Acht weken Flo: over luide baby’s en nieuwsbrieven die er geen zijn

flo_achtweken

“Twee dingen”, zei ik tegen de kinderarts terwijl ik de buggy met een tukkende Flo gezwind naast haar bureau parkeerde: “U heeft ons niet van honderd meter ver horen aankomen, en ik heb het volgehouden tot ze zeven en een halve week oud was voor ik haar aan u ben komen voorstellen.” De dokter moest lachen, en ik ook. Het is een bijzonder mooie dag als het moment is aangebroken waarover je ooit radeloos huilend “MAAR OOIT GAAN WE HIERMEE KUNNEN LACHEN!!” hebt gezegd. Want zie: ook om extreme huilbaby’s en de hopeloosheid die ermee gepaard gaat kun je dus ooit lachen. Als er maar genoeg tijd en boterhammen overheen gaan dan kun je volgens mij overal om lachen.

Een bezoek aan dokter kinderarts drong zich evenwel ook deze keer op, omdat Flo last heeft van krampen, soms van bijzonder venijnige. Doordat we het bij haar broer hebben moeten uitzweten ziet ons parcours er deze keer anders uit, zonder tripjes naar osteopaten en winkels vol dingen die toch niet helpen en waarvan we dat nu dus al weten. Er is al enkele keren van voeding veranderd, maar dat haalt even veel/weinig uit als de vorige keer, en dus bracht ik voor de zekerheid toch maar eens een bezoek aan de kinderarts. Dezelfde kinderarts die ons door de eerste maanden van Dexter sleurde door te luisteren en samen met ons te wensen dat het snel zou beteren. Meer kon ook zij niet doen, maar er zijn weinig mensen die in die periode meer voor ons hebben gedaan dan zij. Eeuwig respect dus.

Ze luisterde weer, bevestigde wat ik al dacht (dat ik de afgelopen weken exact had gedaan wat zij me zou hebben aangeraden, en dus alle stappen had doorlopen die maar gezet konden worden), en ik vertrok met de wetenschap dat de tijd er weer over moet gaan en ik mezelf niet kan verwijten niet voldoende te hebben geprobeerd. Meer moet dat soms niet zijn, of kan dat soms niet zijn, weet ik ondertussen

IMG_7935

“Na Dexter is alles relatief zeker voor jullie?” vragen mensen mij soms, maar dat valt tegen. Het is niet omdat je ooit zwaar verbrand bent geweest dat een blaar geen pijn meer kan doen, zo blijkt. Als ik moe ben, en mijn kleuter is lastig, en ik krijg mijn hysterisch huilende dochter maar niet getroost omdat ze krampen heeft/ zwaar geconstipeerd is/ een sprongetje doormaakt, dan denk ik eigenlijk nooit “Chill, want het is niet zo extreem als de eerste keer”. Tegelijk blijven de paniekaanvallen die ik na enkele weken onophoudelijk huilen bij Dexter had tot op heden uit. Er blijkt een vat kalmte in mij te zitten dat ik in de tijd van Dexter maar niet aangeboord kreeg, maar de kans dat iemand mijn manier van moederen ooit met het zenboeddhisme zal vergelijken blijft bijzonder klein. Misschien heeft dat ook te maken met het feit dat ze bijzonder luid en indrukwekkend kan wenen, onze Flo. Een vermoeden dat werd bevestigd toen onze kinderarts fijntjes opmerkte dat wij wel “zeer luide baby’s maken”. Niet een wedstrijd die ik per se wilde winnen, maar kom, een medaille is een medaille.

Aandachtige lezers hebben ondertussen al opgemerkt dat ik geen maandelijkse nieuwsbrief heb geschreven toen Flo een maand oud was. Bezorgde lezers hebben zelfs al laten weten dat ze dat maar jammer vinden voor Flo, en ermee inzitten dat zij me dat ooit kwalijk zal nemen, onder de hashtag ocharmedatkiendje. Ik ben zelf niet zo van de “als uw broer dat krijgt dan gij ook”-cultuur (zie ook: borstvoeding), dus dat is al het probleem niet. Ge kunt uw kindjes allebei graag zien zonder exact hetzelfde te doen, ben ik van mening. Dus neen, er komt deze keer geen perfect getimede maandelijkse nieuwsbrief met een lieflijke aanspreking en een schoon slot, vrees ik. Mocht ze daar evenwel ooit haar beklag over doen gooi ik volgende zaken op tafel: een linkerlichaamshelft die al een week of twee pijn doet van het vele dragen, sussen en rondlopen op krampenmomentjes. Een hoofd dat wazig is van de gebroken nachten. Een kapsel dat op niks trekt omdat ik geen tijd heb om naar de kapper te gaan, laat staan om mijn uitgroei bij te kleuren. En een hart dat elke dag vol is van hoe geweldig leuk en schoon en fantastisch ik mijn dochter en haar broer vind, en dat daardoor soms ontploft van algehele dankbaarheid.

