“Het is niet dat ik iets te verbergen heb”, zei de man die ik aan het interviewen was, “alleen ben ik bang om de deur open te zetten. Bang dat ze je dan ook voor andere zaken zullen weten te vinden”.
Daar moest ik even over nadenken van mezelf. Ik zet de deur namelijk zelf best vaak open. Zo ver als ik zelf wil, dat klopt, maar open, dat zeker.
“Het is niet iets waar ik mee te koop loop”, hoorde ik mezelf de afgelopen dagen een paar keer zeggen, tegen verschillende mensen. Ik had het telkens over hetzelfde onderwerp, en terwijl ik er tegen hen wel een beetje mee te koop liep merkte ik dat ik dat eigenlijk stom vond. “Neen natuurlijk niet”, zeiden die mensen me, “Met zo’n dingen loop je niet te koop”. En dat ik dacht: “Waarom niet?”. Omdat ik me schaamde? Niet echt, dacht ik.
Toen ik mijn maag liet verkleinen had ik twee opties. Erover zwijgen, en doen alsof ik het perfecte koolsoep meets weight watchers meets montignac meets atkinsdieet had ontdekt waar heel de wereld naar op zoek was, of gewoon toegeven dat ik het zelf niet meer kon en hulp had gezocht. Ik deed het laatste, schreef er artikels en blogposts over en heb me er nog geen moment over geschaamd. Ik zie niet in waarom ik zou moeten.
Toen ik bevallen was, en het allemaal niet zo van een leien dakje liep, had ik ook opties. En iedereen weet welke ik koos.
En toen las ik dit stuk. En dit.
Het leven is niet altijd een lolletje, neen.
De kruik gaat maar zo lang te water tot ze keihard in duizend stukken uit elkaar spat, and then some. Tot ze als een hoopje ellende bij een vreemde in een stoel gaat zitten, starend naar een doos papieren zakdoeken op een tafel, en het er beetje bij beetje en in stukken en brokken uitkomt.
Dat je denkt dat je geen uur volgepraat krijgt over wat er in je hoofd gebeurt. Maar dat je hoofd zo vol zit, met kleine en grote drama’s en onnozelheden en pijntjes en verdriet en dikke zever, gemengd met een hoop angsten en onverwerkte trauma’s, dat je in de maanden die erop volgen bijna niet toekomt met een uur per week. Dat de kraan open gaat, en je je afvraagt hoe die zo lang dicht is kunnen blijven. Dat je je afvraagt bij hoe veel mensen die kraan al te veel jaren dicht zit.
Ik ken best veel mensen die naar een therapeut gaan. Mensen die naar therapeuten gaan, trekken mensen die ook naar therapeuten gaan namelijk aan. Geloof het of niet: jullie kunnen niet geloven welke mensen naar therapeuten gaan. Leuke mensen. Superfijne. Heerlijke lieve mensen waarvan je het nooit van zijn leven zou verwachten. Mensen die er geen beetje batshit crazy uitzien. En het ook niet zijn.
Mensen die net hetzelfde zeggen als ik erover te zeggen heb. Dat het een verrijking is, om door de ogen van een complete buitenstaander naar jezelf en je denkpatronen te kijken. Dat het een zaligheid kan zijn, om elke week een uur door te ratelen over alle kleine en grote twijfels in je hoofd, tegen een mens die betaald wordt om ernaar te luisteren. Om erdoorheen te prikken. Om een spiegel voor je gezicht te houden en te zeggen: “Lilith, dit is wat jij doet. Dit is hoe jij denkt. Kijk eens goed. En ja, pak nog maar een zakdoekje, anders. En neen, het geeft allemaal niet, ik ken er die nog veel meer janken dan jij.” Dat het dat is, of een tijd van de radar verdwijnen. Dat of pillen nemen. Dat of honderd keer tegen dezelfde muren aanknallen, zonder dat het helpt.
Als ik deze deur openstamp, moet iemand zich dan schamen?
Ik, omdat ik met een doos vol zwaktes aan de bel heb getrokken? Omdat ik wel wat hulp kon gebruiken?
Mijn man, omdat hij samen is met een vrouw die in therapie moest?
Mijn kind, omdat hij een moeder heeft die dingen doet waarvan anderen vinden dat ze er zich om zou moeten schamen?
