Ik ben niet echt een grote filmfan. Meestal begin ik na amper een half uur film al rond te kijken, de achterkant van de doos te controleren om te zien hoe lang het nog duurt, drinken halen, op mijn horloge kijken, kortom, ik vind een film volgen lastig. Als ik een film bekijk komen er altijd wel dertig andere dingen in me op die ik op dat moment beter zou doen. Niet naar een film kijken, bijvoorbeeld.

Mijn ouders bekijken elke avond een film op tv. Rampenfilms met vliegtuigen, films over anorectische balletdanseressen, politiefilms, you name it en ze hebben het gezien. Mijn ouders vinden het helemaal niet belangrijk om de titel van een film te kennen. Een film is een film, zou mijn vader zeggen, als hij ernaar gevraagd werd.
Zo komt het ook dat ik de laatste jaren thuis zo goed als geen tv meer heb gekeken. Ik hou het gewoon niet uit.

Naar de cinema gaan bevalt me iets beter, maar toch heb ik ook daar de neiging om ‘op te geven’. Dan begin ik rond te kijken in de zaal, in mijn rugzak te rommelen en na te denken over de rit naar huis. En wat ik dan nog allemaal moet vertellen dat nu niet mag. In de cinema moet het stil zijn.

Kleine films kunnen mij wel boeien. Liefst zonder speciale effecten. ‘Babbelfilms’ zoals mijn vader ze laagdunkend noemt. ‘Breaking the Waves’ bijvoorbeeld, of mijn aller AmÈlie. Ik krijg dan weer jeuk van grote drama’s met bergbeklimmers die in de grootste storm ooit terechtkomen, en elkaar ondanks alles toch heel graag zien. Dingen met titels als ‘Dante’s Peak’. Of ‘The Mummy’, for crying out loud. Het is een genre dat ik liefst zo frequent mogelijk aan mij laat voorbijgaan.

Vanavond gaan we naar ‘The Day After Tomorrow’. Iets dat ik anders enkel zou doen als de hel zou bevriezen. Ik wil het een kans geven, maar dan ook maar ÈÈn keer. Als hij suckt waag ik me nooit nog aan rampenfilms. Ik heb gesproken.