“Ik wil het doen”, zei ik, “maar weet dat ik ooit bij jullie heb gegeten en dat niet bepaald memorabel vond”. Ik herinnerde me vaag een blauwe maandag, jaren geleden, waarop ik met Youri en mijn broer in een Colmar in de buurt van Gent was neergestreken. Geen idee waarom, maar de enige herinnering die ik eraan overhield zorgde er wel voor dat ik -bij het passeren aan om het even welke Colmar- vol medelijden en onbegrip naar de volle parkings keek. Arme schapen, zij wisten van niet beter, zoiets.

Ik werd gecontacteerd omdat Colmar vernieuwd is. Dat ik ondertussen zelf ook vernieuwd ben, door het op de wereld zetten van mijn eigen kind, zal er ook niet vreemd aan geweest zijn. Dat ik daardoor weet dat op restaurant gaan veranderd is van chillen en wijn drinken naar -“Dexter, stop met je frietjes op de grond te gooien“- een veel -“Pas op, je gaat uit je stoel glijden en je pijn doen“- zwaarder labeur -“Kijk nu, heel mama haar glas wijn kapot! Toch niet haar glas wijn he Dexter!“- dan ik me -“Dexter, stop daar nu eens mee!“- ooit had kunnen -“We gaan naar huis he. Het is genoeg nu!“- inbeelden.

Ik zei dus ja. Want er is niks mis met tweede kansen, en al helemaal niet als tweede kansen een reden zijn om op zondagmiddag met man en kind de voetjes onder tafel te mogen gaan schuiven.

Colmar Kortrijk ken ik van er duizenden keren langs te zijn gereden, en van de blauwe wagon die ernaast staat. Terwijl ik vol medelijden naar de volgestroomde parking keek keek ik al die jaren ook vol goesting naar de blauwe treinwagon: daarin mogen zitten om te eten, dat moest wel eens machtig zijn. Vast iets dat ik heb overgehouden aan mijn uitmuntende ervaringen met onze Belgische Spoorwegen.

Mijn kind blijkt er eentje van zijn moeder, want ook zijn ogen begonnen te blinken voor we binnen waren. En beseften dat onze gereserveerde plaatsen zich niet in de trein bevonden. Bummertje.
Daar waren we snel overheen toen we het buffet zagen.

Smakelijk uitziende voorgerechten en veel opties aan de ene kant, en een chocoladefontein en keuze uit nog een hoop andere desserts aan de andere kant. Het tweede dat ons opviel was dat Colmar mooi was geworden. En op geen duizend jaar deed denken aan die keer dat wij in een soort refter een deprimerend slaatje kregen voorgeschoteld. Wel leuke kleuren, scandinavisch aandoend design, veel plaats tussen de tafels. We kregen een tafel aan het raam, een kinderstoel, en een kleurplaat en kleurpotloodjes voor Dexter. Direct scoren, noemen ze dat bij ons.

Het systeem bij Colmar biedt drie opties: Express (hoofdgerecht en drankenbuffet), Liefhebbers (waarbij je naast het hoofdgerecht en drankenbuffet kiest voor of voorgerechtenbuffet of dessertbuffet) en Genieters (waarbij je alles ter beschikking krijgt). Youri en ik gingen voor Liefhebbers, hij dessert, ik voorgerechten, en Dexter voor het kindermenu. Het hoofdgerecht is à la carte, te kiezen uit een uitgebreid menu van op de grill of uit de oven. Aangezien de Dagen Zonder Vlees eraan kwamen (en vandaag beginnen, trouwens) ging ik voor filet pur met béarnaise, Youri voor de hamburger. Dexter voor frietjes met fishsticks. Ondertussen ontdekte zijn moeder de wijntap.

We kregen de vraag of het eten van Dexter eerst mocht komen, wat handig was, want zo werd ons eigen eten niet koud terwijl we dat van hem aan het snijden waren. Goede punten.

Daarna kregen we onze eigen maaltijden. De porties waren royaal, mijn steak was erg lekker, net als de saus, de hamburger van Youri was oke maar wel eerder zwaar, Dexter smulde zich een eind weg, maar had achteraf ook nog zin in de “polling” (lees: pudding) die zijn vader van het dessertbuffet meebracht. Ondertussen dronk zijn moeder nog een glas wijn. Dat had ze wel verdiend.

Op het einde mocht Dexter ook nog met een jeton proberen om iets te pakken met een grijparm, en was hij zotcontent met zijn spiegel in de vorm van een vlinder. Kind content, moeder content. Een vlinder jong. Een roze. <3

Conclusie na een middag Colmar: we hebben echt oke gegeten, zowel à la carte als van het buffet. Zeer redelijke prijs, vonden wij, als je weet dat je er je drank bij krijgt (ook wijn, ja!), en kindjes eten aan 6,95 euro, en op woensdag zelfs aan 3,95, terwijl ze er wel al hun drankjes, desserts en een geschenk bijkrijgen. Wij zouden zelf ook toegekomen zijn met Express, qua volume, maar het buffet is wel leuk om doen. Op het gemak gegeten, ook, want hoewel het hier een kindvriendelijk restaurant betreft en er heel wat jonge gezinnen aten hadden we niet de indruk dat we op een binnenspeeltuin zaten, maar was het tegelijk ook niet erg toen Dexter van vermoeidheid begon te kriepen. Very chill. Eerlijk is eerlijk: niet meteen een plek waar wij tijdens ons kinderloos bestaan naartoe waren gekomen, maar nu dat niet meer bestaat wel een plek waar ze ons nog gaan terugzien. Misschien mogen we dan wel eens in de trein. <3