Ha, en gullie maar denken dat ik gevoelloos was geworden.

THINK. AGAIN.

Reacties

  1. Sarah Van Leuven

    Na genoeg tijd en boterhammen kan ik ondertussen lachen met de sleutelbeenbreuk van mijn dochter tijdens de geboorte, de bijhorende verlamming en de maandenlange driewekelijkse bezoeken aan de kine en het geween van Ruthje tijdens de dagelijkse oefeningen terwijl er een hangerige, peuterige Noor beteuterd stond toe te kijken naar alle aandacht voor kleine zus en alle commentaar van mensen die vonden dat ze ’t beter konden. Na twee dochters geef ik je helemaal gelijk, van de kleinste heb ik ook minder foto’s (minder tijd he ;-) ), en ook dat zorgt voor commentaar langs alle kanten. Nooit gedacht dat een moederhart groot genoeg was om de liefde te verdelen, maar het kan, jong :-)

  2. Het is een echte cutie! Krampjes horen er jammer genoeg bij maar komt wel goed. De lacht maakt ontzettend veel goed

  3. Het is soms wat op het enge af, hoe hard ik jouw verhalen herken. Joanna had veeeeel krampen en huilde veeeeeel (maar niet zoals Dexter), Ellie had veel krampen en huilde veel (met aanzienlijk minder e’s dus). Met Joanna ging ik van kinderarts naar osteopaat naar wonderdokter naar kinderarts. Ik wist niet waar gekropen van wanhoop. Met Ellie ging ik 2 keer naar de kinderarts en trok ik voor de rest mijn plan, wetende dat alles beter wordt met tijd en boterhammen. Ik gaf haar gewoon vanaf het begin koemelkvrije melk (Novarice, stinkeeeen), zodat ik niet terug in het “we zitten aan melk nummer 5” scenario belandde. Krampen en constipatie: check. Ik maak gewoon kinderen met moeilijke darmen die er heel lang over doen om deftig te leren kakken (sorry, zo is het nu eenmaal :-)). En kijk, ze is bijna 7 maanden en de vrolijkste baby ooit. Kaka doen blijft soms moeilijk maar huilen doet ze bijna nooit meer. Echt waar, wij zijn gealarmeerd als het kind langer dan een minuut echt huilt :-)
    En neen, een zen-mama zal ik nooit ofte nimmer zijn. Er moeten er van soorten zijn, zegt mijn oma altijd.
    Binnen 8 weken is het alweer zo anders! Benieuwd!

  4. Kalamity K

    Ik heb het babyboek van mijn dochter VOLLEDIG ingevuld, met fotootjes en kaarten en haarlokken en verhalen en de hele reutemeteut. In dat van de zoon staan nauwelijks zeven zinnen. En het is een tweeling! HOE GA IK DAT UITLEGGEN LATER?? #badmothersunite

  5. Ik kan je gerust stellen: het babyalbum van mijn oudste broer is ook veel meer gevuld dan het mijne en nee, ik neem dat mijn moeder niet kwalijk. Dat zal bij jullie dus ook wel meevallen ;-) Die foto’s zijn weer om te smelten hé, ik kan uren naar Flo’s ogen kijken <3

  6. Noémie

    Oeps, ook ik had gereageerd op een foto op Instagram dat uw Flo misschien zou zeggen: ‘En ik dan?’
    Eerlijk, komt meer vanuit de insteek dat ik ze zelf graag las (van Dexter) en waarschijnlijk graag zou lezen (van Flo) en niet zozeer vanuit orthopedagogische bezorgdheid voor uw dochter. :-)
    Ik ben zelf het 2de kind met weinig tot geen foto’s in het kinderalbum en met een moeder die pertinent weigerde om ‘een boekje’ bij te houden over inkomsten/uitgaven bij kind 1/kind 2.
    Zeker ook van plan om dit zo te doen met mijn tien maanden oude dochter en haar toekomstige broer of zus (‘als God het belieft’).
    Niettemin zie ik het uw mooie en bijdehandse dochter wel vragen, als ze zowel beschaamd als stiekem vol trots uw blog leest… ‘Maar allée, waar zijn mijn nieuwsbrieven?’, of ‘Yes, ik heb geen nieuwsbrieven en gij wel, bleiterke’ (tegen Dexter).
    Het zal altijd iets zijn, zeker. :-)
    Enne, zo’n update is al even leuk om te lezen hoor!

