Het is iets geks, het moment waarop je gaat van “al een tijd op je voeding letten en niemand die iets ziet”, naar “bijna nergens meer kunnen komen zonder dat iemand vraagt of en hoe je bent afgevallen”. Zeven kilo minder blijkt voor mij de grens te zijn waarop heel wat mensen beginnen op te merken dat er wat gewicht af is. In het echte leven, en op foto’s.
Om het wat context te geven: die zeven kilo zorgden ervoor dat ik nu ongeveer op het laagste gewicht ben dat ik na mijn maagverkleining in 2006 wist te bereiken. Ik ging ooit nog wat lager, maar dat hield ik toen maar enkele weken vast, wat overigens normaal is. Je zakt doorgaans na een gastric bypass tot een bepaald gewicht, waarna je daarna tien procent van wat je in totaal afvalt weer bijkomt. Zo was het ook bij mij. Tien procent is vijf kilo. Door zwanger te zijn werd dat ergens tussen de vijftien en de twintig procent.
Doe daar weer zeven kilo af, en ik kom op een getal dat ik -als ik nu nog een kilo of drie af weet te vallen- niet meer heb gezien sinds ik een jaar of veertien was. Alleen al dat is een dingetje.
De laatste tijd kreeg ik dan ook een paar keer de vraag om meer te vertellen over mijn “dieet” en mijn sportschema. Die zeven kilo, die ben ik kwijt op negen maanden en een beetje. Geen snelheden waarvan je uit de bocht vliegt, wat al doet vermoeden dat -als er al een shortcut zou zijn- weinig mensen ervoor zouden kiezen wegens te traag.
Niet alleen dat, maar er is dus geen shortcut. Ik beroep me al maanden volledig op wat ik volgens mij al leerde bij de diëtiste toen ik negen was: dat je beter een appel eet dan een koek als je wilt vermageren, en dat bewegen een beetje kan helpen. Voor je gewicht dan, ik ontdekte dat de resultaten voor je hoofd wél wreed om over naar huis te schrijven zijn.
Deze keer neem ik bewust de langere weg, hoe frustrerend dat soms ook nog steeds kan zijn, waarover later meer. Stop dus met lezen als je op zoek bent naar een dieet om snel kilo’s te verliezen: ik ken er geen dat ik voldoende lang weet vol te houden om tevreden te zijn met het resultaat, en ik ben al meer dan dertig jaar aan het zoeken.
Ik moest van mezelf dan maar op zoek naar een andere manier om fitter en slanker te worden. Een gebrek aan kennis over voeding was het probleem alvast niet. Zo goed als iedereen heeft voldoende notie van voeding om te weten dat een zak chips minder gezond is dan een banaan. Vaak rijden mensen zich alsnog vast in die banaan, merk ik. Bananen mogen niet, te veel natuurlijke suikers, zeggen ze dan, terwijl ze voor de tv een zak chips opentrekken. Eerlijk waar: ik moet de eerste mens nog tegenkomen die dik is geworden van te veel bananen, of druiven, of ander fruit dat des duivels is. Volgens mij ligt het probleem echt niet daar. Ik weet alvast behoorlijk zeker dat ik geen 128 kilo woog door te veel fruit te eten.
Veel had te maken met wat ik nooit heb afgeleerd, ook niet na de maagverkleining: emo-eten. Eten om honderd redenen, maar zelden van de razende honger. Ook toen ik zeer weinig kon eten, en die emoties dus op een andere manier moest tackelen, bleek dat. Een boterham passeerde niet altijd. Witte wijn wel. (zie daar de reden dat heel wat mensen met een GBP een paar jaar later worstelen met een andere verslaving)
Dat ik nu aan het afvallen ben heeft deze keer tien keer meer te maken met wat er in mijn hoofd gebeurt, en minder met dingen niet mogen eten. Op een volwassen en intentionele manier omgaan met eten, dat was mij tot enkele maanden geleden volledig vreemd. Eten was wat me blij maakte, en vaak ook ongelukkig. Ik beloonde met eten, en ik strafte ook af met eten. Eten had veel te veel gewicht, pun intended. Wat sigaretten en alcohol waren geweest, was en is eten nog steeds: een manier om met de emoties om te gaan die bij een normaal leven horen. Dat besef heeft veel in gang gestoken.
Dat het niet een bepaalde voedselgroep was die ik volledig moest uitsluiten, maar iets anders: mijn neiging tot zelfhaat als het om eten gaat. De walging als ik een ijsje eet, of iets anders “ongezonds” dat ik nooit meer wilde eten.
De vreselijke harde woorden die ik tegen mezelf gebruikte als ik op een trouwfeest te veel van het dessertbuffet had genomen naar mijn goesting, waarna ik weken aan een stuk brol begon te eten omdat het mij “toch niet lukte”/”ik geen karakter had”/”nooit iets volhoud”.
