lilith heeft een secuur kind gemaakt

Ik kan er met bewondering en ontroering naar zitten kijken, naar mijn eigen kind. Kind nummer twee, dat al van bij de geboorte duidelijk maakte dat ik niet moest denken dat ik alles in mijn leven kon plannen en voorspellen. In mijn hoofd plande ik voor een helse periode met huilbaby nummer twee. Ge hebt nooit twee dezelfde, aldus de volksmond, maar ik wist zeker dat dat voor mij niet zou tellen. Ik zat er compleet naast.

Nu, bijna vier jaar later, is zij het kind dat ons met verstomming slaat omdat ze geboren blijkt met een rugzak vol geduld. Iets waarover zowel haar moeder als haar broer niet lijken te beschikken, dus dat contrast is best bijzonder. Terwijl wij al na drie seconden gefrustreerd raken omdat dingen niet lukken, jassen en schoenen tegen de grond zwieren omdat die niet in een halve seconde dicht geraken, en creatieve werkjes aan de kant gooien omdat ze niet mooi genoeg zijn en alles te veel werk is, blijkt Flo zo secuur als ze groot is. Zeker van haar stuk. Overtuigd van zichzelf, ook. Flo kan het, en ze neemt er haar tijd voor.

Terwijl ik plaktattoo’s op mijn pols zet om mezelf eraan te herinneren dat ik niet zo door mijn dagen en leven mag sjezen en moet blijven ademen, heeft zij tijd. Met bakken. Herinnert ze me eraan dat tijd hebben een keuze is als een ander.

Haar schilderwerkjes en tekeningen doen me soms naar adem happen. Net als haar broer wil ze alles zelf doen, maar als het niet lukt, dan doet ze gewoon nog wat verder tot het wel lukt. Als ze een snoepje krijgt van iemand bewaart ze het voor later, iets dat ik nog nooit heb gedaan, en haar broer al zeker niet. Flo heeft geduld, en ze laat zich door niemand opjagen en ik geloof mijn ogen amper. Ik ken het niet. Hoe is dat mijn dochter, zelfs?

“Ik doe gewoon op mijn gemakje”, zegt ze dan met een overtuiging en wijsheid waar ik week van word.

Daar sta ik dan, met mijn sterren op mijn pols, geweldig veel van haar te leren.

Ze heeft geen idee, en alle tijd van de wereld.

Ik ben zo blij voor haar, en voor ons allemaal.

Reacties

  1. Wydoodt Virginie

    Wat is het mooi om tot deze inzichten te komen! Dit maakt jullie gezin zo uniek, het kunnen leren van elkaar, bewondering voor elkaar! Sowieso zullen er ook heel wat dingen zijn waarvan jullie kinderen denken, wow….
    Elkaar kunnen aanvullen, anders omgaan met situaties, dit is zo waardevol! Konden meer mensen dit maar zien! ❤

  2. superpa

    Het klinkt misschien raar maar ik zie Flo als de rëincarnatie van haar lieve oma’s welke zij nooit gekend heeft.

  3. Aude

    Vriendinnen zeiden mij eens dat ze de peutertijd lastig vinden omdat ze dan de kleine kantjes van zichzelf in hun kinderen ontdekten. Ik snapte dat maar niet, want mijn oudste heeft geen van mijn kleine kantjes geërfd (voorlopig). Hij is degene die zelf zijn jas aan een haakje hangt, (soms) spontaan opruimt voor hij aan tafel komt, de dingen graag georganiseerd en opgeruimd heeft. Hij doet spontaan dingen die ik op m’n 30ste pas geleerd heb te doen. Maar hij kan ook het soort stille donderwolk-moods hebben waar ik (de extraverte) bij mijn man helemaal gek van word. Mijn jongste daarentegen is nu 15 maanden en ik zie al dat ze he-le-maal de mama is (oh-oh). Kom maar op, kleine kantjes :-)

  4. Ik krijg tranen in mijn ogen om de reactie van (jouw?) superpa. Wie weet hé?
    En wat een schoon kind is Flo! In and out.

  5. Ma schoon!
    Freaks me a out a bit wel, dat je nooit weet wat voor kind je gaat krijgen (en of dat wel compatibel is met je eigen persoonlijkheid). Dat kan keihard in je voordeel óf in je nadeel spelen, nee? Soit, voorlopig heb ik met mijn twee zesmaanders hier nog niet al te veel problemen, zolang ze op tijd en stond hun eten krijgen. :)

  6. An

    Mooi geschreven! Hier ook zo een 3-jarige die een hele namiddag kan kleuren, knutselen en veel geduld heeft. Ze wil ook alles zelf doen (jas aan en dicht doen, helm zelf dicht doen,..) in tegenstelling tot oudere broer. Als oudere broer weer zijn frustraties uit door te schreeuwen/wenen, kan zij echt naar mij kijken, met haar ogen rollen en zeggen: “ik denk dat Sam moe is, mama”. En toch komen die 2 karakters vaak zo goed overeen (niet altijd hoor ;-) )

    En idd zo’n mooie hartverwarmende reactie van superpa!

  7. Moh zo mooi. Ik hoop voor Flo dat ze zo mag blijven en dat onze gejaagde, stresserende maatschappij haar niet zal veranderen.
    Bovendien heb je 2 prachtexemplaren van kinderen, ieder hun eigen kleine persoontje. Ik denk dat ze nog veel aan mekaar zullen hebben en jij ook aan hen. <3 Geniet ervan, ze worden zo snel groot :( Mijn 'baby' wordt over een dikke 2 maanden al 10 jaar…TIEN! Help!

  8. Fem

    Hoe mooi! Het hoeven niet altijd de ouders te zijn die de kinderen iets leren, omgekeerd is even waar en wat heb je dat prachtig neergeschreven :)

  9. Ikzelf heb dat ook wel en snap soms niet dat anderen zich zo kunnen opjagen in dingen.
    Maar hey, jullie hebben dan zeker een gave die wij niet hebben!

  10. Hilde

    Prachtig geschreven! En wat een prachtig kind is jullie Flo ook! We leren niet alleen aan onze kinderen, maar zeker ook van hen, schoon toch😍

  11. Meg

    Een van mijn boutades: “Wij denken dat we kinderen opvoeden, maar eigenlijk is het andersom”.

  12. Wauw hoe zalig is dat!
    Hoe ouder ik word, hoe meer ik leer van mijn kinderen. Het ontroert me soms hoe wijs ze zijn . Als kinderen hun ouders voordoen hoe het moet (of kan). Om dankbaar voor te zijn !

  13. Flunatje

    Oh zo’n lieve post <3 Geweldig zo leren van je kinderen! Dat is wat ik het leukste vindt aan mama zijn ;-)

Reageer zelf

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

You may use these HTML tags and attributes: <a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <s> <strike> <strong>