“U heeft toch niet echt gedacht dat het aan u lag?“.
“Natuurlijk heb ik dat gedacht. U wilt niet weten wat ik allemaal heb gedacht“.
De kinderarts keek me aan met een mooi afgemixte mengeling van begrip en compassie.
“Wat jammer dat u dat heeft moeten denken.”
En ik weet het best. Sinds Flo er is weet ik het allemaal nog veel beter, dat er geen twee kinderen gelijk zijn en dat een ander zijn ouderschapservaring met die van jou vergelijken nergens op slaat. Elke keer als ik iemand hoorde zeggen dat ze de babytijd ge-wel-dig vond gingen er messen door mij heen, ooit. Ik vond de babytijd van Dexter een van de ergste ervaringen uit mijn leven. Omdat mensen me verzekerden dat alle baby’s nu eenmaal huilden en ik daardoor ging geloven dat ik simpelweg niet opgebouwd was uit materiaal dat moederen mogelijk maakte. Dat ik misschien minder goed tegen huilende baby’s kon. Dat ik zwakker was dan andere moeders die het wel aankonden en glimlachend met hun baby’s in de buggy over straat liepen, in plaats van dat ze zin hadden om in foetushouding op de grond te liggen wachten tot het voorbij was, dat eeuwige en steeds opnieuw beginnende gekrijs waarvoor geen oorzaak werd gevonden.
Een kennis met een hele makkelijke baby zei ooit dat ze heel goed tegen huilende baby’s kon, dat dat haar nu eens echt niks deed. En daar stond ik dan weer, met mijn amper verwerkte postnatale depressie als een bewijs van teergevoeligheid op mijn CV. Me in stilte af te vragen of het gewoon dat was, dat ik simpelweg niet goed tegen huilende baby’s kon en er dus gewoon misschien beter geen had gekregen. Waardoor ik me dan weer schuldig begon te voelen omdat ik zo lichtvoetig en naïef aan het hele babyavontuur was begonnen. Ondertussen weet ik dat er huilende baby’s zijn en huilende baby’s. Dat wist ik toen ook, maar die avond was het gewoon niet wat ik wilde horen.
En nu is Flo er. Volgende week al zes behoorlijk fantastische maanden. Zes maanden die voorbij zijn gevlogen, terwijl de eerste zes maanden van Dexter jaren leken te duren.
Flo, die sinds de dag dat ze er ineens was opgetrokken lijkt uit zonnestralen. Ze had even wat last van krampjes, wat me deed beseffen dat er een groot misverstand bestaat over ouders van huilbaby’s. Een misverstand dat ik de laatste maanden regelmatig op mijn pad vond: “Jullie hebben al zoveel meegemaakt, nu wordt alles een makkie“. Wel. Tijdens de paar moeilijke dagen (en het waren zelfs geen dagen maar namiddagen, als ik eerlijk ben) besefte ik dat het net het tegenovergestelde is. Ik heb minder draagkracht dan andere ouders. Ik heb in de eerste maanden met Dexter zoveel gehuil doorstaan dat mijn emmer nog steeds vol zit. Misschien wel voor altijd.
Een huiluurtje van Flo bracht direct weer paniek met zich mee die niet evenredig was met de situatie die zich aandiende. Dat ik het niet zou kunnen stoppen. Dat het weer begonnen was. Dat ik er zo geen zin meer in had, ook. Een posttraumatische stress-stoornis, zei mijn psychologe ooit. En ik denk echt dat ik reageer op een huilende baby als een Vietnamveteraan flipt op onverwachte geluiden. Alle alarmen aan. Code rood. Wat een ongelooflijk geluk dus, dat Flo zo goed als nooit niet vrolijk is.
Ik moet daar niet onnozel over doen, en ik wil het ook niet met de mantel der liefde bedekken en doen alsof je zo’n dingen vergeet: tot nu toe was voor Flo zorgen zowat honderd keer simpeler als voor Dexter zorgen, destijds. Alles is makkelijker. Flo’s aanwezigheid en de manieren waarop ze het een walk in the park voor ons maakt doet ons nu nog een keer beseffen hoe vreselijk dat eerste jaar met Dexter was. Ik hou niet zo van terugkijken, maar als ik terugkijk, dan is dat met nog grotere ogen dan voor Flo. Dat wij dat overleefd hebben. Als koppel, als mens. Dat ik er niet met meer blutsen en builen ben uitgekomen. Dat we zoveel pech gehad hebben ook. Natuurlijk niet in vergelijking met mensen met een kindje dat echt ziek is. Dat was tegelijk mijn grootste frustratie dat eerste jaar en het grootste cadeau: Dexter had niks, dus kon er niks aan gedaan worden. Nu ben ik blij dat hij, behalve dat hij zeer gevoelig is, “niks heeft”. Zelfs geen lactose-intolerantie. Helemaal niks dat kan verklaren waarom hij non-stop moord en brand heeft gekrijst in zijn eerste maanden.