Die patronen, die mochten eens doorbroken worden.
Ze maakten me te lang miserabel.
Ze leverden me het tegenovergestelde op van wat ik wilde.
Net zoals dat destijds bij alcohol was.
In een volgende blogpost ga ik u daar meer over vertellen.
Over hoe ik hulp zocht en vond.
Over hoe ik deze zomer elke week een ijsje at, en toch bleef afvallen.
Over hoe ik nu een dieet volg dat me zelfs toelaat om frieten van de frituur te halen als ik daar zin in heb.
Over wat ik dan wel doe, en wat niet meer.
Over hoe ik eerst leer om mezelf wat liever te zien, ook met mijn extra kilo’s. En hoe dat volgens mij de enige duurzame oplossing is.
Heb je nu al vragen? Deel ze dan in de reacties, dan probeer ik ze in die volgende post te beantwoorden.
Geen vragen, maar wel: goed joh! En zo waar denk ik, het komt vanuit het hoofd. Blij voor jou!
Het is inderdaad zo dat op bepaalde momenten in je gewichtsverlies mensen opeens vinden dat je enorm vermagerd bent. Al ruim 2 jaar bezig en bijna 50 kilo minder. Deze zomer vooral qua gewicht stabiel gebleven maar toch vinden de collega’s op school dat ik er nu nog scherper op sta dan in juni.
Hoi Hoi, Wat ben ik blij dit artikel te lezen. Eindelijk eens de waarheid en de enige echte dan ook. Topartikel waarvan ik hoop dat mensen beseffen dat er echt gewoon geen enkele andere manier is (althans toch niet op een normaal en gewoon leven zonder allerhande aandoeningen).
Dankjewel om dit te wereld in te sturen.
xxxAn
Alvast proficiat met het verlies van de kilo’s. ik ben al benieuwd naar de volgende blogpost en denk dat het vast een inspiratiebron voor velen zal kunnen zijn
Volgens mij ben jij mogelijks mijn tweelingzus! Wat je schrijft, is vaak wat ik ook ervaar. En deze struggles na de GBP… Been there, done that or still going on…ik wens mezelf ook die oplossing toe i.v.m. ‘emo-eten’. Erg benieuwd naar de volgende post. 🍀
Heel fijn om te lezen! Blij voor jou! Ik heb ook een gelijkaardig traject achter de rug: jarenlang ernstig overgewicht, talloze diëten met tijdelijk succes maar daarna het onvermijdelijke jojo-effect. De sleutel lag hier ook bij het aanpakken van het probleem bij de wortels nl het emo-eten en het veranderen van mindset. Ik heb hiervoor ook veel inspiratie gehaald uit de podcasts van the Life Coach School ( duizendmaal dank voor de fantastische tip 😊 )
Ik heb ook net mijn opleiding tot life coach afgerond en ben nu van plan om mijn eigen praktijk te starten waarin ik mensen wil begeleiden om duurzaam gewicht te verliezen door middel van voedingsadvies, bewegingsadvies en het vooral door het aanpakken van emo-eten en het veranderen van mindset!
Soms komt alles mooi samen 😊
Proficiat!
Ik ben deze zomer ook begonnen met een andere levensstijl, een dieet houd ik nooit vol en ik dacht altijd dat ik wel wist wat gezond eten was maar …. dat was niet waar! Nu ik kookboeken van Pascale Naessens, Sandra Bekkari, Claudia van avermaet, ….. gelezen heb en gezonde receptjes uitwissel met vriendinnen, heb ik er eindelijk notie van.
Ondertussen ook 7 kilo kwijt en de medemens begint het inderdaad nu ook op de merken!
Wat voor mij een echt succesnummer is; alle frisdrank schrappen voor altijd (ook de zero’s!) en veeeeel plat water drinken. Bruis enkel per uitzondering zelfs.
Organisatie is ook een sleutelwoord; echt werken met een weekmenu, boodschappenlijst en veel vers koken. Dat werkt. Plannen.
En elke week heb ik zeker 3 “cheatmaaltijden”, dan eet ik gewoon frietjes met vriendinnen mee of is er een feest waar ik de gewone maaltijden mee-eet. De enige uitzondering blijft frisdrank. Daar wil ik voor altijd vanaf.
En het gaat eigenlijk echt goed….. Al veel lekker gegeten en nog nooit honger gehad!
Maar ergens blijft er altijd die vraag in achterhoofd; zou het nu, na 30 jaar, eindelijk wel blijven duren? Ben ik nu vertrokken voor de rest van mijn leven? Ik hoop het zo…..
Heb jij dat ook?
Zooooo herkenbaar 😢 en wauw knap dat je er in slaagde! Benieuwd naar meer x you go girl!