    1. Haha, het heeft ook niet alleen met tijdsgebrek te maken hoor, ik was ook een beetje bang om in herhaling te vallen, denk ik. Maar er volgen zeker nog updates, alleen niet zo regelmatig als destijds. :)

  7. Had ik dit maar gelezen toen ik na Zeven Week Zoon besloot de borstvoeding stop te zetten, terwijl mijn dochter er zes maanden kreeg. Zoveel nutteloos schuldgevoel over gehad. Een jaar later werd hij trouwens om de haverklap ziek – de ideale voedingsbodem voor een nieuw rondje schuldig voelen. Want het lag vast aan de kunstvoeding. Dat het toeval kon zijn, dat kwam nauwelijks bij me op.

    Verder is wat je meemaakt ontzettend herkenbaar. Je wil alles doen om dat huilen te stoppen (ook al is het geen huilbaby – op zo’n oorverdovend moment speelt dat niet altijd zo’n grote rol) en je hebt het gevoel dat je faalt. Het is pas als ze zes zijn en eigenhandig een knikkerbaan van Hubelino in elkaar zetten , dat je ineens beseft dat je eigenlijk helemaal niet faalde! Dat het goedgekomen is, al bij al!

    Verder wil ik toch nog opmerken dat Flo een enorm schattige baby is, en ze blijft hard op Dexter lijken vind ik. Hopelijk gunt ze jullie ook wat rust. En anders kom je ’t hier maar van je afschrijven. (Kan zoiets? Geen idee. Maar het helpt je misschien wel om je even tot een volwassen publiek te kunnen richten?)

  8. Hier hebben ze ook niet allemaal hetzelfde gekregen hoor. Troost U. Zelfs met grote verschillen. Ik heb er die geen borstvoeding gekregen hebben terwijl de jongste tot elf maanden kreeg. En er zijn er van wie ik duizenden foto’s heb en er is één die amper op foto’s staat. Geen idee hoe dat komt :-(. Van twee kinderen heb ik een boekje vol gekribbeld en bij sommige met moeite tien zinnen.
    Zit er maar niet mee.
    Luide baby’s. Ja. Hier ook. En nog…altijd luid. Hoe vaak ik moet zeggen: ‘Roep niet zo!’. Voor mij is dat bijna roepen.
    En wat een schatje ziet Flo eruit. Om op te eten. Pas op. Nu wil je ze opeten. Later heb je daar spijt van ;-).
    Je kindje krijgt liefde en een warm nest en dat is het allerbelangrijkste.

  9. Ik probeer het mijn jongens elke dag opnieuw bij te brengen dat comparison the thief of joy is. Een echte pinterestmoeder ikke :-) Geen makkelijke opdracht zenne, maar denk dat je kroost zich in de nabije toekomst eerder zorgen zal maken over het aantal snoepjes dat ze elk krijgen, dan over het aantal nieuwsbrieven. :-)

  10. Amai, als ik voor alle vier mijn zonen zou moeten onthouden wat de ene kreeg om de anderen niet teleur te stellen… fulltime job er bij dan.
    Wees gerust: als ze zelf vinden dat het niet kan, laten ze dat wel weten. En zoals Ineken schrijft: dat gaat eerder over de grootte van het zakje chips, of een aperitiefje mét of zonder alcohol dan over brieven en foto’s ;)

  11. Haha, “onder de hashtag ocharmedatkiendje” :-)

    Ik duim dat haar krampen snel voorbij zijn! En ook: hoera voor luisterende en ondersteunende dokters!

  12. Zij

    Ik duim en gun het jou en haar zo, dat de krampjes gauw verleden tijd mogen zijn!

    By the way.. want een knapperdje!

  13. Wel gek dat lezers zoiets ‘eisen’. Wat een dotje trouwens! Hier geen huilbaby, maar een baby die niet langer dan 2 uur wil slapen. Nooit gedacht dat moeder zo fantastisch zijn en hoe komt het dat ik ng recht sta?