Net zoals niks kan verklaren waarom Flo altijd blij is. Het ligt niet aan ons, dat weet ik na zes maanden Flo nog beter dan ervoor. Wij maken geen malcontente kindjes (zoals ik in de eerste maanden met Dexter dacht), en ook geen altijd contente (zoals ik had kunnen denken als Flo mijn eerste was geweest). Ze kunnen niet meer van elkaar verschillen, die twee van ons, op het eerste zicht. Maar ze vinden elkaar wel geweldig, en dat maakt mij dan weer geweldig content.
De komst van Dexter gaf me het gevoel dat ik niet gemaakt was om een kindje te hebben, de komst van Flo geeft me het gevoel dat er niet veel dingen simpeler zijn dan dat. De waarheid ligt ergens in het midden, zoals dat altijd gaat. Maar ik ben zo blij dat ik nog eens de kans heb gekregen om mezelf tegen te spreken. Ik heb alles gedacht, toen Dexter er net was, maar geen enkel moment dat ik een bijzonder geschikte moeder was.
Om dat te geloven moest ik nog eens durven springen, en ik ben elke dag ongelooflijk dankbaar dat iets in mij dat nog heeft gedurfd.
Gelukkige halve verjaardag, lieve Flo.
Het lijkt alsof je er altijd al was, en tegelijk moet ik elke dag een paar keer met mijn ogen knipperen omdat ik niet kan geloven dat je er bent.
Dikke zoen,
je mama
😘! Jouw eerlijkheid bezorgt me kippenvel. Ik ken je niet Maar ik vind je een prachtige madam!
wat moooooi! en wat een schoon conclusies. geeft een mens moed 😊 ik kan me gelukkig geen huilbaby voorstellen, moet om ziek van te worden zijn. zo blij dat je nu een ander ervaring hebt. proficiat kleine flo❤️
☺😄😄
Met een krop in de keel zit ik hier te lezen. Zo herkenbaar. Al was het bij ons net omgekeerd. Bij baby 1 ging alles (bijna) voor niks. Bij baby 2 was (weer bijna) alles een strijd. Mijn emmer zit ook behoorlijk vol wat betreft babyhuilen en ik vermoed dat dat nooit echt zal overgaan.
Tijdens de zwaarste periodes met baby 2 dacht ik vaak: we hebben gewoon geluk gehad met baby 2, wij/ik zijn/ben hier niet voor gemaakt. Dit komt nooit goed. En hoewel het gelukkig wel is goedgekomen, toch heeft die periode mijn zelfvertrouwen geen deugd gedaan.
Ik heb er wel veel uit geleerd, maar vooral ook dit: pas op met goede raad (maar net zo goed met horroverhalen) voor toekomstige en prille mama’s. Nuance, begrip en vooral ruimte om eerlijk te mogen vertellen hoe het met hen is, dat heeft iedere mama nodig. En dan durf ik al eens door te verwijzen naar jouw blog, omdat die boven alles verfrissend eerlijk en genuanceerd blijft.
Blijven schrijven, Kelly, en vooral: blijven genieten van die prachtige kinders!
Hoe mooi is dit, Kelly? Op eender welke foto ziet Flo er ook altijd content uit. En goed dat broer en zus zo goed matchen!
Ik ben blij dat dit jullie na de huibaby gegund is!!
Ik heb het geluk gehad dat ik vanaf de eerste seconde superhard van het moederschap heb kunnen genieten. Vanaf de geboorte, weliswaar. Want tijdens de zwangerschap van mijn zoon (de oudste) heb ik me zo’n zorgen gemaakt over of ik dat zou wel kunnen, of ik mijn kereltje wel graag genoeg zou zien, of ik dat plan om mama te worden niet wel heel impulsief had uitgevoerd enz. Ik had ook teveel boeken gelezen in de trant van “hoe het echt is om mama te zijn”. Tot hij in mijn armen lag. Ik herinner me nog dat ik dacht: als ik al die tijd had geweten dat hij het was, zo’n prachtig wondermooi kereltje, dan had ik me geen second zorgen gemaakt. Echt wel de roze-wolk ervaring dus (wat niet wegneemt dat ik als kersverse mama ook tranen met tuiten heb gelaten omdat ik zo verschrikkelijk moe was, of omdat de borstvoeding in het begin zo stroef liep).