Ik hoop uit de grond van mijn hart, dat als hij ooit niet zo sterk staat, hij ook in staat is om aan bellen te trekken, en zijn handen open te houden voor alle hulp die hij kan krijgen. Zonder schaamte.
Als ik daar ook maar een beetje in slaag, dan zal ik geweldig content zijn.
Heel fijn dat je dit met ons wilde delen Lilith. En zeker niets om je over te schamen!
Het is idd heel bevrijdend om tegen iemand die niet bevooroordeeld is je hart en ziel bloot te leggen.
Mijn kinderen zien ook een therapeute na de dood van hun papa. En zij helpt hen met hun angsten, gevoelens, dwarse buien en soms ‘rotte’ karaktertrekken. Maar ze laat mij ook praten, ventileren. En da’s een goeie zaak want zo moet ik mijn ouders, zus en vriendinnen niet te vaak ‘belasten’. Zij zien dit waarschijnlijk niet als een belasting maar hey, het mogen ook al eens lollige gesprekken zijn he en niet telkens over mijn verdriet, angst, teleurstelling, vertwijfeling.
Groetjes,
Sabine
Mooi. En toch ook frappant, dat we precies toch onszelf ervoor moeten verantwoorden, om die stap te zetten. Ik ga al enkele jaren, en schaam me er niet voor. Mijn goede vrienden weten het, en inderdaad, enkelen hebben zelf ook al de stap gezet als ze voelden dat dat moest. Maar voor de rest heeft niemand daar zaken mee en wil ik me er niet voor verantwoorden. Ik durf altijd te denken dat ik ook zeer open leef, veel in me opneem, en dat heeft zowel voor- als nadelen. En ik vind dat niet spijtig, neen.
Inderdaad. Zo’n groot geluk is het, om te kunnen en mogen stilstaan bij jezelf en je leven, terwijl buiten de storm verder raast. Ik heb er zo veel aan te danken, aan mijn therapeut, dat het niet uit te leggen is. Bye bye, taboe.
Dapper van je om zo’n stuk te schrijven. Ik kan jou en de andere lezers die hier al commentaar hebben achtergelaten, alleen maar bijtreden. Ik heb heel erg veel aan mijn therapeut en ze heeft me mijn leven grondig laten veranderen, in goede zin natuurlijk. Ik ben nu ongeveer een jaar in therapie en we hadden het er laatst nog over dat je niet precies kan parafraseren hoe de therapie werkt of wat die heeft gedaan. Het gaat niet om het leren van trucjes of mantra’s of wat dan ook, eerder over de reflectie en het groeiproces. Dat is een grote misvatting die volgens mij bijdraagt tot het taboe: als je niet precies kunt antwoorden op de vraag “En, hoe werkt dat nu precies, de therapie, wat zegt die psycholoog dan dat je moet doen?” , zal het wel allemaal onwetenschappelijk en zweverig gedoe zijn. Ik ben er grote voorstander van dit meer aanvaard te maken, maar heb niet zo veel lef als jij :) Daarom hoop ik dat het al helpt als iemand hier leest: proberen kan geen kwaad. Ik zou het iedereen die iets meezeult, groot of klein, maar die niet precies weet wat het is of hoe ervan af te raken, aanraden! Ik hoop dat dat het voor jou een grote steun blijft, Lilith, veel succes ermee! X
Een moeilijke maar moedige stap waar je binnen een jaartje met een glimlach zal naar terugkijken als alles een plaatsje gekregen heeft.
Ik heb die stap te laat gezet en ben na maanden denken, stressen, zorgen, me slecht voelen een maand verplicht thuis gezet door mijn huisarts met een burn-out. Een burn-out godomme! Ik? Ik die daar allemaal een beetje lacherig over deed en de wereld onder controle had (dacht ik).
Maar eerlijk gezegd had ik niets onder controle: het huis was een puinhoop, mijn werk was niet hoe ik het wou, ik was moe, ik wist niet wat ik wou met mijn leven, wie ik nog was en ik had vooral nergens zin in: een paar mensen die me nauw aan het hart lagen verloren op korte tijd, een baby, een relatie die fout liep… Ik was erdoor gevlogen of het niets was en kreeg nu plots alles terug en had het eigenlijk nooit een plaats gegeven. Stef Bos kon het mooi zeggen: “is dit nu later als ik groot ben?”