Sinds donderdag ga ik terug naar de diëtiste.
Ik deed het na de bevalling van m’n oudste 10 jaar geleden ook en verloor er toen 20 op 6 maanden tijd.
Ik ben er van die 20 ongeveer terug 15 bij.
Ik WEET wat ik moet doen hé. Maar ik heb die stok achter deur nodig en iemand die me ideetjes geeft en iemand die me een boost geeft als ik goed bezig ben. En dat emo-eten en emo-drinken. Dat is inderdaad een dingetje hé… Moet maandag terug. Ben benieuwd…
Hier was 7 kg ook de magische grens waarop iedereen het opmerkte. Ondertussen ca 10 kg kwijt en veel spieren bij. Hier is sport en bewegen en vooral het plezier er in essentieel. Ik heb een jaar over die 10 kg gedaan en dat was helemaal ok. Wou ik het soms sneller? Tuurlijk. Maar nu voel ik dat de voor mij de enige duurzame manier was. Ik eet hier ook nog alles (niets is verboden !) en dat werkt voor mij echt. Ik worstel nog af en toe (sommige periodes dagelijks) met eten uit emotie, maar zoals je schreef : dat was niet zo ideaal, maar morgen is er weer een dag.
Wij zijn wo goed bezig ;-)
Heyoooo, hier nog zo’n (ex-)emo-eter! Ik ben lang genoeg niet tevreden genoeg geweest met hoe ik eruitzag en bij elke tegenslag kwam er wel wat te veel eten aan te pas. Sinds zo’n twee-drie jaar gebruik ik sporten als positieve uitlaatklep, i.p.v. eten als negatieve inlaatklep (oké, ik weet dat dat niet het tegengestelde is maar geweetwel). Mijn buik werd er platter van, en mijn hoofd rustiger. En eten, zelfs vettig, gesuikerd eten, moogt ge gerust als ge genoeg sport, heb ik ook ondervonden. Benieuwd naar jouw verhaal, dus, want ik denk dat er wel weer heel wat herkenbaars zal inzitten.
Amai, zo benieuwd hoe je stopt met emo-eten. Zoals gewenst een vraagje: hoe geraak je van je gewichtfixatie af? Dat getal zou niet zo’n issue moeten zijn, net zoals dat buikje maar het is het toch al jaren.
Tussen een moeder die veel bakt en een echtgenoot en kinderen waarvan de dingen die ze lusten niet vaak overlappen, viel ik te vaak terug op comfortfood. Waardoor gezonde, gebalanceerde maaltijden niet tof waren. Te veel enabler dus… maar nu met zijn allen naar de diëtiste gegaan en een knop omgedraaid. En ik kook nu meerdere groenten per avond. En we proberen meer beweging in te bouwen. We zijn nog niet lang bezig en nu moeten alle schoolse en buitenschoolse activiteiten terug opstarten. Ik snak naar het moment dat we terug in routine gaan zitten….
Ik besef heel goed dat ik aan emo-eten doe (al geleerd dat ik niet mag zeggen dat ik een emo-eter BEN), alleen nog geen idee hoe ik daar mee stop. Op fb zie ik regelmatig een workshop over emo-eten passeren van Stress Beweegt, het achtervolgt me! Maar is me nog nooit gelukt er te geraken. Al benieuwd naar je volgende blogpost!
Mijn vraag: hoe voel jij je als mensen je proficiat wensen wanneer je bent afgevallen?
Door niet zo aangename omstandigheden staat er 10 kg minder op mijn weegschaal.
Blijkbaar is dat een prestatie, iets goeds.
Terwijl ik gewoon van maat 40 naar maat 36 ben gegaan. Het was dus absoluut niet nodig in mijn ogen maar gewoon een gevolg van.
Nu moet ik hard in mezelf blijven geloven en mijn interne dialoog (minder van mij is beter) niet laten ontsporen.
Mijn dochter hoort die complimenten ook en ik wil niet dat zij denkt dat maat 36 beter, mooier, sterker,…. is dan maat 40 of 46.
Ik heb nog nooit weegschaal issues gehad en wil er nu ook geen krijgen
Misschien moeten we iets passender verzinnen dan: “proficiat” ?
Hallo spiegel, hallo Annelies. Alsof ik een beetje mn eigen verhaal lees(op de alcohol en sigaretten na dan want ik drink nooit en ik heb ook nooit gerookt). Maar dat emo eten…en dat slecht denken over jezelf… en het weeral maar moedeloos opgeven want ik kan toch niks volhouden en ik ben een mislukkeling. Ik kijk uit naar deel 2! En nu ga ik mij wat Cotton Candy druifjes eten se! :)
Heel benieuwd naar het vervolg! Ik ben ook heel geïnteresseerd hoe je dat gezond(er) koken/eten volhoudt met kleine kindjes of een partner die niet alles lust? Tips zijn allemaal welkom :)
Dit zinnetje maakt me heel nieuwsgierig naar wat meer uitleg erover: Ik ontdekte dat de resultaten voor je hoofd wél wreed om over naar huis te schrijven zijn.