Bij de zwangerschap van zus heb ik van bij het begin tegen mezelf gezegd: ik lees NIETS meer. En ik ga me geen zorgen meer maken over “ga ik haar wel even graag kunnen zien als mijn zoon” enz. Ik ga gewoon meegolven en zien wat komt. Het verschil wat bevalling betreft, was enorm. Bij zoon vond ik dat ze veel te voortvarend waren: ik had epidurale gekregen (ik viel net niet flauw van de pijn, en moest het zelfs niet eens zelf vragen: ze stelden het zelf voor!), ik voelde mijn weeën niet en had zoveel schrik voor het moederschap dat nu echt nog maar een paar uur van me verwijderd lag, dat ik toen ze me naar het verloskwartier rolden iets riep in de trant van: ‘maar neen, ik ben helemaal nog niet klaar om te bevallen’.
Bij Kate was ik – ik had ook een andere kinesist die me heel erg veel vertrouwen in mijn eigen lichaam/pijngrenzen gaf – de rust zelve. De vroedvrouw dacht dat ze zich van kamer vergist had, omdat ik er niet eens uitzag als iemand in arbeid. Ik kon echt tussen de pijn door van ‘pijnvrij eilandje’ naar ‘pijnvrij eilandje’ ademen, zo voelde dat. Een heel vreemd gevoel van controle, alsof er een oeroude natuurkracht geheel aan mijn zijde stond. Raar hé, maar zo herinner ik het me écht. Ze zeggen dat angst en stress de weeën afremmen, en dat is toch ook hoe ik het ervaren heb.
Enfin, een lang verhaal om te zeggen: het waren toch ook twee compleet verschillende ervaringen :-).
Veel plezier met jullie walk in the park! gr, Ann
Ik moet er een beetje van huilen, zo mooi.
Jouw verhaal en het mijne hadden gewoon copy-paste kunnen zijn. Buiten dat nummer twee bij ons een zoon was en geen dochter. Zoon twee had/heeft wel wat gezondheidsproblemen en nóg was het makkelijker dan die eerste zoon…
Baby-gehuil kan, 10 jaar na mijn eerste bevalling, nog steeds als een cirkelzaag door mijn hoofd gaan.
Elk jaar dat ze groter worden, die zoons van mij, zie ik ze liever en liever. 10 jaar verder in het moederschap kan ik ze wel oppeuzelen van liefde als ik ze zie in de zetel liggen, op een stoel zitten, eenders wat…..
Ik wens je nog veel peuzelgenot!
Wat ben je toch een geweldige schrijf-STER! Ookal heb ik zelf nog geen kinderen, ik lees je stukken altijd met zoveel plezier. Straf hoe eerlijk je kan zijn over je eigen gevoeligheden, dat maakt je een sterke madame om naar op te kijken!
Oh, dankjewel! <3
Schoon! Gelijkaardige zaken hier, behalve dat de eerste, hoewel ook huilbaby, niet van het kaliber was als Dexter en dat de tweede wel (veel) meer krampen had dan enkele namiddagen. Ze heeft er 4 maanden veel last van gehad, maar niet in de mate van haar grote zus. En toch, inderdaad, ik kan écht niet tegen huilende baby’s. Dat herken ik heel hard. Meteen alarmbellen, paniek, niet weten wat doen en gewoon willen dat het stopt. Terwijl nummer twee echt niet zo erg was als nummer 1. Was Ellie er eerst geweest, ik had dat huilen allicht allemaal meer kunnen relativeren. Want ze is ook extréém vrolijk, soms op het belachelijke af :-) Maar beide zwangerschaps”verloven” vond ik zwaar: de eerste omwille van het gigantisch vele huilen, de tweede omwille van het redelijk vele huilen in combinatie met een oververmoeide kleuter die maar halve dagen school aankon. Damn. Maar we hebben het allemaal overleefd en Ellie is intussen al meer dan 10 maanden en elke dag wat minder baby. Oef! ;-)
Geniet van je 2 mooie kindjes!!
PS: Joanna, de ex-huilbaby, is ook érg gevoelig. Aan vanalles en nog wat maar vooral aan lawaai…
Ik ben zoooo blij voor je!
Mijn oudste zoontje was dan wel geen huibaby, maar vergeleken met ons dochtertje dat nu bijna een jaar is was hij een gigantische boze baby. Ook hier is nummer twee gemaakt van zonneschijn, van het moment dat ze haar ogen opendoet tot ze gaat slapen. Toch gek hoe twee kindjes uit dezelfde buik totaal anders kunnen zijn, maar ook hier zien ze elkaar doodgraag.
