Op de foto: mijn zwangere buik, mijn zoon van toen bijna vier die geen idee had wat binnen twee dagen op hem af zou komen, mijn man die hoopte dat alles goed kwam. Met ons. Met de baby. Met iedereen.
Niet op de foto: hoe ik toch weer bang was dat het een huilbaby zou zijn. Mijn last minute angst over hoe ik dat vast niet nog eens aan zou kunnen. Mijn nieuwsgierigheid naar mijn dochter. Die Flo zou heten, maar dat wisten toen alleen Youri en ik. Mijn hoop dat ze zou blijven zitten tot na 29 februari, want zo’n schrikkelkind zijn, dat leek me toch minder leuk. De stress over hoe Dexter het allemaal zou ervaren.
Mijn kind wordt bijna twee.
Emo is keihard toegelaten.
Deze post maakt deel uit van de 40 dagen bloggen-challenge. Dit is dag 14/40.
Leuk om nog eens terug te blikken. Amélie is wel een schrikkelkindje geworden, ook al wou ik dat ook niet. Maar dat maakt haar gewoon nog specialer.
Ik volgde toen mee met hetzelfde projectje :-)
Totaal buiten de kwestie: niet te doen hoe Dexter ondertussen veranderd is!
En zie eens waar jullie nu staan alle vier…
Super leuke post <3 (en hoera voor Flo, binnenkort!!)
Een maand later was het aan mijn beurt! Het lijkt helemaal nog geen 2 jaar geleden! Alhoewel mijn frank mag gaan vallen aan het aantal keer dat “neen” (spreek uit als nein) passeert op een dag…
Wat een groot washok hebben jullie zeg! :-)
en ’t is super goedgekomen eh, met zo een schattige Flo…zelfs met 37 tantrums op een dag momenteel.
en ik zat toen ook keihard met benen gekruisd op 29 februari!