Buiten veel doemdenken en zagen tegen mijn lief gebeurde er niet veel moet ik zeggen. Tot hij me naar de huisarts stuurde en ik daar na een kwartier plots in snikken uitgebarst ben. Dat ik geen zin meer had. Dat ik gewoon in de zetel wou zitten met mijn pyama en huilen. Dat het werk me geen barst kon schelen eigenlijk. Aan niets denken en de wereld even laten voor wat het was.
En die mens begreep dat. Een maand thuis en sedinal ter ondersteuning voor mijn zenuwen die op springen stonden.
Ik geloofde er de ballen van dat het iets zou oplossen. Ik heb geslapen, tv gekeken, massa’s gelezen, niets gedaan en vooral veel nagedacht en gepraat met mensen rond me. Een maand aan een stuk.
Na een maand ben ik terug gekeerd naar het werk (gelukkig waren ook collega’s heel begripvol en stonden ze klaar met oplossingen)vol energie, ik had een maand kunnen denken over wat voor mij nu écht belangrijk was in mijn leven. Dat bleek niet die job te zijn en dat huis dat overhoop lag. Ik heb drastische keuzes gemaakt: zekerheid van de job gelaten en iets gaan doen wat leuk was maar minder opbracht, een huis heel dicht bij de nieuwe job en tijd voor wat voor mij blijkbaar écht belangrijk was: vrienden, familie, hobby’s… quality time ver weg van de ratrace waar ik me dagelijks in bevond. Er waren mensen die neerbuigend reageerden omdat ik niet meer mee wou draaien maar er waren er minsten evenveel jaloers omdat ik gedurfd had om stop te zeggen.
Misschien weet jij dus ook nog niet zo goed waar het allemaal heen gaat of moet. Maar je hebt nu in ieder geval al een juiste beslissing genomen door ook even ‘stop’ te zeggen om alles binnenkort weer op het juiste spoor te krijgen!
Veel succes!
Ik ga ook! Al meer dan een jaar en ik ben er precies nog lang niet aan toe ermee te stoppen. Wat ik daar al geleerd heb over mezelf is onbetaalbaar… En als ik het niet had gedaan zat ik nu verzonken in een diepe depressie, denk ik. In ’t begin schaamde ik mij dood, maar tegenwoordig heb ik er iet meer zoveel last van om daar voor uit te komen. De reden waarvoor ik er naartoe ga, da’s wel een ander paar mouwen, dus ik hou de deur toch zeker nog wat tegen zenne. Dat lijkt me trouwens ook wel gezond? Het is niet dat omdat je je niet moet schamen dat je zomaar alles kan vertellen, gewoon omdat helaas niet iedereen met evenveel respect omgaat met je gevoelens… Ik ben nog altijd liefst zélf degene die bepaalt wie wat over mij weet.
Te veel mensen schamen zich om wie ze zijn, terwijl ze er gewoon ook MOGEN zijn.
We zijn niet dezelfde, we zijn mooi anders.
Mensen die hun schamen om hoe of wie ze waren in hun tienertijd, bijvoorbeeld.
Ik schaam mij daar niet over, over alle dingen die ik heb uitgestoken.
Ik ben er ook niet trots op maar schaamte voel ik zeker ook niet.
Waarom ook, he?
’t Ligt achter je en het heeft je gemaakt tot wie je nu bent.
Ik ga ook en ik ben niet bang om het uit te spreken. Als een gesprek er op komt, met gelijk wie, dan vertel ik dat ik naar een psychologe ga.
Ik voel me niet mislukt, ik voel me niet minderwaardig, ik had gewoon wat hulp nodig om te snappen waar het nu eigenlijk allemaal om gaat.
En het heeft me zo hard geholpen, dat ik het ook aan iedereen die het wil horen aanraad. er is inderdaad niets verhelderender dan eens een totaal vreemde op een blik op je gedachtegang te gunnen.
bedankt om dit te delen, alleen zo kunnen we het taboe verbreken!