Wij hadden een ‘redelijk makkelijke’ baby, maar ik vond die eerste maanden met veel krampen en reflux en weinig slapen overdzg toch zwaar. Ik vind het nu, nu Oskar 15 maanden is, echter met momenten nog veel zwaarder. Wij zitten met een enorm moeilijke eter – waarvan de dokter bij K&G deze week duidelijk aangaf dat het een stuk onze eigen schuld is. Daarbij is de peuterpuberteit hier ook al begonnen, met driftbuien, hoofd bonken en altijd zijn goesting willen krijgen. En ik zie dan natuurlijk alleen mazr brave kindjes rond mij die alleen maar luisteren en lachen. Ik denk dat het ouderschap voor mij nooit a walk in the park gaat zijn.
Dat van de post-traumatische stressstoornis herken ik. Wij hadden geen huilbaby, maar wel een uk die ’s nachts NIET wou slapen. Overdag de contentste baby ever, ’s nachts een duiveltje in het klein. Nu acht jaar later slaat mijn hart nog steeds enkele tellen over als ik haar hoor roepen/huilen en heb ik het heel moeilijk om redelijk te reageren.
Ook hier voor een groot stuk heel herkenbaar. Al hadden wij geen kind dat onophoudelijk huilde voor ongekende redenen maar een kind dat niet sliep, of toch niet langer dan 2 uren aan een stuk. Na 3,5 jaar constant onderbroken nachten waren ook wij op en gebroken. De wallen onder mijn ogen waren in vierkante meter uit te drukken. Pas toen beterde het, en kwamen ook wij weer heel langzaam aan boven water. Maar zelfs nu, 10 jaar later, ben ik nog hypergevoelig voor slaaptekort. Een gebroken nacht en ik voel me weer meteen als toen. Zijn slaapdagboek kan ik nog steeds niet terugzien zonder teruggecatapulteerd te worden in de tijd en me weer zo uitgeput, radeloos en eenzaam te voelen.
Ik heb al 1000 keer gedacht “had ik deze blog maar gehad 16 jaar geleden”
Het is raar maar voor mij is het zelfs nu nog zalf voor mijn moederziel. Het lag niet aan mij, het lag niet aan haar, het lag aan niemand. Het was gewoon zo, pech. Ik ben en was niet alleen, al voelde het toen heel hard van wel. Ik ben er lang van overtuigd geweest dat ik geen geschikt moeder materiaal was en heb het dan ook niet meer aangedurfd.
Ik ben dankbaar voor je uitleg dat dit best een post-traumatische stressstoornis kan zijn. Ik had zo’n vermoeden maar vond dat er mensen zijn met veel ergere problemen om deze “term” te mogen “verdienen” .
Ik zou hier nog zoveel willen typen maar het komt allemaal op hetzelfde neer. Bedankt voor deze post en de vele andere posts die, daar ben ik zeker van, al veel mensen een hart onder de riem hebben gestoken.
Volgens mij kan jij niet alleen blogboeken schrijven maar ook andere ;) (hint)
Maar eerst genieten van die fantastische kinderen van jou!
Blijkt dat het er niet toe doet wat een PTSS veroorzaakt, je kunt het net zo goed hebben van schrikken van een spin als van een tijd in een concentratiekamp, bij wijze van spreken. Het effect kan soms hetzelfde zijn. En ik hou het in mijn hoofd, na alle reacties op deze post, van die boeken. ;)
Zegt gij eigenlijk ook tegen andere ouders “Courage”? Ik betrap me er op dat ik alle versbakken ouders moed wil inspreken. Ik ga er precies van uit dat iedereen door de hel gaat. Het idee van een baby die stilletjes in haar park ligt te spelen is echt onbestaande. Volgens mij zijn dat legendes uit een parallel universum.
Ik denk het soms maar zeg het nooit. Al moet ik zeggen dat ik het sinds Flo er is minder denk, omdat ik nu weet dat je ook echt kan “genieten”. TERWIJL IK DAT WOORD ZO HEB GEHAAT HE MAAT. ;)
Met een dikke krop in de keel heb ik net je tekst gelezen… Zo herkenbaar! Vooral de twijfels over mijn capaciteiten als moeder, de (goedbedoelde) raad van iedereen die niet konden begrijpen wat de hel was waar ik inzat en de emmer die bij mij na zeven jaar nog steeds vol zit … Mijn tweede is net zoals flo van in het begin een vrolijke mie waardoor ik gelukkig nu wat meer vertrouwen begin te krijgen in mijn moeder-zijn ( ze is nu drie) en begin te geloven dat mijn kind niet door mij zo ongelukkig was. Bedankt voor je eerlijke Posts.