Tx!
Ik heb al wel wat gelezen over mindful eten, en ik geloof ook wel dat hierin voor mij een uitweg te vinden is uit jarenlang jojo’en. Maar voorlopig lukt het mij niet om gewoontes te doorbreken. Ik kan wel op sommige momenten mindful eten, en bewust genieten terwijl ik heel zorgvuldig op een koekje knabbel, maar op andere momenten snak ik gewoon naar hersenloos een hele hoop whatever te eten terwijl ik pakweg de humo lees of een netflix serie kijk. Ik heb mezelf precies ergens aangeleerd dat eten en lezen/tv-kijken tegelijkertijd mijn ultieme vorm van ontspanning is, waar niks tegenop kan. Hoe kan ik die imprint uit mijn hersenen verwijderen? Ik hoop dat je daar ook mee geworsteld hebt en dat je een way out gevonden hebt.
Zo fijn dat je een manier hebt gevonden die voor je werkt en die er voor zorgt dat je je beter voelt. Ik ben er zelf nog steeds naar op zoek. Dat ik door gezondheidsproblemen niet kan sporten helpt daar natuurlijk niet bij. Dat ik omwille van diezelfde problemen overdag vaak alleen thuis ben en de neiging heb om mezelf met iets lekkers te troosten wanneer ik teveel pijn heb ook niet. Maar die klik maken en je niet meer schuldig voelen over wat je eet zou ongetwijfeld een groot verschil maken. Minder schuldgevoelens, meer rust in het hoofd en wie weet … misschien ook minder de neiging om mezelf te troosten met eten. Nu de schakelaar nog vinden.
Ik vind jou altijd mooi. Vergeet dat niet! <3
herkenbaar, veel …
maar wat ik nog mis in jouw verhaal, dat in het mijne wel een belangrijke rol speelt is SLAAP !
als ik te weinig slaap/rust, dan is dat emo-eten veel erger …
klinkt zo logisch en op vele avonden is dat eigenlijk makkelijk te verhelpen, gewoon gaan slapen dus, en toch … en toch …
Toen mensen aan mij zeiden “dat ik er goed uitzag” nadat ze hadden opgemerkt dat ik was vermagerd voelde ik me altijd slecht. En dan voelde ik me precies ook slecht omdat ik me daar slecht over voelde. Wreed toch hé complimenten krijgen :-D
Fijn te lezen dat je je goed voelt in je vel! Ik ben eigenlijk wel benieuwd of je elementen hebt meegenomen van de 5:2-levenswijze? Of heb je dat helemaal overboord gegooid? En indien overboord: hoe blik je daarop terug?
Goed bezig dus! Lees ik zo tussen de regels door. Ben erg benieuwd wat je doet en hoe je het hebt aangepakt. Ik ben er zelf ook weer even heel erg mee bezig nu, met dat eten en afvallen.
Wat fijn om te lezen! Hier trouwens ook een gigantisch grote emo-eter dus ik ben wel heel benieuwd naar het vervolg op deze blogpost. En toch ook wel een paar vragen: hoe vaak sport je dan? En inderdaad, wat Hilde vroeg: hoe zit het dan met dat 5:2 dieet? En als laatste: kan het zijn dat er hier een paar maanden terug ook een artikel van jouw hand over verscheen in de Feeling? Ik meen me dat te herinneren, maar kan dat nergens vinden. Dus mocht dat zo zijn, dan mag je de datum als je die nog weet meegeven ;-)
Juih en hoera voor jou ! Echt blij voor jou en fijn om te lezen. Ouder en wijzer worden heeft zoveel voordelen :-)
Ik ben ook herstart met het nieuwe schooljaar. Je bent een goede steun en inspiratie.
Ik moet nog wat zwangerschapskilo’s kwijt. Dus ik wacht vol spanning op je goede tips.
Moh gauw! Stief goed bezig, zeg! Je motiveert. ‘k Ga ook eens een effortke doen; -5kg zou al mooi zijn. Praktische vraag van mijnentwege : is je boezem ook wat kleiner geworden? (Dat vraag ik me af voor mezelf ;-)
Helemaal mee eens: een gezonde levensstijl is geen dieet. Het is een mindset. Op sommige dagen heb ik ‘m beet. Op andere dagen wil ik efkes zwelgen in zelfmedelijden en dan trek ik een zak chips open, ja. Mijn gewicht is nu een paar maanden stabiel en dat is al véél. Van dat emo-eten moet ik echt af, maar er wordt aan gewerkt :) Ben benieuwd naar jouw volgende post hierover!