Een deur die ik al een jaar wil open stampen, maar niet durfde en daarom maar een jaar zweeg…
Ge hebt gij lef gij! :)
Ik ging ook een aantal jaartjes terug en het is nog steeds het beste wat ik ooit voor mezelf heb gedaan.
Ooit las ik ergens ‘rent yourself a sympathetic ear’.
En dat is precies wat jij gedaan hebt.
5 jaar psychoanalyse
7 jaar thuisgezeten, burn out, cvs, fibro, …
terug aan de slag deeltijds
die 5 jaar waren de beste van mijn leven, zooooveeeeel geleerd over mezelf !
nadien bekeken, de mooiste levenslessen
zolang je er maar de rest van je leven iets mee doet!
Lilith heeft weer groot gelijk!
Je hebt helemaal gelijk dat het vreemd is dat we ons minder schamen over onze fysieke tekortkomingen dan over onze mentale. We zouden ons tout court nergens over moeten schamen.
Vroeger dacht ik daar anders over. Ik dacht dat mensen die hulp nodig hadden, zwak waren, en niet genoeg probeerden. Ik had een slecht voorbeeld gekregen en dacht dat het altijd zo was.
Tot ikzelf er ook helemaal door zat. Oververmoeid, futloos, piekerend. Of ik het eigenlijk allemaal wel kon, die veelheid van dingen die op me afkwamen. Ik heb niet zo heel lang getwijfeld. Het is een psychiater/gedragstherapeut geworden. Pillen wou ik absoluut niet nemen, maar de twee gesprekken die ik heb gehad, waren voldoende. Ik smeet er alles uit. In recordtempo, want ik had alles opgeschreven en geanalyseerd. Hij zei wat ik wilde horen: dat ik het zou kunnen, zelf, dat die pillen niet nodig waren. Ik zou liegen als ik zei dat het toen vanzelf ging, maar het beterde. Nu sta ik er weer. Op sommige dagen nog altijd moe, een beetje in de war, maar ik kan weer genieten.
Toch ben ik helemaal niet openhartig. Behalve mijn partner weet niemand dat ik hulp nodig had. Er zijn mensen die daar anders tegenaan kijken dan ik nu. Ik was vroeger ook zo. Ik heb geen nood aan mensen die me zwak vinden, of mislukt.
Maar ik vind het straf dat jij het kan en ik ben blij dat de reacties hier uitsluitend positief zijn.
ik zou wel eens willen gaan, al voel ik niet meteen een reden, maar gewoon omdat ik denk dat het me kan helpen om mezelf beter te leren kennen en misschien het beste in mezelf naar boven te halen, ook de dingen waarvan ik niet wist dat ik ze in me had. Ik raad veel mensen aan om professionele hulp in te roepen als ze het moeilijk hebben en ik krijg inderdaad vaak het antwoord dat de drempel zo hoog is. Nochtans ziet een vreemde zoveel meer dan een bekende. Veel succes!
jouw stukje zet me aan om ook terug de stap te zetten. Toen ik mama werd van een zorgenkindje ben ik ook goed geholpen door mijn klankbord, een dame die ik al van daarvoor kende en net omdat ze mijn voorgeschiedenis al wat meehad bleek ze goud waard in dat moeilijke eerste jaar. Haar objectieve kijk op de zaak heeftme geholpen om alles wat ih juiste persepctief te zien. En ik denk dat ik dat mss nu ook opnieuw nodig heb, iemand die me een spiegel voorhoudt en me terug op de juiste weg zet.
Ik ben ook naar een therapeut geweest. Tijdens mijn eerste zwangerschap waren er heel veel onzekerheden in mijn leven en ik kon het niet meer aan. Ik was sowieso een vrij nerveus persoon, maar deze angstaanvallen waren van een heel andere orde. Zeeën vol gehuild, niet meer in staat te werken. Dan therapie gestart en antidepressiva genomen vanaf de bevalling en na bevalling er weer langzaam bovenop gekomen. Mij nooit zo eenzaam gevoeld als tijdens de zwangerschap “want alles verliep toch goed”? tja, maar in het hoofd liep het helemaal mis, alleen leek niemand dat te begrijpen.