Je blogpost doet me veel deugd. Mijn zoontje is net 1 geworden en we hebben een heel zwaar jaar achter de rug. Ik denk nog steeds vaak dat ik niet gemaakt ben voor het moederschap en dat we alleen heel lastige huilbaby’s op de wereld kunnen zetten. Ik heb door je post weer wat hoop gekregen dat dit niet perse zo hoeft te zijn..
Krop in de keel. Ook ik heb Me maanden onzeker, angstig en nerveus gevoeld. En vooral: Alleen. Want geen enkele moeder had mij al ooit verteld hoe moeilijk het kan zijn. Ik dacht dat ik zwak was. Tot ik jouw blog vond en steun vond in de mamagroepje op fb. Mijn dochter werd steeds minder baby en ik steeds meer moeder. Maar het verlangen naar baby 2 is er niet. Ik denk dat eentje traumatisch genoeg was voor mij ;-) bedankt voor je schrijven, wij moeders moeten opener en begripvoller zijn voor elkaar!
Ik zit momenteel midden in babycrises en vraag me af: wat zijn de technieken om de dag door te komen als die precies uit alleen maar gekrijs lijkt te bestaan? Hoe slaag je er in om niet helemaal overspannen of te geraken? Het is alsof ik constant op de toppen van mijn tenen loop en angstig afwacht totdat de hel terug losbreekt.
Goh, dat is eigenlijk ook een blogpost waard. Af en toe eens uit handen geven, als dat kan. Al is het om een uurtje even weg te kunnen gaan en geen gehuil te horen. Ken je the happiest baby on the block, het boek van Dr. Karp? Dat heeft mij wel geholpen om mijn ontroostbare baby een beetje te troosten, soms. Heel veel courage!
Momenteel 39 weken zwanger en met een mengeling van hoop en angst aan het afwachten of kind2 het tegenovergestelde wordt van kind1 (=hoop) of net niet (=angst). Jouw Flo-posts en -Instagramfoto’s doen me altijd weer een beetje neigen naar het eerste. *Zei ze met een bang hartje*
Ik wens het je zo hard toe, een zonnekindje. :)
Whaw… mooi geschreven! En wat een fenomeen toch, zo’n huilbaby?! Hier gelukkig vrolijke baby’s, maar niettemin ook de intense twijfel of ik wel geschikt moedermateriaal was, maar met hulp dat toch ook weer op de rails gekregen.
Ik ken koppels die meteen die les geleerd hebben toen ze een tweeling kregen waarvan de ene een zeer moeilijke baby was en de andere een zeer makkelijke. Dat zijn dus tweelingen waarvan beiden totaal andere karakters hebben. Het ligt dus echt niet aan de ouders of de opvoeding (alleszins niet altijd).
Ik vind het heel moedig van je dat je toch voor een tweede bent gegaan, ook al heb je zo afgezien met je eerste. Ik dacht vroeger altijd dat ik minstens twee kinderen zou krijgen, maar ik kan het na mijn eerste gewoon niet meer. De depressies, de migraines, de (jarenlange) slapeloze nachten,… Veel mensen zeggen me “jamaar, de tweede kan evengoed veel makkelijker zijn” maar ik durf het gewoon niet riskeren. Ik hou met hart en ziel van mijn dochter, en ben heel blij met wat ik heb, en heel dankbaar. Ik denk zelfs dat als ik een tweede zou krijgen dat net zoals jouw Flo een zonnebaby blijkt te zijn, dat er weer zoveel van vroeger zou terugkomen dat ik dan weer zou lopen huilen :p Ik kan je post-traumatische reactie heel goed begrijpen.
Onze Flo wordt volgende week ook zes maand. Bij haar geboorte kreeg ik jouw blog voorgeschoteld met de woorden “die kreeg vier dagen geleden ook een Flo”. Ik volg hier sindsdien hondstrouw al je posts en vind het tegelijk vreemd en leuk om over “Flo” te lezen die ook Flootje kadootje en Floki heet bij jullie en even oud is en ook zo mooi ;)
Onze Flo is ook een blije, gemakkelijke baby. Maar ze is onze eerste. En door verhalen als de jouwe (en de reacties erop) krijg ik net een beetje schrik voor een tweede, want o my, zoveel geluk kunnen we toch geen twee keer hebben?!
Haha, great minds enal! Leve de Flokies. <3
Een nieuwe meelezer (ik heb al heel ver terug gelezen, wat een prachtige blog!!!), wil toch even reageren. Deze post raakt me. Ik ben momenteel zwanger van nummer 2, nummer 1 was een makkelijke baby. Soms is een mens toch al eens benauwd over wat er gaat komen. Door deze verhalen te delen weten andere moeders dat ze niet alleen zijn, heel waardevol…
Liefs,
Spot on. Ik heb me zelden zo miserabel en eenzaam gevoeld als dat eerste half jaar met mijn huilbaby. En ik heb me zelden zo gelukkig gevoeld als de eerste zes maanden met mijn engelachtige tweede baby.