  14. “junder doen dat goed” misschien wordt dat wel te weinig gezegd want het opkweken van zo’n klein patatje dat is een groot werk of het nu een eerste, tweede of derde of vierde is, ze moeten allemaal eten krijgen en een verse broek nu en dan. Ik veronderstel dat elke moeder doet wat ze in haar marge heeft en of dat nu een wekelijkse column in de krant is of nu en dan een postje over hoe het gaat, dat maakt in feite niet uit. De liefde spat van het scherm!

  15. Kathleen

    Hopelijk minderen haar krampjes snel. Ik heb toch echt vaak gedacht dat dat een fout in het menselijke lichaam is.. dat veel kleine baby’s zo moeten afzien.

    En jouw kapsel mag dan misschien niet geweldig zijn momenteel (ik ken je niet irl dus ik weet niet of het waar is) maar Flo haar kapsel maakt dat wel dubbel en dik goed he :) wat een ZALIG cool haar zeg! En daaronder zo’n lief gezichtje. Echt een mooike..

  16. Wat een kind met uitstraling :). Mooi hoor ! Al die dingen er omheen maken toch niet uit? Geniet maar van de dochter en de zoon en heel veel moed voor de moeilijke momenten.

  17. Eerste van alles: rot, zeg, dat jullie nieuwe dochter krampen heeft. Wat je zegt, is absoluut waar (en goeie reminder hashtag 1): het is niet omdat je een keer eerder zwaar verbrand bent…
    In het kader daarvan hoop ik dat je tijd vindt steun bij je therapeut te halen.

    Reminder hashtag 2: aandacht (noch tijd, noch geld) zijn recht evenredig verdeeld. Zo slaagde mijn moeder erin de ‘mijn’ van de standaardvragen over kleur ogen, haarkleur etc te doorkrabben en te vervangen door ‘zijn, dat van mijn broer. In mijn eigen foto-album, kon het nog erger. Kwaad dat ik was als puber daarvoor. Anderzijds zijn er alleen van mij zoveel baby-foto’s gemaakt.

    Idem nu ik zelf een kind heb dat ik bijlange niet geef wat ik zou willen, maar dat het ook maar blijmoedig moet doen met de beschikbare tijd, ruimte, energie en aandacht. In de hoop op a-chagin’ times. Schuldgevoel vind ik niet nodig, maar een reminder helpt me daarbij. Dank!

  18. Toevallige voorbijganger

    Met het risico om in de goede-raad-maar-been-There-done-that-doesnt-Work-categorie te vallen: is t voor uw linker lichaamshelft en je dochter mss leuk om eens een goede draagdoek te proberen?

  19. Sarah

    Hihi, “een medaille is een medaille”, #lilithforthewin. Elke keer opnieuw tover je een lach op mijn gezicht. Straffe madam, jij! Ik duim mee dat die vervelende krampen snel over gaan (zowel voor schattige Flo, als voor jullie (oren)). En ook: #herkenbaar voor luide baby’s maken :-).

  20. Gewoon veel bewondering voor wat je doet. Hoe je dat doet, is je eigen keuze en daar moet iedereen maar gewoon veel respect voor hebben!

  21. Waarschijnlijk heb je deze optie al afgevinkt van het lijstje met mogelijkheden, maar ik wil het toch nog maar eens aankaarten.
    Wij hadden hetzelfde probleem met jongste zoon. Bleek een koemelk-intollerantie te zijn. Das iets wat je niet ziet in het bloed, dat merk je alleen maar als je een tijdje een strikt koemelkvrij dieet volgt. Bij ons na 3w dieet van zowel de zoon als ik (ha ja, ik ook, borstvoeding) en de krampjes waren weg! Nu is onze jongste 22 maanden en wij volgen nog steeds dat dieet. So far so good…

  22. Tom

    :-) Het kan hard gaan, I know, wij hebben onze jongste ook vol Infacol gekapt (en dat hielp echt)…Komt helemaal goed!

  23. Valentijn

    Ach, bij een tweede doe je sowieso heel wat minder van die dingen. Minder foto’s nemen, minder updates, nieuwsbrieven en andere dingen. Want nog veel minder tijd en zin en soms meer dan dubbel zo vermoeiend, van één naar twee.

Reageer zelf

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

You may use these HTML tags and attributes: <a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <s> <strike> <strong>