Er zijn zo van die plaatsen waar je voor het eerst in je leven komt en denkt: “Waarom heeft niemand mij hier in godsnaam over verteld?!“. In mijn geval waarschijnlijk om me tegen mezelf te beschermen, want als ik iets tof vind dan vind ik het ECHT! WEL! TOF! en is de kans groot dat ik er vanaf dat moment elke week naartoe wil. Minstens. Zo ook met de zelfplukboerderij bij ons in de buurt. Waar wij vandaag voor het eerst kwamen en waar ik direct wilde blijven slapen. En wonen. En alle groenten aaien en namen geven als Serge en Jerome.

Het kan voor een deel met het fantastisch mooie nazomerweer te maken hebben, maar hoe hard genieten blijkt dat wel niet zeg, met een kruiwagen het veld opgaan en daar je eigen verse groenten trekken, uit de grond sleuren of -in het geval van de fluweelzachte gele frambozen- met de zachtste hand die je ter beschikking hebt aaiplukken. Je betaalt wat je plukt, en overal op het veld staan bordjes met informatie en of de groenten in kwestie op dit moment plukklaar zijn of niet. Al een chance, want ik ben zo iemand die geen boontjes van pastinaken kan onderscheiden als er geen sticker van de Albert Heijn op kleeft.

Tot mijn spijt, trouwens, daarom vond ik het ook zo leuk om Dexter mee te nemen. In zijn kruiwagentje. In de hoop dat hij ooit wel een benul zal hebben van hoe tomaten groeien. De kans dat hij dat bij ons in de hof leert is namelijk compleet onbestaande, met twee ouders die aarde onder hun nagels compleet zum kotzen degoutant vinden. Als we iets mogen afleiden uit het aantal keer dat hij gisterennamiddag in zijn overenthousiasme bijna face first in het slijk der aarde verdween vond ook Dexter het een aangename ervaring. Ook al kijkt hij op dit plaatje eerder bedremmeld naar een puntpaprika, laat u vooral niks wijsmaken. Hij had er net aan gelikt ook. Allemaal bio, dus geen probleem, maar hij heeft het toch meer voor Nijntjekoeken, precies.

In elk geval: wij hadden een heerlijke namiddag op het veld, en keerden naar huis terug met tomaten, geweldig zoete aardbeien, gele frambozen, een pompoen, prei, paprika, aubergines, groene boontjes, en een courgette van meer dan twee kilogram, terwijl zo’n ding normaal vierhonderd gram weegt. De dingen die een mens voor heeft!

Gisterenavond roerde ik in een grote kom courgettensoep, een immense pot ratatouille en saus voor groentenlasagna van de weight watchers, en ik voelde me zo hard één met mezelf en de natuur en Melisandre uit Game of Thrones. Ik had zelfs weer zin om gezond te eten, geloof het of niet.

Want zelfgeplukt smaakt beter. *wijst*
Ik weet het, ik had copywriter moeten worden, ik.