Dat!
Ik krijg er kippenvel van…
Met een kleindochter van 6 weken in mijn armen komt ook de herinnering aan mijn huilbaby van 22 jaar geleden terug. Mijn jongste zoon…een boze baby, huilde hartverscheurend,dronk heel slecht en sliep bijzonder weinig. Een heel zware tijd! Gelukkig veranderde hij daarna in een vrolijke peuter en ging verder alles goed met hem! Mijn kleindochtertje is een blije en rustige baby! Oef! Je wenst het niemand toe…
Jouw eerlijkheid, ik hou er zo van. Dat mensen dan zeggen dat je al zoveel meegemaakt hebt en dat het nu dus wel een makkie zal zijn. Maar dat het net het tegenovergestelde is, dat is zo herkenbaar en zo waar. Maar ik durf het tegen zo weinig mensen uitspreken want dan word je toch maar vies bekeken. (Durf jij dat wel te zeggen buiten je intieme kring?) Ik zit hier te wenen terwijl ik het schrijf – want door nog bijkomende omstandigheden is die emmer van mij het afgelopen jaar echt overvol geworden, hij lijkt maar te blijven overlopen – omdat ik het zo herken en omdat je me zo kan raken met je posts, dankjewel daarvoor.
Ik zou liegen als ik zeg dat ik tegen mensen buiten mijn intieme kring makkelijk zeg hoe zwaar dingen zijn als ik er middenin zit. Als ik er was overheen ben lukt dat beter. Daarom hielp therapie bij mij. Omdat ik dan tegen een buitenstander kon en mocht zeggen hoe zwaar het was, elke week opnieuw. Ik hoop dat het snel betert voor jou, in elk geval, klinkt zwaar!
“Natuurlijk heb ik dat gedacht.” Ik heb nooit getwijfeld of ik wel moeder wou zijn, maar o jee, wat had mijn oudste mij hard doen twijfelen of ik wel moeder had mogen worden. Mij werd dan ook nog op zoveel impliciete manieren gezegd dat het wel aan mij moest liggen, zijn drinkproblemen en het eindeloze huilen dat volgde. Alleen al daarom ben ik o zo blij dat er een tweede kindje gekomen is, dat mij intussen al op duizenden manieren toonde dat het NIET MIJN SCHULD was. Elke keer dat je iets schrijft over Flo, denk ik “oef”. Oef, want je dochtertje is net als mijn jongste véél makkelijker. Oef, ik heb je geen blaasjes wijsgemaakt toen ik tijdens je zwangerschap dat soort geruststelling wou geven. Terugkijken op die eerste tijd bij de oudste blijft hard en ik blijf er altijd gevoelig voor, maar toch. Oef, oef oef.
Net zoals Romina zeg ik automatisch courage bij de proficiats, ik denk niet dat dat er ooit nog uit gaat. Ik had het zelf ook graag eens gehoord, dus waarom ook niet?
Wat mij posts over kleine D. zijn babytijd altijd opvalt, is dat ik ook toen al meelas, en duidelijk nooit beseft heb hoe zwaar dat er bij jullie is ingehakt. Is dat ook voor uzelf? Dat ge pas als het allemaal gedaan is beseft hoe erg en abnormaal het was, hoeveel zwaarder nog dan je op dat moment dacht. In elk geval is het ook zo met mijn eigen depressie gegaan, maar zelfs dus voor mij als meelezer hier.
Zeer goede opmerking! Ik denk dat het zo was, ja. Als ik dit soort posts tik betrap ik me ook vaak op de gedachte dat mensen die dicht bij ons stonden misschien gaan denken dat ik overdrijf, omdat ik het moment zelf niet hard heb geroepen en niet echt heb laten blijken hoe zwaar het was. Dus ja, absoluut. Ik ben iemand die maar zegt hoe wanhopig ze was als ze ‘was’ kan zeggen in plaats van ‘is’. Maar dat is bij al mijn blogposts zo, hoor. Ik blog meestal maar over iets dat ik al heb verwerkt, zelden als ik ergens midden in zit, want dan zie ik niet voldoende klaar en vind ik het te gevoelig en kwetsbaar.
Ik moet bijna wenen van herkenning!
Beste Kelly,
ik moet altijd geweldig blijten bij de laatste zinnen in de brieven aan u kinders.
Kunt gij stoppen met zo verdomd schoon te schrijven?
Dank u.
Mijn mannelijkheid.