Tijdens mijn tweede zwangerschap opnieuw zware angstaanvallen gehad, nochtans waren die onzekerheden weg, en ditmaal antidepressiva genomen vanaf week 16 en op tijd afgebouwd naar bevalling toe om nadien weer op te startn. Alles is supergoed verlopen, k ben bevallen op 30 mei 2012 van een gezonde zoon.
k Heb heel diep gezeten, moeilijk uit te leggen hoe diep eigenlijk , maar k ben er veel sterker uit gekomen. En inderdaad superblij dat ik de moed heb gehad naar een neutraal iemand te stappen die niet veroordeelt maar juist kader schept waardoor ik het beter begrijp. ik loop er niet mee te koop, maar schaamte ? Hell no!! En als mijn kinderen ergens mee zitten dan hoop ik dat ze mij in vertrouwen nemen en eventueel psychologische hulp zoeken, waarom niet?
Nog dit: Antidepressiva zijn misschien niet altijd een optie, maar waren hier zeker aan de orde, therapeut bevestigde dit. Inmiddels kan ik opnieuw denken aan afbouwen dus ik spring er niet lichtzinnig mee om, maar als t nodig is, is t nodig. Ook hier : geen schaamte.
Knap dat jij er ook over durft schrijven en effectief, het is niet altijd rozengeur en maneschijn.
Hier nog zo’n (superfijn ;-)) persoon die ook al een tijdje naar de psychologe gaat als het wat minder gaat. Iedereen zou dat moeten doen!
dank u, dank u, dank u!!!
Merci Lilith, dat jij daarover schrijft zal veel mensen het beter helpen begrijpen.
Oh eindelijk, menselijkheid! Moedig van je om er over te schrijven en inderdaad: er zijn er veel meer dan we denken. Het is een normale reactie van mensen die horen van een ander zijn problemen om over die van uzelf te beginnen, dus ik ga het hier ook even ongegeneerd doen. Of toch de vragen waar ik mee zit even op tafel gooien…
Ik vraag mij de laatste tijd vaak af hoe dat gaat naar een therapeut gaan. Wie zijn die mensen? Waar kan je ze vinden? Ik vond het al retemoeilijk om aan een gewone huisdokter mijn problemen uit de doeken te doen. “Ik zou toch niet anders doen dan bleiten bij de mens, op zijne fauteuil. Wat heeft die daar aan?”, vraag ik mij af. Maar die zijn dat blijkbaar gewoon. Echt waar, ik ken er dus niks van, maar ik zou er graag meer over weten. Ik zou graag hebben dat we leefden in een maatschappij die ons makkelijker de hand reikt, dat er om elke hoek een therapeut is (net zoals we honderdduizend apothekers en dokters hebben, zo lijkt het wel) en dat we op elk moment van de dag wel bij iemand kunnen aankloppen om gewoon ons hart te luchten. Ik weet dat het bestaat, maar waar ik zou moeten beginnen zoeken, ’t is mij een raad.
Ik stel mij waarschijnlijk iets te veel vragen bij het gegeven, maar er is natuurlijk niemand die zegt wanneer het effectief tijd is om iemand op te zoeken. Wij verschillen daar allemaal zo hard in, de ene praat nooit, de andere huilt altijd, … Het is niet iets waarbij je met een simpele #dtv-tweet op Twitter een paar antwoorden krijgt die u voor u wel eens de oplossing zouden kunnen zijn.
Ik ga hier nog lang over kunnen doorgaan, ik denk er waarschijnlijk al te lang over na. Misschien moet ik er ook maar eens iets over schrijven. Maar merci, Lilith, merci. En goeie moed.
Oh eindelijk, menselijkheid! Moedig van je om er over te schrijven en inderdaad: er zijn er veel meer dan we denken. Het is een normale reactie van mensen die horen van een ander zijn problemen om over die van uzelf te beginnen, dus ik ga het hier ook even ongegeneerd doen. Of toch de vragen waar ik mee zit even op tafel gooien…
Ik vraag mij de laatste tijd vaak af hoe dat gaat naar een therapeut gaan. Wie zijn die mensen? Waar kan je ze vinden? Ik vond het al retemoeilijk om aan een gewone huisdokter mijn problemen uit de doeken te doen. “Ik zou toch niet anders doen dan bleiten bij de mens, op zijne fauteuil. Wat heeft die daar aan?”, vraag ik mij af. Maar die zijn dat blijkbaar gewoon. Echt waar, ik ken er dus niks van, maar ik zou er graag meer over weten. Ik zou graag hebben dat we leefden in een maatschappij die ons makkelijker de hand reikt, dat er om elke hoek een therapeut is (net zoals we honderdduizend apothekers en dokters hebben, zo lijkt het wel) en dat we op elk moment van de dag wel bij iemand kunnen aankloppen om gewoon ons hart te luchten. Ik weet dat het bestaat, maar waar ik zou moeten beginnen zoeken, ’t is mij een raad.
