Gisteren was ik waarschijnlijk voor de laatste keer in het huis waar ik elke kerstavond van mijn leven heb gevierd tot ik Youri leerde kennen. Het huis van waaruit ik als kind vertrok om tussen de duinen richting zee te lopen, een zee die zo dichtbij lag dat wij onze opblaasboten en vlindernetjes die ook dienst deden als garnaalvangnetjes gewoon tot daar sleurden. Het huis met de tuin waarin ik duizenden uren heb geschommeld, tot in den treure heb geprobeerd om rechtop te leren staan op een vissersboei die mijn pepe ergens had scheefgeslagen, en twee zomervakanties lang elke dag heb geoefend om van handenstand naar brugrug te gaan, omdat mijn pepe me had beloofd dat ik honderd frank zou krijgen als ik daarin slaagde. Ik kreeg uiteindelijk mijn beloofde honderd frank, en ik kan hem nog steeds, mijn brugrug, al is het risico op kwetsuren wel iets groter geworden.
Aan de lange tafel heb ik mij zeker honderd indigesties laten aansmeren door mijn meme, die ondanks mijn jaren van onversneden obesitas altijd geweldig bang was dat ik ondervoed zou raken. Het is het huis waar één van de stoelen in mijn hoofd altijd de stoel van mijn moeder is gebleven, ook al zaten er de laatste jaren altijd andere mensen op. Aan de voordeur is mijn vader haar ooit komen ophalen om te trouwen, zoals de foto naast de blauwe gordijnen die er sinds jaar en dag hangen laat zien.
De eerste keer dat mijn vader er kwam hoorde mijn grootvader hem al komen van aan de naftepompe in De Panne, zoveel lawaai maakte zijn mobilette. Mijn pepe moet altijd vreselijk hartelijk lachen om die anekdote en vertelt hem alsof we hem nog nooit hebben gehoord. Wij lachen dan allemaal alsof we hem nog nooit hebben gehoord. Zo gaat dat bij ons, en we zijn daar zeer tevreden over. In de gang aan de trap hangt een foto uit de Story waarop ik word gekust door Frans Bauer en Koen Wauters, tegelijkertijd. Op het toilet een husky die ik in december 1991 heb geschilderd met zo’n pakketje van Iedereen Kan Schilderen. Er staan portretten van mijn overgrootouders achter het spinnewiel. Twee van hen heb ik goed gekend, twee nooit.
Niks blijft zoals het is, en alles gaat voorbij.
En toch heb ik in mijn achterhoofd heel mijn leven gedacht dat Villa Reigersvliet daarop een uitzondering zou zijn.
en daarom heb ik net het huis van mijn bomma gekocht
om alles wat je net vertelde, en zoveel meer
Of hoe deze blogpost kan inslaan als een bom en me terugslingeren in de tijd.
Enkele jaren geleden liep ik, net zoals jij, voor de laatste keer door het huis van mijn grootouders. Het leek gewoon alsof een stuk van mijn leven in één dag verdween.
Het feit dat beide grootouders op dat moment ook overleden waren, waardoor het huis verkocht werd, versterkte gewoon het gevoel van een generatie die wegviel.
T’doet ffkes weer een beetje zeer…
wat Daphné zegt is waar: het ideale ware van het huis zelf te kopen…..maar zo een groot huis met zo een grote tuin en ideaal gelegen in Koksijde…..financiëel niet mogelijk, jammer genoeg. Het zal voor hen ook zwaar zijn daarom, het weekend juist 2 dagen na het definitieve afscheid van “Reigersvliet” zullen wij het weekend bij mémé en pépé doorbrengen en proberen hun gedachten op iets anders vast te zetten, ’t zal niet gemakkelijk zijn maar het zal wel lukken, het moet! De mooie herinneringen zullen blijven. (ik denk toch dat ik de eerste weken toch zal vermijden om de bewuste straat in te slaan….. :’-(
Ik maak het net ook allemaal mee. Mijn Lieve Bompa woont sinds 3 weken in een serviceflat. Het huis is bijna helemaal leeggehaald en na de winter wordt het te koop gezet. Tijd voor een nieuw hoofdstuk. Maar ’t is ook afscheid nemen van dierbare herinneringen.
Uit het oog is daarom niet uit het hart. Schoon om te horen dat herinneringen & gevoelens zo vervlochten zijn bij de gedachte aan een omgeving.
Heel mooi. <3
En nu ben ik heel curieus geworden waar Villa Reigersvliet staat. Volgens mij ergens heel dicht bij het huis waar ik altijd kerstavond heb gevierd tot mijn oma naar een service flat verhuisde.
Heel mooi en herkenbaar. In het huis van mijn mémé ben ik al heel lang niet meer geweest. Ze stierf in 2004 maar was al jaren daarvoor naar een rusthuis verhuisd. Ik kan het me wel goed voor de geest halen, toch zoals het was toen we er als kind gingen spelen. De geur van gesneden aardappel die in de frietpot verdwenen. De appels die in een van de koterijen lagen. De smaak van brood dat in soep is gesopt. Ik kan het op sommige momenten nog altijd heel raar vinden dat die dingen alleen nog maar in mijn hoofd bestaan.
Het huis waar mijn opa woont, is helemaal anders. Ik kom er nog af en toe. De lucht is er minder dik. De warmte komt er uit roosters uit de grond. Er staan kristallen dieren in de kast.
Als ik niet goed kan slapen, dan denk ik aan die huizen.
Wat schrijf je dat allemaal toch weer bijzonder mooi op, met zoveel eerbied voor alles dat was.
Ook het huis van mijn oma staat te koop. Ik heb er niet zoveel herinneringen liggen als jij bij het jouwe, maar toch, maar toch…
Saskia
Ik krijg nog altijd kippevel als ik mijn ouderlijk huis voorbij rijd! Heel diep in mijn hart wil ik er ooit nog terug gaan wonen! Maar ik vrees ervoor!
Heel herkenbaar. Mijn oma is eind augustus overleden, ze zat toen al een maand of 4 in een rusthuis. Alsof ze haar einde voelde naderen heeft ze haar huis nog verkocht een paar weken voor haar dood. Mijn neef heeft het huis uiteindelijk gekocht en wij zijn daar allemaal heel blij om: zo kunnen we toch nog regelmatig het huis uit onze jeugd ‘bezoeken’ en weten we dat er goed zorg voor zal gedragen worden.
@froeliesjes: de villa ligt in Koksijde, vlak aan het casino. Waar lag die van jou? :)
Ik begrijp het heel goed!! Mooi geschreven!
Zie nu pas de reactie. De villa van mijn grootouders lag daar ook in de buurt. Niet vlakbij, maar wel heel dicht. Dacht al de naam te herkennen. :)