Haha, beste compliment ooit. :)
*uw kinders
Radeloosheid, twijfels, gevoelens van falen, schuldgevoel, verdriet, angst, jaloezie ….een korte samenvatting van de overheersende emoties in die eerste maanden.
Als ik terugkijk op de verwerking van de huilbabyperiode zie ik veel overeenkomsten met een rouwproces. Ik heb die eerste levensmaanden effectief een plaats moeten geven. Ik ben kwaad en gefrustreerd geweest. Ik heb getreurd om het verlies van mijn “op voorhand ingebeelde kraamperiode”(als genieten van onze langverwachte baby). Bepaalde triggers wekten lang sterke emoties op (moeders met kersverse, rustig slapende baby’s op terras/restaurant etc).
In die moeilijke periode ben ik via de zoekterm “huilbaby” op jouw blog terechtgekomen en heb ik enorm veel gehad aan jouw eerlijke, oprechte, liefdevolle blogs over Dexter. Sindsdien ben ik een trouwe lezer. Ik wachtte, vermoedelijk met vele andere moeders van huilbaby’s, in spanning de komst van Flo af. Ik ben heel erg blij voor jouw dat je ervaring met Flo zo anders is en dat je kunt genieten van het moederschap.
En no matter what anderen mogen beweren…Ik ben ervan overtuigd dat geen enkele moeder intensief uren/dagen/maanden ontroostbaar en onverklaarbaar krijsen (ja krijsen, niet huilen) van haar meest kwetsbare en kostbaarste “bezit” zomaar even vlotjes kan doorstaan. Wie anders beweert heeft duidelijk geen huilbaby gehad! En ik denk dat alle “ervaringsdeskundigen” dit zullen beamen!
Zeer zeer herkenbaar, van dat rouwproces. Ik had me de kraamperiode met Dexter al niet makkelijk ingebeeld, maar ik had nooit kunnen vermoeden dat het nog veel zwaarder zou worden. En ja, dat piekte zo hard. Dat het bij anderen zo makkelijk leek, en bij mij zo’n hel was bij momenten.
Wat fijn dat je toch iets aan mijn stukjes hebt gehad. :)
Mooi en eerlijk stuk.
Ergens schrijf je dat je je afvroeg ‘of je niet gewoon slecht tegen huilende baby’s kon’. Daarover zou je je schuldiger hebben gevoeld dan wanneer Dexter ook objectief gezien een ontzettend moeilijke baby was. Wel, ik kan echt zeggen dat ik slecht tegen huilende baby’s kan. Ik had een makkelijke dochter en een iets moeilijker zoon (maar nog altijd een eitje in vergelijking met Dexter) en ik werd na vijf minuten huilen telkens al ambetant. Ik verzette me daar natuurlijk wel tegen, probeerde mijn gedrag daar niet door te laten beïnvloeden, maar dat was niet altijd evident. Ik heb mezelf niet gemaakt, anders had ik me zo gemaakt dat ik erg geduldig was en elke huilsessie fluitend doorstond. Maar ik zat (en zit) blijkbaar anders in elkaar.
Misschien waren er moeders geweest die rustiger bleven onder Dexter, dat zou best kunnen. En misschien zijn er moeders die de krampjes van Flo heel erg pittig vonden, dat zou ook best kunnen. Maar jij was hun moeder en je deed wat je kon. Daar mag je trots op zijn, en ook op het feit dat je na Dexter toch nog eens zwanger werd. Dat is echt wel straf, vind ik. Maar kijk, Flo geeft je wel het gevoel dat je een goede moeder bent, en dat is je van harte gegund.
Ze lijkt trouwens nog altijd als twee druppels water op Dexter, vind ik. :-)
Keimooi geschreven, Kelly! Alweer :-) Het is je van harte gegund dat je zo geniet van Flo. En van Dexter. En van die andere man in huis ;-)
Wat ontzettend fijn dat je nu ook het tegenovergestelde mee kan maken. Dat zal je vast sterken in je vertrouwen in jezelf. Wat naar moet het zijn geweest met zo’n huilbaby, zeker als ze niks kunnen vinden waar hij last van heeft.
Ik volg je nog maar sinds Flo, maar wat heftige tijd met Dexter seg. En dat als je eerste baby. Ik begrijp helemaal dat je in code rood ga bij de zeldzame huiluurtje van Flo. Knappe, eerlijke post!
Ik krijg altijd kippenvel als ik jouw beschrijvingen lees van de moeilijke start met Dexter. En wat lijkt kleine Flo op haar grote broer! (qua uiterlijk, voor alle duidelijkheid).
Precies hetzelfde kind met roze kleren aan.