Ik stel mij waarschijnlijk iets te veel vragen bij het gegeven, maar er is natuurlijk niemand die zegt wanneer het effectief tijd is om iemand op te zoeken. Wij verschillen daar allemaal zo hard in, de ene praat nooit, de andere huilt altijd, … Het is niet iets waarbij je met een simpele #dtv-tweet op Twitter een paar antwoorden krijgt die u voor u wel eens de oplossing zouden kunnen zijn.
Ik ga hier nog lang over kunnen doorgaan, ik denk er waarschijnlijk al te lang over na. Misschien moet ik er ook maar eens iets over schrijven. Maar merci, Lilith, merci. En goeie moed.
Mooi stuk. Hopelijk helpt het velen zich minder freaky te voelen. Naar de fitness voor een gezond lijf of naar de therapeut: zelfzorg is ZO belangrijk. (en zou wat meer terugbetaald mogen worden, maar bon soit)
Maar dit vond ik een beetje spijtig: “Dat of pillen nemen”. So what als je even (of lang) de hulp van pillen nodig hebt? Wordt dat dan het nieuwe taboe? Praten mag, maar pillen…
Iedereen die hulp zoekt is moedig.
Ik vind het heel moedig dat je dit deelt. Ik loop al een tijdje met een onbestemd gevoel, ik voel me niet gelukkig en weet niet wat me gelukkig zou kunnen maken, al heb ik alle redenen om gelukkig te zijn. Het klinkt ook zo heftig dat gelukkig zijn, het hoogste goed. Misschien willen we het wel te hard, misschien is het te veel opgehemeld. En de suggestie kwam al, misschien moet je eens met iemand gaan praten, maar hoe iemand te vinden? gewoon in het telefoonboek, via-via en wat als die dan…
Ik schrik dat blijkbaar inderdaad veel mensen er nog niet voor durven uit te komen. Ik heb er nooit een geheim gemaakt, ook niet op de werkvloer ed. Het feit dat ik een jaar of vijf therapie en daarbinnenin ook drie opnames achter de rug heb, maken natuurlijk dat het ook wel een erg groot deel van mijn leven heeft uitgemaakt. Misschien kan ik het gemakkelijk, erover vertellen, omdat het bij mij in het verleden ligt. Ik kan dus zeggen dat ik er sterker ben uitgekomen blablabla. Maar iédere keer als ik eens iets liet vallen bij de medemens, bleek hij of zij ofwel zelf hulp te hebben gezocht, of anders wel zijn moeder/vader/broer/zus/beste vriend(in) en als het dat niet was, dan waren ze eigenlijk zelf al heel lang aan het twijfelen, maar durfden ze de stap niet te zetten ofzo.
Ik pleit ALTIJD voor het zoeken van hulp. Je hoeft niet totaal knock-out helemaal in de diepste der diepe putten te zitten om hulp te ‘mogen’ zoeken. Integendeel. Hoe sneller je actie onderneemt, hoe minder lang je in je ellende moet blijven zitten. Hoe groter de kans dat het allemaal helemaal goedkomt ook, zonder al te veel ‘restschade’.
Het is wél heel stoer van je, want de stap zetten is nooit gemakkelijk. Je moet iets doen dat je niet kent, en vooral het feit dat je je zwaktes moet gaan tonen, is voor velen een groot obstakel. Bovendien wordt er vaak ook meer van je verwacht dan alleen maar eventjes gaan wenen in die mens zijn stoel of alleen maar eventjes gaan vertellen hoe ellendig je leven wel is. En dat vraagt vaak veel energie en doorzettingsvermogen.
Succes ermee … En heel veel goeie moed!
