toch had ik hem er zo graag nog één extra gegund.
Al was het maar om te weten met wat voor een dolle grootmoedernaam ze voor zichzelf op de proppen was gekomen.

Het zou wat geweest zijn.

Reacties

  1. Almost the same here Lilith … ik heb het nog altijd moeilijk met het feit dat mijn echtgenoot mijn metekindje (het zoontje van mijn zus) niet zal kennen, hij zal hem nooit eens op zijn arm kunnen nemen, hij zal er nooit mee stoeien zoals hij met Kamiel en Marie gestoeid heeft. En Louis zal zijn nonkel nooit kennen.

    Hij heeft nog net geweten dat mijn zus een jongen verwachtte (nadat ze eerst een maand een meisje verwachtte ;-)) en drie dagen later is hij gestorven.

    Louis heeft als tweede naam Marc gekregen, de naam van mijn echtgenoot. Dat vond ik heel mooi, een waardig eerbetoon aan zijn nonkel in de sterren.

    Maar toch zoek ik nog altijd naar zo’n beeld waar Marc die kleine Louis uit zijn maxi-cosi haalt bijvoorbeeld. Toch spijtig …

    Dexter heeft een moeke in de sterren. En als ik jouw verhalen over je moeder lees zou ze zichzelf inderdaad niet gewoon ‘moeke’ of ‘oma’ genoemd hebben ;-)

  2. Leen

    dat denken wij hier ook vaak. Hoe ze zichzelf genoemd zou hebben -). Hoe zot ze met de meisjes zou doen. Het was ook het enige waar ze spijt van had, heeft ze tegen mijn wederhelft toen gezegd. Dat ze haar kleinkinderen nooit zou zien.
    X

  3. Veerle

    Net omdat het geen triestig tekstje is, is het zo aangrijpend. Straf.

    Ik heb geen goeie band met mijn moeder. Al héél lang niet meer. Vroeger dacht ik soms dat het beter zou zijn als ze er niet was. Nu probeer ik op een neutrale manier over haar te denken. Soms gaat dat moeilijk.

    Dexter zal zijn oma leren kennen door verhalen. Dat is niet hetzelfde als zijn echte oma kennen, natuurlijk. Maar ik vraag me af wat ik over mijn mama zal moeten vertellen aan mijn dochter en zoon zonder dat het erop lijkt dat ik kwaadspreek.

  4. Ann

    Ik heb het ook al vaak gedaan, maar nog nooit photoshoppen genoemd. Vorige week nog, toen het grootouder- en sinterklaasfeest was op school. Wat zou ze genoten hebben van de dansjes en versjes die haar kleinkinderen daar ten tonele brachten. Maar ze zal het wel gezien hebben, ergens, op de een of andere manier…
    Knuffel, voor jou en die kleine Dexter. x

  5. Marjolino

    Gisteren zat mijn kleintje op de gitaar van mijn vader, die er al een tijdje niet meer is, te prutsen. Ik dacht met triestheid in het hart en een krop in de keel ‘kon mijn papa mijn zoontje en mij hier nu maar zien zitten en spelen’ en konden we maar samen zot doen, piepekoe en konden zij onnozele mopjes uithalen met mama, want daar was papa de beste in. In mijn hoofd is het fantastisch, maar het kan niet. Wat wel kan, is veel mooie dingen doorgeven aan ons kleintje over onze lieve ouders, al is het maar een slecht gestemde gitaar met een snaar te weinig.

  6. Wat heb je dat mooi verwoord ! Hier ontbreken zowel de oma als opa (mijn ouders) die worden extra gemist nadat ze hun vader al moesten afgeven !

  7. Eva

    Onbewust wetend dat me dit hoogstwaarschijnlijk ook te wachten staat met een zieke moeder, greep dit kleine tekstje naar m’n keel.
    Zo onverwacht, maar subtiel geschreven.
    En toch zo pakkend, zelfs voor een 21 jarige als mij.

    Bedankt om ook dit te schrijven op je blog :)

Reageer zelf

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

You may use these HTML tags and attributes: <a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <s> <strike> <strong>