Als ik ons appartement zou moeten aanprijzen in een appartementenkijkshow op Vitaya, dan zou ik met veel flair vertellen dat er twee fantastische features aan zijn: de glazen wand, die de woonkamer van de gang scheidt, en de grote schuiframen die ervoor zorgen dat het hier een oase van licht is. ‘Oase van licht’ is een term die uitgevonden is voor programma’s over wonen en decoreren, dus zou ik het ook zonder verpinken gebruiken.

Ik zou er niet bijvertellen hoe erg ik ze soms haat, die grote schuiframen. Negativiteit is namelijk een thema dat niet binnen het Vitayapakket hoort, in tegenstelling tot licht, ruimte, vitaliteit en een gezonde geest in een gezond lichaam. Vitaya programmeert het soort televisie waarvan je vanzelf zin krijgt om je muur een ander kleurtje te geven, onderwijl je teennagels te lakken en een varkensgebraadje in de oven te placeren, met wat jus. Of om je ruiten te kuisen, zoals ik deze namiddag deed.

De zon scheen, vanop het balkon kon ik eendjes zien zwemmen en de kleur van mijn emmer pastte perfect bij mijn haar: ik kon dus vol goede moed beginnen. Al in de eerste seconden ging het mis. De ruiten zijn hoog, een stuk hoger dan ikzelf. Met alle moeite van de wereld slaagde ik erin om tot bij de bovenste regionen te komen, om me twee seconden later af te vragen hoe ik in godsnaam zo doorweekt was geraakt. Maar het was warm, en het zou wel drogen. Met mijn tong uit mijn mond deed ik mijn uiterste best om ervoor te zorgen dat ik geen strepen creeÎrde. Want als er ÈÈn ding taboe is bij Vlaamse huisvrouwen, dan is het dat wel. De dingen zijn hoog, en ze zijn met veel, dus het duurde wel eventjes voor ik klaar was. Kletsnat overschouwde ik het resultaat. Van dichtbij zag het er adembenemend goed uit: geen streepje te bespeuren. Ik deed twee passen achteruit: hmm, toch hier en daar een oneffenheidje. En links was ik blijkbaar een stukje vergeten. Hoe meer ik probeerde te corrigeren wat fout was gegaan, hoe erger het werd: grote vlekken manifesteerden zich op de ruit. Half werk is geen werk, dus begon ik gewoon opnieuw, en nu extra oplettend. Toen ik klaar was kon je me uitwringen, maar het zag er een stuk beter uit. Moe maar tevreden ging ik in de zetel zitten. Van ver zag je toch hier en daar iets dat op een streep leek. Dammit, en ik had me nog zo geconcentreerd deze keer! Hetzelfde scenario voltrekt zich. Beetje bijwerken, kijken, en ja hoor, weer alles verknoeid. Opnieuw! Na de derde keer was het grootste leed geleden. Ik heb er echt geen talent voor, maar ze zien er tenminste niet meer uit alsof iemand er een pot lijm tegenaan heeft gegooid. En die minuscule, kleine witte lijntjes die er toch nog zijn zie je enkel als je je er heel hard op concentreert. Zoals ik, telkens ik naar buiten wil kijken.