Sinds enige tijd bezoek ook ik een psycholoog. Na een stukgelopen relatie voelde ik dat ik met vragen en onzekerheden zat waar ik zelf niet uitkwam. Niet dat ik meteen in een depressie zou wegzakken, maar ik wou toch eens een licht van buitenaf op mezelf laten schijnen. Vrienden zijn ook zeer waardevolle luisteraars, maar ze zijn niet objectief (gelukkig maar eigenlijk). Ook al het feit dat er iemand is die naar je luistert en je de juiste vragen stelt op het juiste moment, dat doet wel deugd.
Het enige minpunt: mijn financiële situatie is niet zo goed en een bezoek aan de psycholoog kost toch al gauw 45 euro per week, een flinke hap uit mijn maandelijks budget. Ik kan niet ontkennen dat dat toch een beetje pijn doet, hoezeer ik er ook mee geholpen ben. Ik ben tevreden van de psycholoog waar ik nu ben, maar ben toch van plan om de mogelijkheden van een cgg na te gaan. Heeft iemand daar ervaring mee?
Super. Zalig. zo schrijf je het en zo is het ook.
Soms is taboe overrated he, je merkt het zelf aan de comments.
Zeker in de huidige maatschappij heb ik het gevoel dat meer en meer mensen, vrienden of familieleden de hulp moeten inroepen van een therapeut die kan helpen om heel even de tijd te nemen om tot inzicht te komen. We hebben niet meer de luxe om tijdens het koeienmelken onze dag te overpeinzen of op ons erf de dilemma’s des leven uit te zoeken.
Ik heb zelf heel lang getwijfeld om in therapie te gaan na de onrechtvaardige dood van mijn mama, maar heb uiteindelijk de stap niet gezet. De enige reden daarvoor is dat ik die tijd goed kon praten met een vriendin die… vroeger therapeut was. Dus eigenlijk toch een beetje vals gespeeld.
En zo zie je maar weer dat een onderwerp waarvoor jij jezelf heel kwetsbaar hebt opgesteld, ongelooflijk geapprecieerd wordt. Omdat we ook maar mens zijn he.
Toch raar hoe gek het kan lopen. Hierboven gaan mensen in therapie omdat ze zwanger zijn en ik ging op zoek naar een luisterend oor omdat ik maar niet meer zwanger raakte na een miskraam.
Anyway: bedankt, meid, om zo de deur in te trappen en ons allemaal beter te doen voelen: het is geen ramp om hulp te zoeken wanneer je voelt dat je over je leven struikelt.
Ik zocht deze week mijn huisarts op om ook de stap naar een psycholoog te kunnen zetten. Toen ik haar vertelde dat zowel mama als ik, zij verloor pas haar man, ik mijn papa, van in het begin gezegd hadden dat we heel eerlijk zouden zijn en hulp zouden zoeken wanneer we het nodig vonden, vond de huisarts dit niet meer dan normaal. Zij dacht dat hier toch geen taboe meer over bestond. Ik heb haar dan toch maar even uitgelegd dat dit, onder andere op mijn werk, nog steeds voor heel veel mensen onbespreekbaar blijft, tot ze weten dat jij of iemand in je familie ook hulp zocht. Ik ben daarom blij dat jij er op je blog over schrijft en zo het wat meer bespreekbaar maakt voor heel wat mensen.
Hoe geweldig fijn, dit allemaal!
Mochten er nog vragen zijn: ik ben psycholoog/psychotherapeut! Wie mijn e-mailadres wil, kan Lilith mailen.
Om misverstanden te vermijden: ik wil geen mensen naar mijn privépraktijk lokken, want die heb ik niet. Ik werk enkel in een psychiatrisch ziekenhuis.
Ik volg al een jaar therapie, maar heb het amper durven toegeven. Uit schaamte. Uit angst voor het label “een psycholoog is voor watjes”. De laatste maanden voelde ik een ommekeer, dat ik iets wou doen aan het taboe. En toen las ik het artikel in De Standaard en jouw blogpost, dat was het zetje. Mijn therapie was zo verrijkend, één van de beste ervaringen uit mijn leven. Niets om over te schamen dus.
Et voila: http://madrina.wordpress.com/2013/02/07/dag-stempel-dag-taboe/
Merci Lilith!
Geweldig goe gezegd!