Mijn eerste zoontje was ook een vreselijke huilbaby en ik dacht echt dat ik de enige was die het huilen niet aankon omdat ik steeds te horen kreeg dat het normaal was dat baby’s huilden. Ik voelde mij gefaald omdat ik hem niet getroost kreeg. Ik hoorde hem echt overal wenen, zelfs als ik onder de douche stond en het eigenlijk gewoon het ruisen van het water was dat ik hoorde… Ik had het gevoel dat ik mezelf niet meer was en dat ik echt een foute beslissing gemaakt had om mama te worden. Het was vreselijk om van de onthaalmoeder te horen ‘dat hij nog altijd veel weende’ of nadien van de creche ‘amai mijn oren’, die uitspraken gingen recht door mijn hart want ik wist dat hij ongelukkig was maar wist niet wat ik eraan kon doen. Vanaf dat hij 18 maanden was beterde het en omdat het altijd al mijn droom was om meerdere kindjes te hebben begon ik toch na te denken over een tweede. En toen ontdekte ik jou blog en las ik zoveel verhalen van andere moeders die hetzelfde meemaakten en voelden. Langzaamaan kon ik het schuldgevoel beetje bij beetje achterlaten. Mijn tweede zoontje is nu 8 maanden en is net zoals Flo een super vrolijk kindje. Ook wat last van krampjes in het begin maar totaal niet te vergelijken met de eerste. Ik betrap mezelf er nog regelmatig op dat ik denk, wat als ik zo’n vrolijke baby als eerste gehad had? Maar ik prijs mezelf nu gewoon gelukkig dat alles goed gaat en heb hieruit geleerd dat je nooit alleen bent met je problemen. Duizendmaal dank!
Wat is de tijd gevlogen zeg! Wat heerlijk voor je Kelly dat Flo zo’n makkelijke baby is! Het is je echt gegund. Mijn dochter was ook een huilbaby. Ze is te vroeg geboren en vanaf het moment dat ze van het ziekenhuis naar huis kwam, huilde ze. Waarschijnlijk was ze overprikkeld. Na een maand ben ik haar gaan inbakeren en dat bracht rust. Nog steeds (nu zeven jaar later) vind ik het nog steeds heel moeilijk om foto’s van die huilperiode terug te zien. Het doet me zo’n pijn om haar zo te zien. Overprikkeld, oververmoeid…….
wat fijn dat jullie nu zo kunnen genieten van Flo, en ondertussen ook van Dexter !
Ik heb zelf – door heel andere omstandigheden – 17 jaar rondgelopen met niet-herkende PTSS, Vorige zomer is die diagnose dan eindelijk toch gesteld en heb ik therapie gevolgd, Faster EFT. Een tapping techniek waarbij de emotie wordt losgekoppeld van de gebeurtenis, zodat deze gevoelsmatig “neutraal” wordt in je hoofd. Faster EFT is een techniek die zowel verbaal als fysiek werkt, en voor mij heeft dit een enorm verschil gemaakt ! Eindelijk terug rust in m’n hoofd, geen paniek- of angstaanvallen meer, geen continu gepieker of herbeleving. Ik weet niet of jij iets doet om de PTSS weg te krijgen, en dat hoef je me ook niet te vertellen, maar het is echt niet nodig om ermee te blijven rondlopen.
Ik begrijp jou helemaal!!!! Ik denk meerdere mensen :-)
Mooi geschreven weer. Flo doet me denken aan mijn oudste. Ze was zo’n gemakkelijke, contente baby. Ik begreep amper waarom mensen het moederschap zo lastig vonden. Behalve borstvoeding ging het allemaal vanzelf. En ik sliep, ik sliep zoveel! Toen kreeg ik mijn tweede: een normale baby, niet eens een huilbaby, gewoon een normale baby die geregeld eens huilde en veel te vaak wakker was ’s nachts. Ik heb een jaar nodig gehad om daarvan te bekomen. Ik heb tonnen respect voor jullie, want een huilbaby overleven, als mens, als koppel, het is een topprestatie! Proficiat met jullie halfjarige cadeautje.
Ik ben het er helemaal mee eens, mooi om te lezen seg.
Een huilbaby hebben we niet gehad. Wel een gevoelige eerste baby, lees slechte slaper. Tot anderhalf jaar geduurd vooraleer hij doorsliep. Nu een tweede baby die na twee maanden al alleen kan inslapen en soms al doorslaapt. Wat zijn ze inderdaad verschillend die baby’s :-)
<3
Geen huilbaby volgens de definitie hier, maar wel ééntje die de eerste weken veel huilde en waar ik geen weg mee wist. Nu nog breekt mijn hart als ze weer in huilen uitbarst, maar ik kan er beter mee omgaan. Het zijn hier grijze wolken geweest, maar beetje bij beetje vinden we onze draai…