Omdat ik mij gisteren tijdens een ultieme poging om mijn boekhouding in orde te krijgen eventjes dreigde af te vragen waarom ik in godsnaam uit het knusse bedrijfsleven ben gestapt.
Het is onderhand een jaar geleden dat
- ik voor het laatst een loonfiche in mijn handen gestoken kreeg van I., de secretaresse
- iemand het nog in mijn bijzijn heeft gehad over targets, kadermeetings, kick-offs, incentives en SWOT-analyses, en daar niet eens de humor van inzag ook niet
- ik heb moeten bijleggen voor een truttig cadeau voor een geboorte of verjaardag
- ik mijn naam heb moeten schrijven tussen dertig andere namen en kusjes op een kaartje
- ik op dagelijkse basis moest aanhoren wat voor een toffe pee die Jehova toch wel was (really)
- iemand mij heeft gevraagd wat die tekst op mijn t-shirt eigenlijk wilde zeggen
- ik iemand heb horen vragen wat je moet doen als je computer vraagt om op “OK” te klikken
- ik iemand geringschattend heb horen doen over een top secret organogram/organigram
- ik voor het laatst heb gevraagd naar de zaakvoerder
- ik heb moeten fietsen of wandelen onder dwang bij wijze van bedrijfsuitstap
- iemand mij een onfrisse powerpointpresentatie van 87 pagina’s voorgeschoteld heeft in een duffe zaal van een duf hotel in een vreemde stad
- iemand heeft gecontroleerd of ik wel op tijd in en uit heb gelogd en niet te veel op internet surf
- ik iemand weeg watsers heb horen zeggen
- er altijd wel iemand de radio keihard moest zetten als Bob Sinclar voor de tienduizendste keer voorbijkwam
Het enige nadeel dat ik kan bedenken is dat ik nu moet wachten tot ik de reclameblaadjes van het Kruidvat effectief in de bus krijg om te weten dat ze zwembadjes/hogedrukreinigers/stofdoekjes verkopen. Maar hey, dat kan ik aan. I’m a big girl now.
Om de werkweek goed te beginnen staan de comments open voor andere random herinneringen aan het bedrijfsleven. En afgevingen op die kalle van de boekhouding. Make my day, lieve lezers. :)
Naast mij op ’t eiland zat een bazenpoeperke dat ’s morgens en ’s avonds een lift kreeg van ons afdelingshoofd (do I need to say more). Anyway, die maakte er een hobby van om dingen af te printen en dat papier als kladpapier te gebruiken. Gene zever, op een bepaald moment hebben we de stapel eens gemeten en er lag 1m20 aan kladpapier. Ben ik blij dat ik niet elke dag meer op die kerel z’n stapel kladpapier moet loeren. De fucker. En ik maar milieubewust naar ’t werk liggen komen en alles.
Of mensen die al hun mails afprinten en in mapjes steken. En dan ook echt elke mail. Nooit gesnapt, die dingen.
Ik heb zo iemand in de familie :aah:
Mijn laatste “werkweek” dateert van half 2004. En ik heb ze best wel gemist, die collega’s van me.
* Een brief moeten opstellen om te sturen naar iemand van een andere verdieping. Ipv gewoon op te staan en naar boven te gaan en het persoonlijk te zeggen.
* Dossiers 20 keer moeten kopiëren om ze aan mensen te geven die ze niet lezen.
ik weet nimeer juist hoeveel een mens gemiddeld van job veranderd in zijn leven maar ik heb op nog geen 4 jaar tijd al bij zeker 15 bedrijven gewerkt… oh boy oh boy oh boy!
‘k Had ooit een baas die in zijn mailbox teksten ontving die ik moest bewerken. Wat deed hij? Hij printte de teksten uit, en kwam die op papier naar mij brengen. Hij kon niet forwarden. :-S Toen ik hem op het bestaan van de forwardknop wees, zei hij dat ik maar naar zijn computer moest komen om het zelf naar mezelf te forwarden. Echt waar!
Een andere baas typte antwoorden op zijn mails in Word, printte die uit, en kwam die bladen samen met het mailadres van zijn correspondent naar mij brengen: of ik kon antwoorden op die mails. Dat is dus echt waar wat ik hier schrijf hè. Erg, toch? Ik mag er niet meer aan denken of ik krijg de wubbekes.